Week 24&25 Kameroen,Gabon&CongoBrazzaville

Beste lezers,

Terwijl jullie je allemaal laveloos aan het zuipen zijn of aan het bijkomen zijn van de koninginnenacht, heb ik me weer even uitgesloofd in een internetcafe. Afgelopen 2 weken veel mooie natuur gezien, maar ook ongelofelijk zware fietsdagen gehad. Ik ben blij als ik over een paar honderd kilometer weer in een wat droger klimaat kom zonder muggen, zweterige nachten en hopelijk minder slechte wegen. Nieuwe foto's zijn er ook op entegroot.mijnalbums.nl. Veel lees- en kijkplezier!

ma 12 apr; Yaounde-50km N Ebolowa; 105km

Na een top-omelet vol met maggi, spaghettti, sambal, hollandse mayonaise, bij mn vaste maat in Yaounde is het weer tijd voor vertrek. De weg richting de grens met Gabon is goed geasfalteerd, enkel de zon in combinatie met het glooiende landschap maakt het zwaar. Een slaapplek vinden is nog steeds moeilijk en als ik denk een rustig plekje gevonden te hebben, blijkt er toch verderop een hutje te staan. Ik zet snel mn tent op voordat ik mn aanzewigheid meld. Als ik dat niet doe dan nodigen ze me uit in hun huisje, maar daar is de nacht vaak een stuk heter. En inderdaad als ik mn aanwezigheid meld is het uiteraard geen probleem maar dringen ze aan of ik niet bij hun in huis kom slapen. Ik leg uit dat ik mn tent al in geinstalleerd heb, dus dat het veel moeite is alles weer op te breken. Bovendien zie ik een grote bidon staan met palmwijn en aan de ogen van de man te zien heeft ie al aardig wat litertjes achter de kiezen. Gelukkig laat ie me verder met rust en krijg ik zelfs nog wat eten.

di 13 apr; Ebolowa - 20km N Ambam; 123km

De weg richting het zuiden wordt steeds rustiger. Spannendste moment van deze rustige dag is een gevaarlijk uitziende gewonde slang op de weg. Na de foto kwam er een auto aangesjeesd en met een luide knal alsof er een band klapte werd er een einde aan de slang gemaakt. In de middag bij een mannetje opde koffie uitgenodigd. Hij bleek een groot fan van Nederlands elftal uit '74 dus gezellig slap ouwehoeren over die goeie ouwe tijd die ik zelf nooit heb meegemaakt! Einde van de dag pakken donkere wolken zich samen en begint het te onweren. In het wild kamperen lijkt me niet echt handig nu dus ik vraag in dorpje om te slapen. Uiteraard is dit geen probleem en ik mag op het balkon van de chef slapen. Een paar minuten later barst de hel los, blij dat ik onder een afdakje sta.

woe 14apr; Ambam - 20km Z Bitam (Gabon); 103km

De grens met Gabon is uitgestorven. De Kameroense zijde gaat gemakkelijk, daarna de brug over en dan ben ik in Gabon. Ik moet een formulier invullen en dan mag ik in het volgende stadje een stempel voor in mn paspoort halen. Leuk, speurtochtje! Maar goed, het is allemaal zonder problemen en geen gestresste handelaars en taxichauffeurs om me heen. Ook de corruptie is niet aanwezig. Zo lang de boel in orde is heb ik gemerkt, is er niks aan de hand.

do 15apr; Bitam - Alen Meboum; 112km
vr 16 apr; Alen Meboum - Lalara; 113km
za 17 apr; Lalara - 10km O Ndjole; 115km

De wegen op dit traject in Gabon zijn goed geasfalteerd maar het is zwaar. Het landschap golft op en neer met niet al te lange, maar wel vrij sadistische hellingen. Je klimt een heuveltje van 500mtr, dan even een stukje vlak en dan weer kort afdalen tot de volgende helling. Die probeer je dan met je snelheid van de afdaling te overwinnen, maar met zware bagage sta je sneller stil dan je denkt. Dus zit er niks anders op dan de helling in een van de lichtste versnellingen op te peddelen. Ook heb ik het gevoel dat de wolken en de zon een complot tegen mij aanspannen. Ik heb het gevoel dat iedere keer als ik afdaal er schaduw is en juist als ik weer moet klimmen, breekt de hemel open en slurpt de zon in combinatie met de hete penetrante lucht die vanaf het asfalt dampt alle energie uit mn benen. Waarschijnlijk zal dit complot wel meevallen, maar de keren dat je in de brandende zon klimt, dreunen nog veel langer na dan de keren in de schaduw.

Het landschap is prachtig met mooie tropische bossen, riviertjes en meren. Ook het verkeer is rustig, dus vaak heb ik de weg voor me alleen. Dat komt ook omtad Gabon zo dun bevolkt is. Er wonen ongeveer 2 miljoen mensen, waarvan een kleine miljoen in de hoofdstad Libreville. Dus blijft er een miljoen over voor een land van ongeveer 800 bij 400km.

Wat opvalt is dat Gabon zo netjes is. In de dorpjes is er haast geen afval te bekennen en het gras is keurig gemaaid en overal zie je dan ook mannetjes druk in de weer met bosmaaiers. Het schijnt dat Gabonezen zichzelf een beetje hebben aangepraat de elite van Afrika te zijn. De restaurantjes worden vrijwel allemaal bemand door West Afrikanen en de winkeltjes zijn allemaal in handen van Mauretaniers. Gabonezen werken liever op kantoor.

Op de route zie ik ook regelmatig apen en hagedissen hangen. Die hebben ze dan gevangen en bieden ze langs de weg te koop aan. Dus kun je zomaar besluiten om vanavond aap te eten in plaats van de gebruikelijke gehaktbal. Vooral de hagedis op de foto was erg om te zien. Deze was denk ik pas opgehangen aan zn nek en vocht voor zn leven. Hij kronkelde alle kanten op waardoor het touw steeds strakker om zn nek kwam te zitten en ik een luide misselijkmakende krak hoorde die een einde aan zn verzet en zn leven maakte.

Slapen doe ik deze nachten respectievelijk bij een geemigreerde Kameroenees die nu bananenkweker is maar volgens eigen zeggen in het nationale team van Gabon heeft gespeeld. Ik had een plekje gevonden op zijn plantage voor mn tent, maar toen kwam ie net aanlopen en nodigde me bij hem thuis uit. Die nacht barstte de hel los met regen en onweer, dus blij dat ik onder een dak lag. De 2e nacht had ik een rustig plekje in het wild gevonden en de 3e nacht kwam ik doodvermoeid in een dorpje aan en bij een paar vriendelijk uitziende oudjes vroeg ik of ik mn tent achter hun huisje mocht opzetten. Slapen in dorpjes is gewoon nooit een probleem en het voordeel is dat je jezelf ook ff lekker kan wassen met een emmer water en een stuk zeep. Enkel heb je soms gewoon de behoefte om lekker alleen te zijn in het wild. Muziekje op en lekker vroeg slapen. In een dorpje ben je toch het middelpunt van de aandacht, krijg je allemaal vragen over je tocht die je al honderden keren heb gehoord en moet je logischerwijs een beetje sociaal doen. En dat is soms gewoon best vermoeiend na een zware dag fietsen.....

zo 18 apr; Ndjole - Benguie; 92km
Wat een horrordag vandaag. De eerste 10km van de dag zijn ongeasfalteerd en vol met stenen en pittige heuveltjes. Na een pauze en een goed ontbijt volgt er een traject van 30km vol met de zwaarste heuvels van Gabon. Juist op dit moment begint de zon ook te schijnen en met heel veel pauzes uithijgend onder een bosje laat ik de zware heuvels achter me. Mij is beloofd dat de weg daarna plat is. Helaas is Gabons plat niet helemaal hetzelfde als Nederlands plat en de weg blijft op en neer gaan, maar niet zo abnormaal steil als daarvoor. De zware ochtend heeft me alle energie ontnomen en ik val in een dorpje op een bankje in slaap. Een vrouwtje legt gezellig een baby bij me die ook zn middagdutje moet doen. Na een uur sta ik weer op en stap weer fris op de fiets. Dacht ik... Na 5 minuten beginnen mn benen weer te trillen en schiet het gewoon niet op. Doodop bereik ik het volgende dorpje en daar neem ik een lange pauze, maar zelfs van de pauze word ik moe. Zoals gewoonlijk vragen de mensen me de oren van me kop over wie ik ben en wat ik doe, maar het enige wat ik kan is mn hoofd tussen mn knieen leggen en cola drinken. Het is nog 80km tot Lambarene waar ik een rustdag wil nemen. Ik besluit mezelf maar weer op de fiets te hijsen met de gedachte dat iedere meter die ik nu maak, ik morgen niet meer hoef te maken. Ik eindig bij een dorpje waar ik om een slaapplek vraag bij een mannetje. Hij zegt dat daarvoor toestemming nodig is van de dorpschef. Hij is de eerste ooit die om geld vraagt voor een slaapplek. Ik heb geen energie om te discussieren en beloof hem wat geld de volgende morgen.

ma 19 apr; Benguie - Lambarene; 49km
De volgende morgen fiets ik uiteraard gewoon weg, na wel een kado te hebben gegeven aan de man bij wie ik mn tent mocht opzetten. De chef kan het heen en weer krijgen. Uitgeput bereik ik een Katholieke Missiepost waar ze gastverblijven hebben en ook een school. Ik kies voor de goedkoopste optie en dat is de slaapzaal. Hier staan 20 bedden en het blijkt een goede keuze. Ik ben de enige gast en dat is maar goed ook. Na enkele uren heb ik ongeveer 10 van de 20 bedden in gebruik met mijn spullen uitgestald. Tent uitgehangen om te drogen, kettingen in de diesel, kleren gewassen en uitgehangen onder de ventilators (buiten droogt het niet).
Ook is er hier een spiegel. Het blijkt dat de muggen me aardig te pakken hebben gehad (zie foto's)

di 20 apr; Lambarene; Rustdag
De dag bestaat vooral uit lekker niks doen. Er is ook een Belg, Mark genaamd, die in een eigen kamer in de Missie verblijft en hier inheemse talenonderzoek doet. Met hem kan ik lekker Nederlands praten en savonds een hapje eten. Hij wist me ook te vertellen dat bananen van origine niet uit Afrika komen, nooit geweten!

woe 21 apr; Lambarene - 30km Z Fougamou; 113km
Er rest nog 80km asfalt, daarna is het laterietweg. Aan het einde van de dag gaat het bos over in een soort savanne. Ik vraag me af of dit door de houtkap komt of dat dit natuurlijk is. De zon gaat bijna onder en ik tuur door mn verrekijker op zoek naar olifanten en gazellen. Die zijn er heel veel hier heb ik me laten vertellen. Helaas is er niks te zien dus ik fiets maar weer verder. Ik eindig in een dorpje met een goedkoop hotelletje en barretje waar ze Champions League uitzenden. Althans dat zeggen ze. De satelliet is nog niet geinstalleerd dus ik eindig te kijken naar een installatieprogramma ipv een mooie pot voetbal. In dit soort doorgangsdorpjes zijn hotelletjes vaak veredelde bordelen en meer dan eens wordt me gevraagd of ik ook niet een meisje wil. Nee bedankt. Gevolg is wel dat ik slaap val met krakende bedden en gekreun aan weerszijden van mn kamer. Niet echt een doorslaand succes dit hotel... Maar goed, na een dag fietsen is in slaap vallen nooit zo'n groot probleem...

Ook deze nacht giet het van de lucht. Tot nu heb ik veel mazzel, iedere keer als ik onder een dak slaap regent het en als ik in mn tent slaap regent het niet of een klein beetje. Overigens als ik in mn tent slaap, zet ik alleen mn binnentent op omdat met de buitentent erop het niet uit te houden is omdat er totaal geen doorluchting is dan. Een paar keer regende het een beetje en dan word ik gelukkig wakker en gooi snel mn buitentent eroverheen. Tot nu werkt het prima op deze manier. Totdat ik word verrast door een stortbui natuurlijk...

do 22 apr; Fougamou - 10km Z Mouila; 93km

Op het moment dat ik wegfiets fiets er net een andere fietser voorbij. Het is een Fransman die ook op weg is naar Kaapstad. Hij is een jaar of 50 en al onderweg sinds september. Hij heeft een bagagekarretje achter zich aan. Het lijkt me verschrikkelijk fietsen met zo'n ding en na een paar kilometer samen fietsen geef ik aan dat het me te traag gaat en scheiden onze wegen. Maar iets verderop is de piste een modderpoel door de harde regen. Bij mn voorwiel loopt het wiel vast door de modder tussen t spatbord en de wielen. Voor de eerste keer moet ik mn spatbord eraf schroeven. Verderop hebben de Chinezen de weg al beter gedraineerd en gaat t beter. Ja t zijn hier vooral Chinezen die aan de weg werken en in de houtbusiness zitten. Waarom ze Chinezen zelfd overschepen om hier met een shovel of een schep aan de gang te gaan snap ik niet. Voor zwaar lichamelijk werk zijn de Afrikanen veel beter geschikt lijkt me. Die hebben een veel sterkere bouw. Maar blijkbaar werken of de Chinezen harder en/of is het goedkoper om een Chinees te verschepen dan een lokale Afrikaan in te huren. Ik weet het niet...

Even verderop passeer ik de 13000km en een paar kilometer later voel ik opeens een bobbel in mn achterwiel en honderd meter later is het PANG!!!! Klapband. Mn eerste Schwalbeband begaf het na 12000km, deze na 13000km. Ik ga niet 2 banden als souvenir meenemen dus met pijn in het hart neem ik afscheid van mn trouwe band ;).

Dus nu fiets ik met 2 Chinese bandjes. Inmiddels had de Fransman me weer ingehaald door mijn 2 lange gedwongen reparatiepauzes en kwam eerder aan in Mouila. In Mouila voor de zekerheid een extra buitenband gekocht en snel t stadje uit voor zonsondergang. Een paar kilometer later een plekje gevonden tussen het hoge gras en om me heen zie ik allemaal skeletjes van geiten en schapen denk ik. Het is te laat om nog een andere plek te zoeken en ik hoop maar dat niet de vaste jaagplek is van een of ander roofdier.

vr 23 apr; Mouila - 30km Z N'Dende; 95km

Als ik na 60km fietsen NDende bereik is het nog 48km tot de grens met Congo. Ik weer eens wat problemen met mn as en hier is geen fietsenmaker te bekennen. Ik ga bij een mannetje wat kippeboutjes eten en hij vertelt me dat hij Congolees is en voormalig amateurfietskampioen in Congo, tot hij moest vluchten door de oorlog. Ik geloof hem in eerste instantie niet, totdat hij allemaal fotos laat zien van hem in vroeger jaren in zn wedstrijdoutfit. Het zijn grappige foto's en moet een waar spektakel zijn geweest. DE Tour du Congo met geen enkele meter geasfalteerd. Hij liet me ook fotos zien van hem en Francesco Moser, een Italiaanse wielergigant die daar blijkbaar voor een promotietour was geweest. Bijkomend geluk voor mij was dat hij alles van fietsen wist en tussen het kippen braden door allemaal kleine dingetjes aan mn fiets ging fixen. Wat een mazzel en ook een goede timing voor het komende zware stuk door de Congo's en Angola.

za 24 apr; N'Dende – 40 km Z Nyanga ; 98km

Er rest nog 18km tot de grens en gister na Ndende en vandaag ben ik nog geen enkele auto of vrachtwagen tegengekomen. Blijkbaar is er totaal geen grensverkeer tussen Gabon en Congo en de weg wordt dan ook smaller en smaller maar wel prima berijdbaar.

Aangekomen bij de grens blijkt het Casual Saturday te zijn. De beambten zitten voor hun kantoortje in hun korte broek bier te drinken. De chef vraagt me waar mn formulier uit Ndende is. Het blijkt dat ik het immigratiekantoor in Ndende heb gemist en ik begin m te knijpen. Hij gaat me toch niet 48km terug laten fietsen voor een stom formulier. Gelukkig is ie relaxt en na wat strenge vermaningen dat ik volgende keer beter moet opletten mag ik doorfietsen zonder zelfs hem wat geld te betalen voor mn gemaakte fout.

Er staat verderop een slagboom wat blijkbaar de grens is. Een bewaker is nergens te bekennen en automatische bewegingssensoren al helemaal niet. Het komt er dus op neer dat ik mijzelf het land uit moet laten.

Een stukje verder zijn de Congolese controleposten. Eerst langs de politie, dan de gendarmerie, dan de douane en dan de immigratie. 4 keer ongeveer hetzelfde invullen en dezelfde vragen beantwoorden. Alles wordt altijd opgeschreven in een soort schoolschriftjes. Ik vraag me af of dit ooit nog eens wordt gecheckt. Volgens mij kun je die schriftjes net zo goed al wc-papier gebruiken. Corruptie valt mee, enkel de politie maakte wat problemen dat de visums in mn paspoort niet in chronologische volgorde staan en dat dat dus niet klopt en dat ik daarvoor moet betalen. Ik lachte hem uit en gaf m amicaal een schouderklopje en toen begreep hij ook wel dat ie poep aan het praten was.

In het eerstvolgende stadje staan er vervolgens van alle 4 de diensten weer controleposten. Pff het schiet niet op zo, maar het hoort erbij. Kreeg ik in voorgaande landen enkel een inreis en een uitreisstempel in mn paspoort. Hier ben ik na 1 dag in het land al 5 stempels verder. Gelukkig luisteren ze naar me dat ze die dingen op dezelfde pagina moeten zetten, anders is mn paspoort binnen de kortste keren vol.

Hier kwam ik ook weer die gekke Forrest Gump look-a-like tegen, alias de miljonair wietkweker die ik in Mauretanie tegenkwam. We stonden tegelijk met ons paspoort bij de chef. Hij sprak slecht Frans, was heel nederig en onzeker en had haast omdat de vrachtwagen waarmee hij meereed op hem wachtte. Ook gaf hij hele domme antwoorden alsof hij voor het eerst bij een checkpost stond. Dat terwijl hij zo'n beetje de hele wereld heeft over gereisd. Ze vragen altijd waar je vandaan komt en waar je naartoe gaat. Hij gaf als antwoord een onbekend nationaal park terwijl je gewoon altijd moet zeggen dat je naar de hoofdstad gaat en van de vorige hoofdstad komt, ongeacht of dat waar is, het is gewoon lekker makkelijk. Zodoende zag zn chef zn kans schoon en vroeg hem 5000franc, wat hij zonder morren betaalde. Vervolgens was ik aan de buurt en voor exact dezelfde stempel hoefde ik niks te betalen. Ik wacht nog even Angola af, maar tot nu toe heb ik van corruptie weinig last. Is het mn houding, is het omdat ik fietser ben? Ik weet het niet..

zo 25 apr; Nyanga – Terre Noire ; 99km

De weg is redelijk vlak en gemaakt van hard lateriet met hier en daar wat scherpe stenen. Het is relatief nog wel goed berijdbaar maar de mensen in de dorpjes vertellen me dat vanaf Mila Mila de weg naar Point Noire heel goed is. Dat is een weg speciaal gemaakt voor de houthakkers die met zwaar beladen vrachtwagens naar Point Noire rijden.

In de dorpjes zelf zijn de volwassenen over het algemeen heel vriendelijk maar hier zijn opeens de kinderen weer heel vragerig en opdringerig. Irritant dus. Wat ook soms irritant is dat in Gabon en Congo er altijd wel een paar mannen de hele dag bij een bar bier zitten te drinken. Als jij dan doodvermoeid zo'n dorpje binnen komt rijden beginnen ze enthousiast te schreeuwen en te roepen. Het is vaak wel goedbedoeld maar als je die dag zo'n beetje al 50 dorpjes heb gezien is het vermoeiend om ook in het 51e dorpje iedereen gedag te zeggen. Ik snap dat het speciaal is voor hen dat ze een blanke op een fiets zien, maar ze snappen blijkbaar niet dat het niet speciaal is voor mij om 100 dezelfde dorpjes te zien en dat ik niet iedere keer ga stoppen om een praatje te maken en al helemaal niet als ik moe ben. Maar goed, ik mag niet klagen. Beter dit haast intimiderende overenthousiasme en nieuwsgierigheid en de daarbijhorende gastvrijheid, dan de Europeaanse onverschilligheid en ongastvrijheid.

ma 26 apr ; Terre Noire – Kamab ; 59km

Vanaf MilaMila ben ik de weg ingeslagen richting PointNoire. De mensen in MilaMila keken me meewarig aan en zeiden me dat het erg zwaar was en dat ik pijn zou gaan lijden. Ik keek op de kaart en zag wat heuvels van 600meter hoog. Ik dacht, ik heb wel voor hetere vuren gestaan dus kom maar op met die heuveltjes. Daarbij verwachtte ik een goed geprepareerde weg zoals je dat van Chinezen en Maleisiers mag verwachten. In Gabon zag ik af en toe een vrachtwagen met tropisch hardhout, hier zie je ze constant en het zijn allemaal Chinezen en Maleisiers die de boel in handen hebben. Het is verschrikkelijk. Ten eerste krijgt de bevolking niks terug te zien van de opbrengsten, ten 2e hebben de Aziaten totaal geen oog voor natuurbehoud. Ze kappen de boel leeg en klaar, terwijl Europeaanse bedrijven iets voorzichter te werk gaan. Maar goed we kunnen wel boos worden op de Aziaten. Maar uiteindelijk is het toch vooral de Amerikaanse, Europeaanse en Japanse consument die savonds graag aan zn tropisch hardhout tafeltje wil eten. Het liefst nog aan een tafel waar een sticker op staat dat het hout op duurzame wijze is gekapt. Dat is natuurlijk wat wij graag willen geloven en wat ons schuldgevoel wegneemt. Nou ik heb het gezien en gehoord hoe de houtkap in zn werk gaat en ik kan me geen voorstelling maken van een boom die op duurzame wijze wordt gekapt. Die stickers zijn gewoon allemaal bullshit.

Goed terug naar de weg. Het was inderdaad verschrikkelijk. Constant een kilometer steil omhoog en weer een kilometer steil omlaag. Niks geen haarspeldbochten, gewoon recht een heuvel op rammen die weg. Het was niet normaal steil met gemiddeldes van minimaal 10% en soms stukken die tegen de 20% moeten zijn en fietsen onmogelijk was. Bijkomende moelijkheidsgraad was de staat van de weg. Die was echt erbarmelijk. Soms stukken opgedroogde modder, wat een soort kasseienstrook vormde, dan stukken mul zand, op vlakke stukken had je wasbordribbels en er was vooral veel stofwegen met overal scherpe stenen die uit de weg steken en die je zoveel mogelijk probeert te ontwijken. Nog een bijkomende ellende waren de voorbijrazende houtopleggers die een spoor van stof achterlaten die het zicht totaal ontnemen en ook je luchtwegen aardig verstoppen. Waarom de weg zo slecht en zo steil is snap ik niet want ook de vrachtwagens hadden zichtbaar te lijden. Ik heb tientallen vrachtwagen met pech langs de weg zien staan en 2 keer zelfs een omgekantelde houtoplegger. Dit moet toch ook allemaal aardig in de kosten lopen, maar blijkbaar nog niet genoeg...

Bergop is zwaar maar ook het afdalen is klote. Kramp in je handen van het constant remmen en af en toe moeten stoppen om je velgen te laten afkoelen van al het remmen.

Om 3 uur smiddags had ik slechts 48km op de teller staan en boven op een heuvel kon ik niet meer. Onder een bosje pal langs de weg was wat schaduw en ik heb daar 2 uur geslapen, met voorbij razende vrachtwagens. Nog 10km te gaan tot een dorpje waar een klein hotelletje was. Met het laatste van mn krachten kwam ik in het halfdonker aan in het dorpje en na een frisse duik in de rivier en snel een hapje eten viel ik om 7uur al in slaap.

Mn gemiddelde van de dag was 10,1 km per uur, terwijl normaal 19 of 20 goed te doen is...

di 27 apr ; Kamab – Pondila ; 76km

De volgende morgen was de ellende nog niet voorbij. Als je midden in zo'n zwaar stuk zit heb je gewoon het gevoel dat het gewoon nooit voorbij zal gaan en dat je voor altijd moet ploegen in deze ellende. Ik vraag me op zulke momenten ook echt af waarom ik godsnaam deze fietstocht doe. Ook heb ik op deze dag serieus overwogen om een lift te nemen, maar het mocht absoluut niet van mezelf. Ik moet eerst flauwvallen of heel ziek zijn voor een lift. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik opgeef.

Ik kom savonds aan in een dorpje waar ik een plakkaat zie staan van Lyon Bayern en ik vraag aan de chef of ik mn tent achter zn huis mag opzetten. Uiteraard weer geen probleem en ik kijk samen met het dorp naar de tv die wordt aangedreven door de dieselgenerator.

Mn gemiddelde deze dag was omhoog geschoten naar een geweldige 10,8.

woe 28 apr ; Pondila – Pointe Noire ; 53km

Na 20kilometer ploeteren in de ochtend bereik ik eindelijk het asfalt. Wat is dat dan toch heerlijk en eindelijk kan ik terugkijken op een verschrikkelijk traject van de afgelopen dagen. Ik hoop wel dat ik de bokaal van slechtste en zwaarste wegen mag uitreiken aan Congo Brazzaville. De bodem van mijn mentale incasseringsvermogen begint aardig in zicht te komen en veel gelegenheid om bij te tanken is er in deze gebieden niet. Dus hopelijk is het in Congo DRC en vooral Angola minder erg. Nou ja en anders overleef je het uiteindelijk toch wel weer, maar vraag niet hoe. De afgelopen dagen op de fiets wens ik echt niemand toe. En dan mag ik nog steeds van geluk spreken dat het niet veel heeft geregend, want dan zou het feest toch wel compleet zijn. En complimenten voor mn Chinese bandjes, die hebben zich kranig geweerd tussen alle scherpe stenen en hebben me erdoorheen geloodst zonder een lekke band.

Aangekomen in Point Noire blijkt dit een stad te zijn vol tegenstellingen. Eerst allemaal arme voorsteden en het centrum vol met moderne gebouwen en veel Westerlingen actief in de Olie en Houtbusiness. Gevolg is dat er in het centrum enkel dure hotels zijn, hotels voor toeristen zijn er niet, want er zijn hier geen toeristen. Uiteindelijk vind ik een Protestante missiepost maar ook daar is een kamer nog steeds 20 euro per nacht. Ik zie een overdekt washok en vraag of ik daar mn tent niet op mag zetten. Dus nu sta ik 3 goedkope nachten onder de waslijnen met mn tentje.

Morgen 1 mei vertrek ik weer. Het is nog een paar kilometer tot Cabinda, waar iedereen van zegt dat het gevaarlijk is. Daarna 200km in Congo DRC en dan Angola. Het is simpelweg niet het meest lekkere stuk van de reis, maar het zal allemaal wel weer op zn pootjes terecht komen. Mn grootste zorg is nu om allemaal brieven in het Portugees via Google Translator te produceren die me uit hachelijke situaties gaan redden als mn visa van 5 dagen is verlopen in Angola. Slap kunnen ouwehoeren is belangrijk om die politie een beetje te vriend te houden, maar als je de taal niet spreekt dan moet het maar met creatieve brieven....

Ik houd jullie weer op de hoogte, maar misschien pas vanuit Namibie!


www.entegroot.mijnalbums.nl