Week 21-23; Nigeria & Kameroen

Beste lezers,

Wederom weer bedankt voor alle leuke reacties en mailtjes. Ik moet toegeven dat ik er verlegen van wordt en tegelijk mn ego toch ook aardig gestreeld wordt :). Ik ben nu sinds woensdag in Yaounde, de hoofdstad van Kameroen. De teller staat op 12032km en er rest slechts nog een kronkelend weggetje naar beneden van iets meer dan 6000km. Het landschap is sinds Nigeria drastisch veranderd. Prachtige tropische oerwouden en helaas ook het vochtige klimaat waardoor ik 24uur per dag een stinkend zwetend object ben. Om nog maar weer eens met een mooie opening te komen, ik ben ontvoerd! Als acteur in een Amerikaanse film. Dus mensen houdt de hitlist dit najaar in de gaten en zoek voor Black Gold! ;)
Er staan over een uurtje ook weer nieuwe foto's op www.entegroot.mijnalbums.nl en nu gaan we eerst even terug naar Abuja.

Abuja; 17-25 maart
Zoals ik in het vorige bericht beschreven had was het Sheraton in Abuja het paradijs. Ook op visumgebied hebben de 10 dagen in Abuja me geen windeieren gelegd. Voor het weekend had ik al de visumverlenging voor Nigeria en visas voor Cameroon en Congo Brazzaville. Ik ben op de maandag naar de Angolese ambassade gegaan. Dit was de kinderachtigste ambassade van allemaal. Zoiezo geven ze enkel maar een gierige transit-visa voor 5 dagen. Lekker handig voor een land van 2000km lengte en ook het invullen van de formulieren was een langdurig proces waar ik wel de humor van in kon zien. Na de eerste ronde kreeg ik het formulier terug met daarbij een beoordelingsformulier hoe goed ik het had gedaan. De beoordeling was in 5 schalen van heel slecht, tot middelmatig tot perfect. Na de eerste ronde was ik gezakt, ik kreeg het oordeel slecht. Gelukkig stond er ook bij wat ik moest veranderen. Ik moest aangeven wie er verantwoordelijk was voor mn reis (ikzelf; dus nogmaals alle persoonlijke details invullen) en waar ik verblijf in Angola. Dat je fietst en in je tent slaapt begrijpen ze en accepteren ze niet, dus heb t duurste hotel uit Luanda gepakt en daarvan de gegevens opgeschreven. Dan is het opeens wel goed. Opnieuw het formulier ingeleverd en na een half uur kreeg ik het weer terug, nu was mn score middelmatig. Er zit dus vooruitgang in, ik leer van mn fouten! Nu vroegen ze om de papieren en kentekenbewijs voor mn fiets. Ik legde uit dat dat niet nodig is voor een fiets. Mondeling was dat niet genoeg dus ik kreeg een blanco A4 waarop ik moest betogen waarom ik geen papieren voor mn fiets heb. In prachtige volzinnen vol met termen als according to international law, universally accepted, en verwijzend naar het denkbeeldige Article 4.3 of the United Nations World Traffic Law legde ik uit dat papieren niet nodig zijn voor een fiets. Weer een tijdje wachten maar nu was ik geslaagd voor het Centraal Examen Visumaanvraagformulier Invullen Angolese Ambassade, ook wel bekend onder het CEVIAA-examen. Ik mocht woensdag terug komen...

Terug bij het Sheraton even lekker zwemmen totdat er een dame op me af kwam lopen of ik niet in een film wilde meespelen. Ze bleek al de hele ochtend in het Sheraton op zoek naar een slachtoffer en de KLM-piloot had naar mij verwezen. Ze is Amerikaanse en vertelde dat ze al 3 weken aan het draaien zijn in Nigeria voor een film over de olieindustrie en de problemen die dat met zich meebrengt in Nigeria. De acteurs hadden hun vlucht gemist en ze moesten nog 1 scene opnemen voordat ze savonds terug zouden vliegen. Verder vertelde ze dat het ging om een half uurtje werk en dat ik ontvoerd zou worden. Het leek me harstikke leuk en zou t ook wel gratis willen doen, maar toch nog even wat geld eruit slepen. Ze bood 5000, ik vroeg 7000 en ze ging akkoord. Ik dacht shit, had ik net zo goed ook 10000kunnen vragen. Maar niet zeuren, 70000 is ca 35euro, dus toch makkelijk en leuk verdiend.
We stapten in de auto en reden naar de plek waar de ontvoeringsscene zich zou afspelen. Walter, 1 van de mensen van de AirAmbulance was meegegaan en kon zo mooi foto's en filmpjes maken van de filmset. Er bleek nog een ander slachtoffer geronseld te zijn en de ontvoerders waren 4 grote negers die ik liever niet in een klein steegje zou willen tegenkomen. Samen met de andere blanke moesten we leunend tegen een bestelbusje een sigaretje roken en beetje ouwehoeren. Dan zouden van achter de ontvoerders komen en ons vastpakken, een zak over het hoofd doen en wegsleuren over een zandheuvel. Nou ik kan je vertellen, als je die beulen dichterbij hoort komen en je weet dat ze je gaan pakken, dan schiet de adrenaline omhoog en gaat de rest vanzelf! Ik kon ook uit volle macht tegenwerken omdat die gasten toch ongelooflijk sterk waren en ik geen schijn van kans had tegen ze. En zo werd ik tot tweemaal toe hardhandig een zandheuvel over gesleurd na een half uurtje was het gepiept en was ik weer een mooie ervaring en dankzij Walter mooie fotos en filmpjes rijker!
Woensdag terug bij de ambassade van Angola en ik kwam binnen en kon direct mn visum in ontvangst nemen na betaling van 30 US dollar. Dat was een mooi goedmakertje na het stroperige proces van maandag. Daarna direct de taxi in richting de ambassade van Congo DRC. Dit land heeft weer een andere mooie verplichting. Je moet het land van na Congo hebben (in mijn geval Angola) om hun visum te kunnen bemachtigen. Ze zijn blijkbaar bang dat je anders in Congo blijft en vestigt. Nou nee, vriendelijk bedankt. Deze is ook schofterig duur, net als Nigeria, Kameroen, Gabon en de andere Congo. Allemaal tussen de 70 en 100 euro. Vooral voor DRC is deze aardig duur aangezien ik maar iets van 150kilometer in dat land van plan ben te fietsen. Na wat aandringen en het kopen van 2 colaatjes voor de mannen van de administratie kon ik het visum na een uurtje in ontvangst nemen. De enige die ik nu nog mis in mijn collectie is Gabon en die ga ik in Yaounde proberen te halen.

Do 25 maart; Abuja - Akwanga; 115km
Na ruim een week in de achtertuin van het Sheraton voelde het bijna als mn thuis. Helemaal met de gezelligheid van Nathalie, Walter, Edgar, Eduardo van AirAmbulance en de verschillende KLM-teams. Ik had dus eigenlijk 0 zin om te gaan, maar t was tijd. Pieter en Maarten, de KLM-piloten, hadden nog even een ontbijtje uit het Sheraton voor me gefixt en met een gevulde maag sprong ik weer op de fiets. Omdat Abuja zo'n kunstmatig moderne stad is, waarbij alle armen buiten de stadspoorten worden gehouden, zijn de chaotische voorsteden van Abuja haast oneindig. Pas na 2 uur en bijna 40km verder kon ik eindelijk zeggen dat ik Abuja en zn gevolg achter me had gelaten. Het fietsen ging dramatisch slecht, het leek wel of ik al mn conditie kwijt was. Ook weer zelf koken en slapen in de middle of nowhere was weer even wennen.

Vr 26 maart; Akwanga - 30 km zuid Lafia; 118km
Met stijve benen weer op de fiets gestapt, pfff... T is alsof ik terug ben in Nederland aan het begin. In de middagpauze komt er heel beleefd een jongen op me afgelopen. Of ik hem misschien kan helpen aan een studieplek in Nederland. Hij studeert in Nigeria aan de universiteit maar wil zijn master graag in Europa doen. Ik wil m niet gelijk teleurstellen en ik zeg dat als ik terug ben in Nederland dat ik dan wel even ga kijken of ik wat voor hem kan doen. Blijkbaar heeft mijn halfbakken toezegging indruk gemaakt want even later komt een vriend van hem naar me toe en zegt dat hij voetballer is, maar dat niemand zn talent hier ziet en of ik m niet ff bij een profclub in Nederland naar binnen kan loodsen. Eigenlijk wil ik hem keihard uitlachen maar dat kan ik niet maken. Ik vertel dat hij maar contact moet zoeken met Babangida in Kaduna. Hij heeft een voetbalschool en contacten, beter dan ik.

Za 27 maart Lafia - 20km zuid Aliade; 131km
Het vinden van een slaapplek was de vorige avond lastig en ik kon er niet aan ontkomen dat ik vlakbij een dorpje mn tent opzette. Nu is dat savonds niet zo'n probleem want de mensen gaan in het donker niet rondlopen. Maar nu in de ochtend komt alles tot leven en scharrelt rond. Het duurt niet lang voordat een jongetje mij opmerkt, nog een jongetje roept en die vervolgens zn broertje erbij haalt. En zodoende heb ik weer eens 10 man publiek bij mn ochtendrituelen. Koffie zetten, tent inpakken, mango's en bananen eten, poepen, tanden poetsen, alle spullen inpakken en fiets rijklaar maken. Ach ja, je kan je wel boos maken en ze proberen duidelijk te maken dat ik liever rustig alleen wakker word en mn dingetjes doe en dat ik privacy wil. Maar ja, ik sta bij hun dorp, zij zien nooit een blanke en zolang ze mn spullen niet aanraken is het ook niet zo'n probleem.
Savonds ben ik op zoek naar een slaapplek, maar overal staan er hutten en huisjes. Ik word er gek van. Ik fiets al een half uur met een speurend oog voor een geschikte plek maar niks te vinden en het is nu al zo goed als donker. KUTHUTTEN. Eindelijk rijdt ik een dorpje uit en begint er niet gelijk weer een nieuw dorpje. Maar nu komen er 2 brommers achter me aan. Ik besluit te stoppen en doen alsof ik ga plassen. Zo kunnen zij voorbij rijden en kan ik daarna snel ongezien de berm induiken om te kamperen. Maar de jongens stoppen en eentje zegt dat ie van de immigratiedienst is en vraagt om mn paspoort. Hij is van een snotneus van mijn leeftijd en staat daar in zn trainingsbroek. Ik zeg m dat ik mn paspoort niet af ga geven aan iemand die niet in uniform is. Hij laat me een pasje zien als bewijs en als ik het beter wil bekijken trekt hij het weg. Ik vertrouw er niks van, maar opeens staan er 10 beulen om me heen en de jongen zegt dat hij me niet laat gaan voordat hij mn paspoort heeft gezien. Ik word boos en paniekerig en voel me heel kwetsbaar zo net buiten een dorpje waar er geen controle is. Ik pak mn fiets en zeg dat we terug gaan naar het dorp waar we vandaan komen, ik wil de baas spreken zeg ik. Bij de eerste hut scheur ik het erf op en gelukkig zie ik er wat oude mannetjes zitten. Ik vraag snel of ik misschien hier kan slapen en dat vinden ze prima. De jongens zijn inmiddels achter me aangekomen, maar in de aanwezigheid van de ouderen zijn ze een stuk bedeesder. Ik zeg de jongen van de immigratie dat hij eerst maar zn uniform gaat halen en dat ik dan mn paspoort geef. 5 minuten later komt hij terug met zn uniform en ik geef hem mn paspoort. Nu gaat hij directeurtje immigratiedienst spelen en bladert door mn paspoort en stelt allemaal controlerende vragen. Ik kan het niet laten om expres fout te antwoorden, maar hierdoor wordt de sfeer er niet gezelliger op. Uiteindelijk geeft hij mn paspoort terug en garandeert hij me dat ik geen problemen in Nigeria zal hebben want alles is in orde. Goh bedankt jochie. Waarschijnlijk was hij net aangenomen bij de corrupte brigade en wilde hij even zn status ten overstaan van het dorp ten koste van een blanke bevestigen.
Het was gelukkig allemaal goed afgelopen en het was ook een tijdje geleden dat ik in een dorpje sliep. Ik werd als een koning behandeld, ik kreeg mango's en noten toegestopt en later maniok met een pindasaus. Ook kreeg ik van het dorpshoofd de vraag of ik niet zn dochter wilde trouwen. Nou t was eigenlijk niet echt een vraag, meer een gebod. Dit soort dingen brengt je in verlegenheid en hoe moet je reageren? Je wilt ook niet te bot afwijzen, maar accepteren is nou ook niet bepaald een optie. Dus ik zeg nee, dank u wel meneer, ik ben zeer vereerd met het aanbod maar ik ben al getrouwd. Ja maar dan trouw je nog een 2e vrouw? Nee ik heb genoeg aan 1 en laat fotos van Tam zien. Dus je vind mijn dochter niet goed genoeg? Meneer u heeft een prachtige dochter, maar ik ken haar niet en ik ben al getrouwd. Waar is je ring dan? Die ben ik verloren onderweg, probeer ik me eruit te redden. Hoe dan ook, je voelt je ongemakkelijk. Ik was doodop en excuseerde me om te gaan slapen. Ik mocht bij een jongen in zijn bed slapen en ik dacht dat hij dan buiten zou slapen. Dus ik bood aan om mn tent op te zetten, maar dat hoefde echt niet. Ik viel in slaap en een uurtje later hoor ik die jongen binnen komen, blijkt ie gewoon naast me in bed te kruipen!!!! Nou ja, het zal wel normaal zijn denk ik en val in slaap. Overigens zijn jongens hier veel amicaler dan bij ons. Vaak genoeg zie je jongens van mijn leeftijd hand in hand lopen, gewoon als goede vrienden. Vind t een raar maar eigenlijk toch ook wel een warm en vooral grappig gezicht.

Zo 28maart; Aliade - 10km zuid Ogoja; 103km
De volgende ochtend word ik wakker met mn onderbroek nog aan gelukkig ;) en na een goed ontbijt wil ik snel wegfietsen voordat de hitte komt opzetten. 1 jongen blijft heel erg aandringen om een rondje op mn fiets te rijden. Vooruit denk ik, een rondje kan geen kwaad. Maar het zadel is veels te hoog en na een paar meter valt ie en klapt het stuur om, waardoor alle bedrading uitgerekt raakt. Ik scheld de boel bij elkaar en ben vooral boos op mezelf dat ik iemand heb toegelaten tot mijn heilige fiets. De bedrading van de derailleur moet ik een beetje afstellen en mn kilometerteller doet het niet meer. Ik baal als een stekker en probeer nog beleefd te bedanken maar fiets toch vooral mokkend weg. In het volgende dorp zie vraag ik om een elektricien en na een uurtje klussen heeft hij het draadje vervangen want het was gebroken van binnen. Handige jongens; die Afrikanen en vrolijk fiets ik verder.

Ma 29 maart; Ogoja - 10km Oost Ekok (Kameroen)
Vandaag wil ik de grens over met Kameroen. Ik merk ook dat het zuiden van Nigeria wat minder respectvol zijn dan in het noorden. De mensen schreeuwen harder en intimiderender en vragen toch opeens weer af en toe om geld. Ook met het kopen van dingen moet ik beter op mn hoede zijn dat ik niet de dubbele prijs gepresenteerd krijg. Aan het eind van de middag bereik ik de grenspost. Gelukkig is er weinig actie aan Nigeriaanse zijde en na het invullen van een stuk of 4 formulieren fiets ik na een half uurtje de brug over naar de Kameroenese kant. Hier stopt het asfalt direct en is er enkel een smal paadje door het dichte bos heen. In Nigeria is echt zoveel gekapt dat je bijna niet doorhebt dat je in het tropische klimaat bent met zn regenwouden. Nog geen 10 meter in Kameroen en die bevestiging is er gelijk, een prachtig gezicht al die bossen langs de rivier. Na een paar honderd meter bereik ik de grenspost van Kameroenese zijde. De immigratieman is vriendelijk en geeft me vrij snel een stempel maar praat daarna eindeloos over zn broer in Amsterdam die ik moet ontmoeten. Het wordt al laat en ik moet ook nog langs de douane. Dus na een half uur kap ik hem af en zeg dat ik naar de douane moet. Hij kijkt op zn klok en ziet dat het 5 over 5 is en zegt dat ik daarvoor morgen terug moet komen. Geirriteerd laat ik weten dat het door hem komt dat ik niet op tijd ben voor de douane. Hij geeft me gelijk en zegt dat ik door mag fietsen maar dat ik wel in het grensstadje moet slapen omdat het al laat is. Gelijk staat de manager van het enige en te dure hotel paraat om dit 1-2-tje in te tikken. Ik zeg beleefd tegen de politie dat ik zn orders op zal volgen en loop mee met de manager. Als we uit het gezichtsveld van de immigratie staan vraag ik de prijs en die is veel te hoog dus ik bedank hem, wissel nog snel even mn geld en fiets het dorpje uit. Grensplaatsen zijn nooit goede plekken om de nacht door te brengen.
Kameroen is wel even wat anders dan Nigeria. Een heel smal hobbelig pad en dicht regenwoud aan weerszijden. En totaal geen verkeer te verkennen en ook geen dorpjes. De enige man die ik tegenkom is een verdwaalde reincarnatie van Bob Marley die zwaar stoned een bouwplaats stond te bewaken. Na een paar kilometer staat er een verlaten huis langs de weg en in de achtertuin is een kleine open plek waar plaats is voor mn tent. Onder een kakofonie van vogel,apen en krekel geluiden en allemaal vuurvlinders om me heen val ik in slaap in een klamme tent.

Di 30 maart; Ekok - Bachu Ntai; 76km
Welkom in de tropen. Ik had mn bezwete kleren de avond ervoor uitgehangen, maar nu in de ochtend zijn ze zo mogelijk nog vochtiger zonder dat het geregend heeft. Ook op de fiets merk ik dat het zwaar is. De luchtvochtigheid is een aanslag op je energie en na een lang zwaar pad dat steil op en neer gaat bereik ik in de middag Mamfe. Voordeel van de tropen is wel ongelooflijk lekkere en goedkope mango's, bananen en ananassen! Na de middagpauze is er een klein stukje van de route geasfalteerd. Of ik hier blij mee moet zijn weet ik niet. Het voelt alsof ik in een geasfalteerde sauna aan het fietsen ben en vooral tijdens pittige klimmetjes verschroeid de hete vochtige lucht bijna je longen en voelen je benen als pap aan. Ik bereik uitgeput een dorpje en rust uit onder een boom. Zoals gewoonlijk komt er direct iemand op me af, maar nu vind ik dat wel prima. Ik aas op een slaapplek in een dorpje want vanavond is er CL-voetbal en dat wil ik wel graag zien met de voetbalgekke Kameroenezen. Hij nodigt me uit bij zijn familie te slapen en ik neem t aanbod graag aan.
Deze jongen, Rogers genaamd, blijkt geen domme jongen te zijn en weet me echt te raken met zijn verhalen over de situatie van hem en zijn familie. Nu zijn er wel meer trieste situaties te noemen die ik ben tegengekomen, maar deze jongen had een vechtersmentaliteit ipv de lamlendigheid en ambitieloosheid die ik vaak tegenkom. Ik moet het allemaal nog even laten bezinken voor ik beslis of ik hem mogelijk ga helpen met ook mogelijk de hulp van jullie. Misschien later meer..
S avonds met het hele dorp Bayern ManU gekeken voor een klein schermpje. Ik had geluk dat ik als blanke vooraan mocht zitten. Rogers vertelde dat ik de eerste blanke ooit was die in het dorp zou slapen. Later op de avond hoorde ik dat dit ook het geboortedorp is van Ajacied Eyong Enoh. Rogers liet me het huis zien wat Enoh heeft laten bouwen voor zijn familie en vertelde dat Enoh hier bijna niet meer kan komen omdat dan het hele dorp hem om een gunst komt vragen, wat natuurlijk onmogelijk is. Het enige wat hij doet is veel eten en drinken kopen en dan met het hele dorp een groot feest bouwen.

Woe 31 maart; Bachu Ntai; Rustdag
De volgende ochtend stonden we om half 6 op en gingen Rogers en ik naar hun Cacao-plantage lopen. Een wandeling van een half uur dwars door het oerwoud en andere plantages. Hij liet me zien wat er moet gebeuren om de oogst beter te laten worden, met name gebrek aan geld voor bestrijdingsmiddelen is een probleem waardoor onkruid en schimmels vrij spel hebben. Toen we terug kwamen in het dorp was ik van plan op de fiets te stappen, maar ik had helemaal geen zin en mn benen waren moe. Dus ik heb gezellig een rustdagje gehouden in het dorp. Mn kleren werden gewassen door zn zusje, lekker zwemmen in de rivier en savonds Barca-Arsenal kijken!! Grappig is dat de Kameroenezen helemaal gek waren van Barca door de aanwezigheid van Eto'o. Nu hij vorig jaar op een zijspoor is gezet en verkocht aan Inter, voelen de Kameroenezen zich verraden door Barcelona dus iedereen was voor Arsenal, waar ook een andere Kameroenees speelt, Song. Dus als eerste mocht ik als enige van het dorp 2 keer juichen, later mocht het hele dorp 2 keer juichen en mij uitlachen!!

Don 1 april; Bachu Ntai - Konye; 127km
Mijn eindbestemming is Limbe aan de kust en aan de voet van de Mount Cameroon. Ik wil het graag in 2 dagen halen om dan lekker het paasweekend daar uit te rusten. Voor me ligt nog 250 km waarvan 150 over onverharde wegen. Zoals afgelopen dagen is het zwaar, maar is het gebied zo ongelooflijk mooi. Alle oerwoudgeluiden, prachtige dichte bossen, talloze riviertjes en het glooiende landschap maken het zicht adembenemend. Dit is wel effe wat anders dan de kale en droge Sahel van de afgelopen maanden. Probleem is alleen wel een plek voor de tent te vinden. Waar geen mensen zijn is het compleet begroeid en waar er open plekken zijn, zijn er mensen. Uiteindelijk vind ik een plekje pal naast de weg maar wel goed beschut. Ik vind het moeilijk in te schatten wat voor beesten er hier allemaal in de bossen zitten. Geluiden hoor ik genoeg, maar wat het is geen idee. Tot nu toe zijn het vooral insecten die me op komen zoeken en vervelend zijn, maar ik ben blij als het daarbij blijft!
Onderweg staan er heel veel politiecheckposten. Tegen mij zijn ze meestal vriendelijk en een goede opening voor een relaxt gesprek is als ik vertel dat ik naar Zuid Afrika ga om Nederland Kameroen te kijken. Ze zijn heilig van overtuigd dat ze winnen, want we hebben Eto'o zeggen ze. Ongelooflijk hoeveel hoop het hele volk aan 1 man ophangt. Die arme Eto'o kan natuurlijk nooit aan de verwachtingen voldoen.

Vrij 2 april; Konye - Limbe; 128km
In de ochtend gaat het fietsen prima, om 12 uur heb ik er al 70km opzitten en moet ik er nog een kleine 60 om Limbe te bereiken. Maar dan stort ik in en heb ik geen idee wat het is. Hoe lang pauze ik ook neem na 5 minuten ben ik compleet uitgeput. Ook is er veel klimwerk aan de voet van de Mount Cameroon. Het is opeens half 6 en de teller staat op 96km. Dus haast niks opgeschoten. Ik vraag aan mensen hoe ver het nog tot Limbe is. De antwoorden die je dan krijgt zijn grappig maar heel frustrerend als je precies wilt weten hoe ver het is. Het gaat zo. Hallo meneer, weet u hoe ver het is tot Limbe. Yes sir, not far, or maybe a little bit far. Thank you sir, but how far? Not far. How many kilometers? Dan gaan ze heel zwaar nadenken en komen ze tot vaak tot een onrealistisch getal. Ik vroeg het in een dorpje aan 3 verschillende mensen en de afstanden varieerden van 15km tot 35km tot 60km. Lekker duidelijk dus en frustrerend als je er helemaal doorheen zit en graag wilt weten waar je aan toe bent. Uiteindelijk vertelt er 1 dat het nog 1 helling is en dan vooral afdalen naar Limbe. Uiteindelijk bereik ik in het donker totaal onverantwoord Limbe en ben ik heel blij als ik veilig een hotelkamertje heb gevonden, doodop en ongedouched val ik in slaap.

Zat en Zon 3 en 4 april; Limbe; Rustdagen
Het gebied hier is prachtig. Vanuit mn hotelkamer heb ik uitzicht op zee en als ik naar achteren kijk zie je de contouren van de machtige 4000mtr hoge Mount Cameroon tussen de wolken opdoemen. Ook het stadje is gezellig en rustig. Met goedkope, motortaxi's is alles goed bereikbaar en er zit een heerlijke bakker om de hoek.
De mensen zijn hier allemaal heel christelijk en het lijkt me leuk om met Pasen naar de kerk te gaan. Er is in de katholieke kerk een Engelse mis om 6uur sochtends en 10uur sochtends. 6uur sochtends lijkt me iets te fanatiek dus ik ben van plan om die van 10uur te bezoeken. Maar dan wordt ik sochtends om 5uur gewekt door gezang van een Baptist Gospel Church om de hoek. Uitzinnig en vrolijk gezang om Pasen te vieren. Dan kan ik net zo goed de mis van 6uur pakken en is het ook niet zo heet. Van de mis begreep ik weinig door de slechte speakers en t matige Engels van de pastoor, maar ik vond het wel een mooie ervaring om tussen 1000 Kameroenezen de enige blanke in de kerk te zijn.

Ma 5 april; Limbe - Edea; 115km
Afgelopen vrijdag waren de laatste 20km afdalen richting Limbe, nu moet ik dezelfde route terug klimmen om richting Yaounde te gaan. Aangezien ik deze meters al afgelegd heb mag ik van mezelf een lift nemen tot de kruising waar ik vandaan kom en vanaf daar start de ongeveer 300km richting Yaounde.
Gelukkig is dit traject allemaal geasfalteerd. Het is alleen wel heuvelig dus veel korte pittige klimmetjes zijn een aanslag op mn fitheid. 's Avonds heb ik geen avondeten in kunnen slaan dus ik moet de redelijk grote stad Edea wel in om eten te kopen, maar het wordt al donker en het is te laat om de stad ook nog uit te komen. Langs de weg zie ik een bord van een kerk staan en besluit daar om een slaapplek te vragen. De pastoor woont even verderop en zegt dat het Huis van God een Huis voor Reizigers is dus ik ben welkom. Het is weer even wennen. Vandaag vanaf Douala ben ik in het Franstalige deel van Kameroen gekomen dus is het gedaan met de makkelijke communicatie. Toch gaat de omschakeling redelijk makkelijk en heb ik een gezellige avond met heerlijk eten bij de pastoor met zijn gezin. Ik mag mn matje midden in het kerkje neerleggen onder de ventilator. Ook de pastoor slaapt in de kerk en heeft zijn wekker gezet om midden in de nacht tot God te bidden voor iedereen die daarom gevraagd heeft. Een bijzondere ervaring om een pastoor zo toegewijd te zien bidden midden in de nacht.

Di 6 april; Edea - Ndjok; 92km
In de middagpauze bestel ik een bord rijst met vlees. Vaak krijg je dan geit of koe voorgeschoteld. Nu kan ik het niet thuisbrengen, het is flink gebraden maar het ding lijkt schubben te hebben en ik vaag wat het is. Ze zeggen bushmeat. Ja lekker ruim begrip is dat. Ik vraag wat het is maar ze willen of kunnen me het niet vertellen. Ik hou het maar op een slang of een hagedis. Met genoeg saus en een lege maag smaakt het prima in ieder geval.
Einde van de dag wacht er een zware helling om op het grote plateau van Yaounde te komen. Boven gekomen in een dorpje zie ik de lucht zwaar betrekken en vind ik een goedkoop hotelletje. Ik wil niet het risico lopen op een stortbui en bovendien is er weer voetbal vanavond. En de galavoorstelling van Messi was de moeite waard!

Woe 7 april; Ndjok - Yaounde; 96km
De avond heeft het niet geregend maar sochtend vroeg als ik net op de fiets wil stappen begint het ongenadig hard te regenen en te waaien. Het is mn eerste echte regen sinds 5 januari in Zuid Marokko aan het begin van de Sahara!!! Na een half uur keert de rust terug en stap ik in een heerlijk frisse lucht op de fiets. Na een tijdje voel ik een hobbel in mn achterband en ik vrees het ergste. De binnenvoering van de buitenband is uitgescheurd en nu drukt de buitenband zich naar buiten. Ik verwissel de voor en achterband en met wat noodverband weet ik Yaounde te halen. Met pijn in mn hart moet ik na 12000km afscheid nemen van 1 van mn trouwe banden.
De Lonely Planet tipt een guesthouse van een Presbyritiaanse kerk als goede backpackersoptie dus daar neem ik mn intrek.

Do 8 April; Yaounde; Ambassadedag
Vandaag naar de de ambassade van Gabon. Ik kom aan in mn korte broek en word weer teruggestuurd, ik moet een lange broek aanhebben en schoenen. Dit is de eerste keer dat me dit overkomt en ook de laatste keer want Gabon is de laatste van mn collectie. (Namibie en Zuid Afrika kun je aan de grens halen.) In mn 2e poging mag ik wel naar binnen terwijl mn outfit er niet uitziet. Mn enige lange broek is de afritsbroek waarvan ik de korte broek als fietsbroek gebruik. De onderkant is dus nog prachtig egaal grijs en de bovenkant is vaal en een combinatie van bruin, grijs, zwart en scheuren erin. De portier kijkt me een beetje raar aan maar ziet er gelukkig de humor wel van in dus ik mag naar binnen. Het visum duurt 72uur als je 75euro betaalt of je betaalt ongeveer 30 euro extra, dan is ie de volgende dag klaar. Dat is mij te gortig en ik leg hem uit dat ik een fietser ben met weinig geld. Na wat ouwehoeren zegt ie dat mn visum misschien morgen wel klaar is, maar misschien ook niet. Kom morgen om 3 uur maar terug.
Daarna op naar de Nederlandse ambassade. Ik ben op het idee gekomen om te vragen of er misschien niet Nederlanders zijn die deze kant op komen van de ambassade en een nieuwe buitenband mee kunnen nemen. Eigenlijk zoals ik al had verwacht zijn ambassades niet echt meewerkend en trekken ze een moeilijk gezicht. Dat is natuurlijk ook het kenmerkende eigenschap van ambassade, ze kosten bakken met geld, borrelen zich een ongeluk, maar de eigen burgers helpen is vervelend en vermoeiend. Helemaal als het een aparte vraag is die buiten de officiele taken valt. Nou ja, dan wordt het maar een Chinees bandje. Ik heb er gelijk maar 2 gekocht en we zullen zien hoever ik er meekom, ik hoop nog 6000km. Ook haalden we de as van het voorwiel even open en aan 1 kant zitten er allemaal putten op het gedeelte waar de kogeltjes over heen rollen. Niet echt lekker dus maar misschien ook niet zo gek na zo'n afstand.

Vr 9 April; Yaounde; Ambassadedag 2
Om stipt 3 uur stond ik op de stoep bij de ambassade. Ik was niet alleen, er stonden een stuk of 30 Kameroenezen en 1 andere toerist. De poort bleef maar dicht zonder teken van leven. 3 uur werd 4 uur, 5, 6, 7. Het werd donker. Gelukkig had ik van Pieter van de KLM een nieuw boek gekregen. Een aanrader; 'Een schreeuw om recht' van Dries van Agt. Het gaat over al het onrecht wat aan wordt gedaan door de terroristische staat Israel tegen de Palestijnen. Na dit boek in 1 ruk op de stoep hebben uitgelezen kwam er een man naar buiten met een stapel paspoorten en de mijne zat ertussen!!!
Heerlijk, het enige obstakel op visumgebied is nu dat ik hoe dan ook meer dan 5 dagen in Angola ga verblijven en dat ik dus bij de grens met Namibie en onderweg misschien wat beambtes moet omkopen om een oogje dicht te knijpen voor mn verlopen visum.

Zat en Zon 10 en 11 April; Rustdagen
Gister zijn er 2 Engelsen in een Landrover ook bij het guesthouse aangekomen, dus dat is wel gezellig. Ik ben hen ook tegengekomen in Abuja en nu zitten we gezellig in de kroeg savonds met gister uiteraard weer Barca Madrid op tv. Even wat andere Overlanders spreken is wel een verademing. Ik had er eerlijk gezegd meer verwacht tegen te komen op mn reis. Maar toeristen zijn in deze gebieden zeldzaam en Overlanders zijn er al helemaal weinig. Je loopt elkaar natuurlijk ook wel makkelijk mis in zo'n groot continent. Nu je er dan een paar tegenkomt is het heel gezellig en interessant om ervaringen uit te wisselen en je indrukken van Afrika te delen.

Morgen stap ik weer op de fiets. Ongeveer nog een kleine 300km tot Gabon en dan nog een 300km tot ik de evenaar oversteek! Dan volgt er even een heet stukje met de Congo Brazzaville, Cabinda en Congo DRC. Ik ben blij als ik Angola binnen ben.....

Tot een volgend bericht, geen idee vanuit waar!!!!
www.entegroot.mijnalbums.nl