Week 12-15_Zuid Mauretanie, Senegal & Mali

Hallo beste lezers,

Even een tijdje niks van me laten horen, geen mogelijkheid gehad om toegang tot internet te hebben. Ondertussen is er veel gebeurd, met 1 heel heftige enge gebeurtenis en voor de rest is het een combinatie van afzien en toch vooral heel erg genieten. De teller staat op 8172km, uitgaande van een totaal van 18000 zit ik dus bijna op de helft. Het blijft dubbel, aan de ene kant wil ik zo snel mogelijk Kaapstad bereiken en iedereen en vooral Tam weer zien. Aan de andere kant besef ik gaandeweg ook steeds meer hoe fantastisch het is om dit te doen en wil ik juist dat de tijd langzaam gaat. Het is een lang bericht geworden en ook staan er nieuwe foto's op www.entegroot.mijnalbums.nl
Over het meefietsen, beste Ooms, altijd welkom, ik stuur er wel ff mailtje over.
Wederom veel lees en kijkplezier!


Zo 24 jan Nouakchott - Tiguent; 111km

In de rustdagen in Nouakchott was ik een collegafietser tegengekomen, een Fransman genaamd Xavier, 49 jaar. Hij had de hele Sahara per bus afgelegd en wilde nu graag weer fietsen maar liever niet alleen. Nou dan gaan we toch samen lekker een stukje fietsen, en zo geschiedde het op zondagmorgen. Nouakchott uitkomen was nog een heel karwei. De straten liggen bezaaid met zand en meer dan eens moesten we de fietsern voortduwen temidden van de smog en ongeduldig toeterende taxi's achter ons.
Eenmaal de stad uit keerde de rust terug en met de wind in de rug schoten we aardig op. Ook was t wel eens leuk om samen met iemand te fietsen. Lekker kletsen en daardoor vergeet je alle kleine pijntjes in je handen, benen en vooral kont.
Xavier is een Parisien en gewend aan een beetje luxe, dus liever wildkamperen voor hem. Het dichtsbijzijnde dorpje ligt op 111km dus aan t einde van de dag Xavier op t tandvlees en ik op t gemak bereiken we het stadje en nemen intrek in een hotelletje.
De nacht is verschrikkelijk. Ik word lek geprikt door muggen en het is warm, ik doe bijna geen oog dicht.

Ma 25 jan Tiguent - Rosso; 95km

Moe stap ik waar op de fiets de volgende dag. Vandaag stad Rosso op het programma. De grensplaats met Senegal. Het landschap begint nu ook te veranderen. Opeens zie je weer bomen en zowaar een meertje. De kamelen worden ingeruild voor koeien. Af en toe lijkt het zand te proberen meer terrein te veroveren en zie je zomaar weer een zandduin opdoemen, maar aan het einde van de dag ben ik dan toch echt officieel de Sahara uit.
Rosso is een verschrikkelijk typisch grensstadje met wat opdringerige lui en totaal geen sfeer. We betrekken een hotelletje voor ongeveer 10 euro. Een belachelijk bedrag voor de smerige kamer en nog veel smeriger toilet. Ik baal als een stekker dat ik niet mn poot stijf heb gehouden en dat we deze nacht zouden gaan kamperen vlak voor Rosso. De nacht is weer klote, warm, muggen en nu ook beneden aan het raam loslopende honden, ezels, geiten, katten en schapen die door de stad heen scharrelen op zoek naar iets eetbaars tussen de zooi die overal op straat ligt.
De zooi is iets waarover ik me blijf verbazen. Een prullenbak hebben ze gewoon niet, alles wordt op straat gegooid. Het minste wat ik kan doen als ik gekampeerd heb is mijn afval verzamelen en in het eerstvolgende dorpje op straat kieperen. Dan ligt het tentminste niet midden in de natuur. Als ik er iets van zeg dat het slecht is voor de natuur, dan lachen ze je zo'n beetje uit en zeggen ze dat dit Afrika is en geen Europa. Dus dat is blijkbaar een legitieme reden om zooi te maken......

Di 26 jan Rosso - Dagana, (Senegal) 45km

Vandaag wacht ons de grensovergang direct om de hoek van ons hotel. Eerst nog even mijn Mauretaanse beltegoed opgemaakt door met Tam in Cambodja te bellen en dan de grens. Door vele reizigers zijn we gewaarschuwd voor deze grensovergang die berucht is voor zn vele afzetterij, drukte en gedoe. Dit valt alles mee. Xavier gaat het kantoor van de politie binnen, ik let op de fietsen en binnen 10 minuten zitten we op de boot die de Senegal rivier oversteekt richting, jawel Senegal. Ook daar geen gedoe en binnen een kwartiertje hebben we de Senegalese stempel en kunnen we verder. Maar niet voordat we onze Ougiya's hebben ingewisseld voor CFA's. We weten dat de juiste koers ongeveer 1000;1800 moet zijn maar van de tientallen wisselaars aan beide kanten van de rivier krijgen we niet meer dan 1700 CFA voor 1000 Ouguiya. Voor mij geen big deal ik heb nog maar 4000ougiyas, ongeveer 10euro, maar xavier heeft er nog 50000. Uiteindelijk vinden we iemanbd voor 1710 maar Xavier lijdt grote verliezen!
En nu ben ik dan officieel in Senegal en ik vind gelijk leuk, vrolijke Afrikaanse muziek klinkt uit de speakers en ook de rivier geeft mij een vrolijk gevoel. Ik vond de Sahara machtig mooi maar ik vind t ook weer heerlijk om enigszins vruchtbaar land te zien, met bomen en akkertjes en water. Op zich geen bijzondere dingen maar na ruim 2000km zand wordt zoiets dus wel bijzonder heb ik gemerkt!
Na 10km scheiden onze wegen, Xavier gaat naar het kustplaatsje St Louis en ik ga gelijk Oostwaarts, de Senegal rivier volgend.
Ik neem een lange pauze in Dagana en kijk eens op de kaart en besluit de geasfalteerde route te verlaten en het binnenland in te gaan via zandweggetjes. Ik vraag in het dorpje rond naar de weg naar een dorpje ergens in de rimboe, maar iedereen zegt iets anders. Uiteindelijk sla ik een klein weggetje in en ik ploeter voort door t mulle zand. Ik ben nog maar een paar kilometer onderweg of de duisternis valt in. Ik twijfel of ik deze weg wel moet vervolgen want t is eigenlijk niet eens een pad te noemen. Maar goed, geen zorgen voor morgen. Ik zet mn tent op tussen wat struiken in het hoge droge gras. Onderweg heb ik wat eieren gekocht en heb zin om ff lekker een eitje te bakken. Ik ben blij ook om na 2 verschrikkelijke hotelnachten weer heerlijk onder de heldere sterrenhemel te slapen in absolute stilte en in de relatieve koelte. Mijn eigen 1000sterrenhotel, maar dan wel zonder douche.
Maar goed eerst mn eitje. In gedachten verzonken steek ik mn benzinebrander aan en de steekvlam zet gelijk het omringende gras in de hens. Ik pak gelijk een fles water en vlak voor ik het erop wil gooien bedenk ik me dat water en benzine geen goede combi is. Ik begin het vuur uit te stampen maar het is zo heet en zo snel. Een halve vierkante meter wordt een vierkante meter vuur. Droom ik, is dit een grap wat moet ik doen???? Mijn god de wind staat richting mijn tent en t vuur gaat in wandelsnelheid die kant op. Ik heb alleen mn binnentent opgezet, mn buitentent ligt nog ergens. Uit alle macht ruk ik de haringen los en sleep de tent met de stokken er uit alle kanten uitstekend en hopelijk het meest van mn bagage weg van t vuur. Na een paar meter zie ik tot mijn schrik dat de vlammen al de band van mn achterwiel aan het likken zijn. Ik sprint naar mn fiets en sleep deze ook weer een paar meter verder. In de tussentijd is het vuur verdomme alweer bijna bij mn tent, laat deze ongelofelijke nachtmerrie voorbij gaan. Dit kan niet waar zijn!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Met mn hoofdlamp op zoek ik naar achtergebleven spullen en opeens hoor ik een luide knal, dat was mn benzinetank. Na een tijdje mn spullen uit alle macht voortslepend heb ik wat meer afstand van t vuur gecreeerd en kijk ik vol ongeloof naar wat ik heb aangericht en in volle paniek begin ik te schreeuwen in t wilde weg. Ik kan het gewoon niet geloven dat dit echt waar is en vuur wordt groter en groter. Ook heb ik tot overmaat van ramp mn tent onder een elektriciteitsdraad gezet en als t vuur een boom inklimt lijken de metershoge vlammen de draden bijna te raken. Het gras kraakt van droogte onder mn voeten en de wind blaast het vuur mn richting op. Waar eindigt dit, waar eindig ik, dit is het einde van mn reis, en ik eindig in een cel met 10 andere Senegalezen met bigdicks van 30cm die wel trek hebben in een witte kont. Opeens komt er een auto aangereden en andere mensen aangerend. Ze pakken takken en beginnen het vuur aan de randen uit te slaan. Binnen een paar minuten staan er 50 man op het vuur te slaan en te stampen. Ik wil helpen maar ik kan niet meer lopen niet meer ademen. Ik laat me neervallen naast mn fiets en staar naar de hemel. Na een tijdje is het vuur gedoofd en komen ze naar me toe. Ik bedank ze maar heb verder geen energie en verkeer in een soort shock. Voor de mensen is een leuk verzetje, vuurtje doven en daarna naar een gekke blanke met een fiets kijken die zwartgeblakerd op de grond zit te huilen. Gelukkig is er een man die me helpt en mn spullen in de auto laadt en me naar het dorpje rijdt waar ik vandaan kom. Hij brengt me naar het politiebureau en ik mag daar mn binnentent in de tuin opzetten. Ik verwacht grote problemen maar wederom is de politie mijn beste vriend. Ik bel met mn moeder en vertel wat ik kwijt ben en ik word een beetje gerust gesteld.
Achteraf gezien is het verschrikkelijk goed afgekomen en kan ik voorlopig verder. Mn binnentent is nog intact en de kans op regen in deze tijd van t jaar is nihil. Koken is ook niet noodzakelijk, brood en fruit en ander voedsel is ook prima voor de avond. En mn bagagenet was superhandig, maar bindriemen werken ook en een waterdichte bagagezak is vervangen door een jutezak.
Wel is het verreweg het engste wat ik ooit heb meegemaakt (alhoewel op schoot bij Sinterklaas ook geen kattepis was op 4-jarige leeftijd) en hoop ik dat dit ook het grootste incident op deze reis blijft; inshallah!

Woe 27 jan- Dagana, RUSTDAG

Na een nacht vol nachtmerries over het vuur volgende dag veel telefoontjes over en weer naar NL en binnen een paar uur zijn alle spullen, tent benzinebrander bagagenet bagagezak, en nog wat kleine dingen gekocht en klaar voor verzending. Bedankt Mam, Peter, Elmer, Sjoerd, Kok en Eric!
Bij het politiebureau plak ik ook mn banden wat niet zo makkelijk is met je handen onder de blaren. Het droge gras blijkt ook nog eens vol met doorns te zitten. Van 0 gaatjes op de route tussen Nederland en Mauretanie, zit ik na 40 kilometer Senegal op 10 gaatjes!
Alles stinkt naar rook en ik kan gelukkig in een schooltje een kamer krijgen met douche voor een zacht prijsje.

Do 28jan Dagana - Guede; 56km

Na 3 verschrikkelijke nachten heerlijk uitgeslapen en in alle rust weer begonnen met fietsen. Ik ga nog even terug naar de plek des onheils om wat fotos te schieten en ik besluit toch maar gewoon de asfaltroute te nemen. Al gauw kom ik vrolijke mensen tegen, kijk ik een of andere slechte wedstrijd van de Afrika cup, neem ik een baby op schoot die me direct onderpist en geniet ik van de kleine dorpjes die ik zie. Af en toe flitst het vuur door mn gedachten, maar t zakt een beetje weg.
Onderweg word ik vaak door kleine kinderen nageschreeuwd, Toubab Toubab, wat blanke betekent. Soms in dorpjes lopen de kinderen echt massaal uit en wordt het bijna een soort spreekkoor en verlaat je onder luid gejuich het dorpje. Ook volwassen mannen roepen je soms na met Toubab en dat vind ik wat minder. Ik schreeuw toch ook geen 'zwarte' naar hem? Maar goed, ze weten niet beter waarschijnlijk.
Bij een klein dorpje stop ik voor water en ze nodigen me gelijk uit om te blijven eten. Ik zet mn tent op naast hun hutjes en we hebben een gezellige avond met lekker eten! Het meisje die het beste Frans sprak was 19jaar en was net bevallen van haar 2e kind. Dat is ook iets wat gelijk opvalt in Senegal. Zoveel jonge moeders en ook zoveel kleine kinderen!

Vr 29jan Guede - Golere; 100km

Ja ook in Afrika heb je soms een dag als alle andere. Lekker fietsen, streberig de 100 bereiken. Daarna je fiets parkeren in de berm. Vergeten dat er nog steeds doorns in het gras zitten en vervolgens de avond zoet zijn met het plakken van 7 gaten en met een pincet alle doorns uit je banden trekken.

Za 30jan Golere - Guirwas; 75km

De asfaltweg zit vol met kuilen en gaten maar ik vind het blijkbaar toch niet uitdagend genoeg want op de kaart heb ik op het oog een mooie off road route richting Mali gevonden. Na de middag verlaat ik het asfalt en fiets een soort National Park is. Ik heb geen idee wat er rondloopt maar ik vind het wel interessant. De weg is niet veel meer dan een pad en af en toe vele hobbels, soms mul zand. Er is geen enkel verkeer, en ook helemaal niemand te zien. Na 10kilometer bereik ik een dorpje waar ik mn flessen uit de waterpût laat bijvullen. Het is opvallend te zien hoe snel de 'beschaving' ophoudt. Nog geen 10km van de asfaltweg vandaan en de mensen spreken geen woord Frans en er is geen Cola te koop.
De wijze mannen van het dorp houden net een meeting over hoe de waterput te verbeteren en ze zien mij als een soort geschenk van Allah legt de leraar en enige man die Frans spreekt mij uit. Ik voel me vereerd maar probeer de verwachtignen een beetje temperen. Ik ben slechts een eenzame fietser en weet niks van waterputten af. Al vraag je me hoe je een vuurtje moet maken is het een ander verhaal, maar water hmmm. Ze nodigen me uit te blijven slapen maar ik heb behoefte aan een rustige nacht. Geen nacht waarbij iedereen me de hele avond zit aan te staren en me de oren van de kop vraagt. Ik bedank vriendelijk en fiets verder. Tegen t vallen van de avond rijd ik net weer een dorpje in. Nou ja dorpje, 3 hutten met 40 geiten, 2 ezels, een paard, 6 volwassenen en een stuk of wat kinderen en een heleboel geitekeutels. En geen woord Frans. Ze maken duidelijk dat ze heel graag willen dat ik kom slapen, nou ja vooruit dan maar, maar dan wel in mn eigen binnentent die ik tussen de geitenkeutels opzet. Terwijl ik dat doe kijken ze naar me en volgen iedere beweging. Daarna rol ik mn matje en slaapzak uit en ze vinden het allemaal fantastisch interessant. Toch wel weer erg leuk en een hele bijzondere ervaring om bij mensen te slapen die echt helemaal niks hebben. Het is vrijdag, dus couscous-dag. Het is echter couscous zonder iets anders want ze hebben niks. Dus couscous met water en suiker en met mn rechterhand werk ik een zootje naar binnen. Ik vind het bijzonder dat ze zo arm zijn en mij te eten geven. Ondanks de armoede lijken ze overigens wel gelukkig, dit is gewoon het leven dat ze hebben. Geen elektriciteit, water haal je met je ezels 5 kilometer verder uit de waterput en af en toe verkoop je een geit in ruil een zak rijst.

Zo 31jan Guirwas - Ranerou; 76km

Het Nationale Park is niks meer dan droge heide en veel meer dan geiten, schapen en koeien zie ik niet. Bovendien is de weg echt slecht en heb ik eigenlijk geen idee hoe ik moet fietsen. Ik vertrouw op mn kompas en op mn kaart en vraag hoopvol aan de ene persoon die ik gemiddeld per uur tegenkom of ik nog in de richting van Ranerou fiets. Het blijkt aardig te gaan en t schiet op. Totdat ik rond 1 uur lek rijdt en in de brandende hitte zonder schaduw mn band mn band moet plakken. Ik had er ook gewoon ff een nieuw binnenbandje in kunnen leggen, maar dat bedacht ik me pas achteraf, grrrr...
Doodop bereik ik Ranerou om 5 uur smiddags. Ik heb 7uur lopen ploeteren over 70 miezerige kilometers. Nu heb ik verdorie ook nog eens de finale van de Afrika cup gemist. Ik snak naar Cola en naar Rust! Ik vind tot mijn geluk koude cola maar rust is lastig. Alle kinderen van t dorp lopen uit en ook vele volwassenen vinden t maar bar interessant. Ik hang werkelijk als een zoutzak in een stoel en kan geen boeh of bah zeggen en wil alleen maar cola drinken en bananen eten. Dus ik zit daar, met 50 man om me heen. Ik lach even vriendelijk en verberg dan mn hoofd tussen mn knieen. Het is heel leuk dat mensen in Senegal zo open en zo vriendelijk en zo nieuwsgierig zijn. Maar soms komt t gewoon je strot uit en wil je gewoon zitten en dom kijken en niks zeggen en cola drinken. En dat is lastig............
Volgens de kaart begint bij Ranerou weer de Route National en ik neem aan dat deze highway geasfalteerd is. Ik vraag de weg naar de Route National en ze wijzen naar Daar. Ik naar Daar en daar vraag ik het nog eens. Ja je staat nu op de route national Toubab. Pff dit is een fikse tegenvaller. Deze weg is niet geasfalteerd. Dit betekent 80kilometer meer ploeteren door zand, stenen en hobbels. Was ik nu maar gewoon op de asfaltweg gebleven, waarom moet ik t mezelf zo moeilijk maken goed, leer je ook weer van.

Ma 1 feb Ranerou - Ouro Sogui; 83km

Stuiterend en ploeterend en onder het rode stof bereik in tegen vijven Ouro Sogui, wat weer als een hemelse plaats aanvoelt doordat ze ijskoude cola hebben. T begint eentonig te worden, maar dit zwarte goedje begint echt heilig voor me te worden! Net op tijd ook om weer bereik met mn telefoon te hebben en Tam te bellen want die is om 5uur mijn tijd jarig in Cambodjaanse tijd. Altijd weer bijzonder om op zo'n afstand en allebei in zo'n andere cultuur effe lekker te kletsen. Helaas vleigt je beltegoed er doorheen en na een paar minuten is het weer over en voel je het missen alleen maar sterker...

Di 2 feb Ouro Sogui-Orkadiere; 100km

Na weer een lekke band, ik word er onderhand gek van en er zitten bij mn achterband nu binnen een week al een stuk of 20 plakkertjes word ik smiddags ingehaald door een busje met daarin Xavier en Ulli, een Duitser die ik in Nouakchott heb ontmoet. Voor hen is de wind te hard en de zon te heet en ze hebben de fietsen op de taxi gegooid en zijn onderweg naar Bakel. Uiteraard is dit voor mij geen optie, maar we spreken af om morgen elkaar te zien in Bakel

Woe 3 feb Orkadiere-Bakel; 45km

Ik heb al ruim een week niet gedouched en ik zit op weg naar Bakel te fantaseren dat ze misschien wel een hotel hebben met zwembad en cocktails. Aangekomen bij het hotel van Xavier en Ull, blijkt het gewoon weer de volgende in de rij klotehotels te zijn waarvoor je veel te veel betaalt in verhouding tot wat je krijgt. Zeker als je t vergelijkt wat voor mooie guesthouses je hebt in ZuidoostAzie voor weinig geld. Maar goed de koude douche is niet zo koud bij 38graden en ik was gelijk al mn fietskleren onder de douche, heerlijk!!
Bakel is een ralxt stadje en er staan 3 bedden in de kamer dus ik besluit te blijven slapen en ff een middagje te chillen. Zoals gewoonlijk is de nacht weer heel slecht; terwijl ik toch echt een makkelijke slaper ben.

Do 4 feb Bakel - 15km ten westen Ambidedi (Mali); 101km
De volgende ochtend vertrekt Xavier naar een National Park in het zuiden van Senegal met de bus en Ulli en ik gaan verder richting Mali, wat nu nog 65km is verwijderd van ons. Ik heb 1 duidelijke voorwaarde gesteld onder samen fietsen en dat is dat we gaan wildkamperen. Ik heb genoeg van die smerige kleffe hotels. Zelfs als ik geld toekrijg slaap ik nog liever in mn tent. Ulli is net als ik op weg naar Zuid Afrika. Maar hij wil hoe dan ook voor het WK aankomen en neemt dan ook regelmatig de bus (www.kicktothecape.com). Vlak voor de grens even met zusje Yvonne gebeld voor haar verjaardag en daarna de grens over. Ulli's visul gaat pas op de 5e van februari in maar hij besluit t te proberen. De politie kijkt niet eens naar t visum en zet zonder te kijken een stempel in zn paspoort. De weg richting Kayes is een pas geasfalteerde tolweg, terwijl ik een hobbelweg had verwacht, mooie meevaller dus. Ook doemen er in het landschap reusachtige Baobabs op, prachtige bomen die trots in het gortdroge landschap de hitte trotseren. Aan het einde van de dag zijn de Baobabs ook een prachtige plek om onder te kamperen.

Vr 5 feb Ambidedi - 40km Zuiden Kayes; 86km

Fietsen met Ulli betekent Nescafe koffie in de morgen. Ik ben geen koffie meer gewend en t werkt superlaxerend. Nog voor de koffie op is sprint ik naar de dichtsbijzijnde Baobab om mn behoefte te doen. Onderweg is ons verteld dat de route naar Bamako geasfalteerd is. Helaas is dit een noordelijke route en wij willen graag de zuidelijke route langs de Senegal en Bafing rivier nemen. Na Kayes gaat de weg dus onverwachts over in een piste vol met zand en stenen. Een fikse tegenvaller! De beloning komt al gauw, een prachtige waterval en mooie natuur om de rivier heen. Dat water de bron van leven is, wordt hier eens te meer duidelijk. Aan de oevers heb je vele groentetuintjes, tsjirpende vogels en dichte begroeiing. Ben je 200 meter van de rivier verwijderd is er alleen maar zand, stenen, en gortdroog gras. Mali ziet enkel regen in Juli en Augustus als ze geluk hebben. De avond valt en temidden van wat groentetuintjes zetten we de tent op en zwemmen we heerlijk in de rivier. Voor de vrouwen die aan het werk zijn een leuk verzetje, 2 witmannen in een onderbroek in de rivier. Ze zijn eigenlijk te verlegen om te kijken maar tegelijk vinden ze t allemaal bar interessant. Ik loop na de zwempartij met de vrouwen mee naar hun hutjes om wat eieren en brood te kopen, cola hebben ze helaas niet. In het dorp zie je de mannen allemaal lui thee drinken en languit in de stoelen zitten. De vrouwen hebben de hele dag gewerkt in de groentetuin, kleren gewassen in de rivier en worden waarschijnlijk ook geacht om het eten savonds klaar te maken. Dit wekt af en toe wel wat irritatie bij mij, dat ik denk. Godsamme kerels, get your ass off the ground en ga es ff wat van je land maken. Een uitgebreidere beschouwing over Afrika, met zn armoede, nut van ontwikkelingswerk, corruptie, etc volgt later misschien. Daar is het bericht nu al te lang voor en ken ik het continent nog niet goed genoeg.

Za 6 feb 40km Z Kayes - 30km ten Noorden van Bafoulabe; 81km

De ochtend is magisch mooi, de zon komt boven de rivier op (zie foto's) en we krijgen een gratis concert van tsjirpende vogels. De weg is helaas minder mooi en we kruipen vooruit. Ook zijn de kinderen hier echt schijtirritant, ieder dorpje worden we achternagejoeld en schreeuwen ze allemaal om een cadeau. Soms word je daar wel een beetje cynisch van. Nadat ik achter de struiken mn grote ontlasting had gedaan kwamen er kinderen aangerend en opdringerig vragen naar een cadeau. Ik wees ze naar de plek achter de struiken en hoopvol gingen ze kijken wat voor cadeau ik daar voor ze had verstopt. Ze konden het niet echt waarderen, maar ik wel. Een andere goede manier om ze stil te krijgen is om de kinderen zelf om een cadeau te vragen. Dan kijken ze je verwonderd aan en weten ze niet meer hoe ze moeten reageren.
Vanaf Diamou lopen er 3 routes naar Bafoulabe. Onduidelijk is welke nou de beste is. Na een tijdje komen we erachter dat we helaas op de langste en slechtse route zitten. We eindigen bij een bouwplaats die gerund wordt door Indiers. Ze hebben een grote tank met water staan die overdag wordt opgewarmd wordt door de zon. Om beurten zien we werklieden in het donker een kruiwagen met water vullen en ergens het land in lopen en daar het water over zich heen gieten. We vragen of wij dat ook mogen doen en dt mag uiteraard en ik geniet eindelijk weer eens van een ietwat geimproviseerde warme douche, puur genieten!

Zo 7 feb 30km N Bafoulabe - 25 km Zuid Mahina; 68km

Er rest ons nog 30km slechte weg tot de rivier, daarna schijnt de piste beter te worden. Onderweg halen we een jongen die over het paadje loopt met de fiets aan de hand. Hij blijkt een lekke band te hebben en ik zeg dat ik m wel ff wil plakken voor m. We halen het barrel uit elkaar en het lek blijkt te zitten op een plek waar al 3 voorgaande plakkers zitten. We gooien er een 4e plakker bovenop en dolblij springt hij weer op zn fiets. Hij kent de weg goed en we volgen hem via allemaal kleine sporen en zo de grotere hobbelige zandweg ontwijkend.
Bij de rivier aangekomen laden we de fietsen in Pirogues, een soort kano's, en 'kloeten' ze de rivier over. Hier worden we ook even afgezet en worden we gedwongen de blanke prijs te betalen, die waarschijnlijk het 10-voudige is van de normale. Maar goed, je moet de rivier over dus je hebt geen ondehandelingspositie. Overigens zijn de meeste Malinezen goudeerlijk en ik heb al verschillende keren dat ik voor iets betaal en denk ik exact de prijs betaal en dat ze me achterna rennen om nog geld terug te geven wat ik teveel heb betaald.
In de middag zien we een prachtige baai aan de rivier en besluiten daar even lekker t relaxen en aan t eind van de dag alleen nog even verder te fietsen voor een goede kampeerplek. Ik spring het water in en zie opeens 5 meter van me vandaan een slangenkop boven het water uitsteken. Gelukkig is hij banger voor mij en zwemt ie snel weg. Toch ben ik wel geschrokken en vraag me af t wel zo veilig is. Al snel wordt de rust verstoord door vrouwen die met wasmanden de rivier inspringen en zichzelf en de kleren beginnen te wassen. Teken dat het toch wel veilig is. Ze kijken wel verwonderd naar die 2 blanken maar al gauw verliezen ze hun gene en tot onze verbazing trekken ze al snel hun bovenkleren uit en staan ze in blote borsten de was te doen. Dit heb ik gehoord van Ulli hoor Tam, ik kijk niet naar andere vrouwen!
Savonds weer in een groentetuin de tent opgezet aan de oevers van de rivier. Vlak voor het slapen horen we redelijk dichtbij het geloei van nijlpaarden. Helaas kunnen we ze niet zien, maar gelukkig hebben we een hoge wal zodat het risico op bezoekende nijlpaarden klein is. Qua wildlife heb ik sinds Mali eindelijk wat meer gezien. Honderden apen, af en toe een slang die op de weg ligt op te warmen en dus nijlpaarden enkel gehoord. Verder veel verschillende vogels, in allerlei kleuren en maten.

Ma 8 feb 25km zuid Mahina - 40 km oost Manantali; 92km
Di 9 feb 40 km oost Manantali - Kita; 108km
Woe 10 feb Kita - 10km West Negala; 115km
Don 11 feb 10 km west Negala - Bamako

Ik voel me smerig en moe en ik snak naar dagen rust naar Bamako. Maar Bamako ligt nog 300km verderop dus 3 dagen fietsen. Ook wordt dit bericht te lang dus worden de laatste dagen even samengevoegd.
Vanaf Mahina werd de piste een stuk beter en fietsten we over super rustige rode laterietwegen. Vanaf 50km voor Kita hadden we eindelijk weer asfalt onder de wielen en ging het een stuk sneller. Wildkamperen was super en we hebben een week lang spaghetti met enkel uien en een blokje bouillon gegeten als avondmaal. Smiddags vaak rijst met vlees of vis, helaas weinig groente.
Aangekomen in Bamako vond Ulli het veel te druk en ging op zoek naar een camping buiten de stad. Ik wil graag in het centrum verblijven dus na een mooie week samen namen we afscheid. Ik vond t erg leuk om zo een week samen te fietsen, maar ik had nu ook wel weer de behoefte om alleen verder te gaan. Dus het is prima zo.

Rustdagen in Bamako Vrij, Zat en zon 12-14 feb

Ik verblijf nu midden in de stad in de Mission Catholique. Een soort klooster dat gerund wordt door zuster Albertina. Er blijven meerdere Afrikareizigers, maar geen fietsers.
Ook op rustdagen genoeg te doen; skypen, bericht schrijven, kettingen in de diesel wassen, nieuw vet in de assen van de wielen doen, kleding wassen en laten repareren, pakket met nieuwe spullen ophalen. Oja het pakket is nog een verhaal apart. Gister ben ikmet de taxi naar het depot van DHL gegaan bij het vliegveld. De verzendkosten zijn allemaal al betaald in NL dus zou je het pakket zonder moeite kunnen ophalen. Andere reizigers waarschuwden me al en zeiden TIA, This Is Africa man, so watch out. Bij het kantoor van DHL moest ik zogenaamd eerst 15000CFA, 25 euro, betalen om het papierwerk in orde te krijgen. Ik zei dat ik eerst het pakket wilde zien voordat ik ook maar een cent betaal. Na lang zeuren mocht dat. Alles zat erin gelukkig alleen is er door miscommunicatie geen benzinetank bij de benzinebrander gedaan, dus kan ik alsnog niet koken!!! Toen vertelden ze me dat ik ook nog eens iets moest betalen bij de douane. Hoeveel dat was konden de mensen bij de douane niet zeggen. Ik kreeg bij de douane een formulier in mn handen gedrukt en daar stond onderaan een bedrag opgeschreven van 5 cijfers. Ik zocht naar de komma, maar die was er niet. Of ik dus even 91356 CFA, 150euro, af wilde tikken. Ik werd gek en kookte van binnen. DHL-werknemer vertelde me dat ik dan maar naar de baas van de douane moest gaan en vertellen dat het een cadeau is en niet voor business. Ik in mn beste Frans uitleggen dat ik een erg vuur had meegemaakt, ik liet fotos zien van de brandplek, liet mn knie zien die verbrand was. Hij leek niet erg onder de indruk en zat maar een beetje de krant te lezen en sigaar te roken. Maar aan het einde zei hij, 'C'est bon' en 150 euro werd 0 euro!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Terug naar DHL pakket gepakt en weggelopen en zijn ze vergeten dat ik nog 15000 Franc moest betalen haha. Dit maakte het balen van t gemis van mn benzinetank enigszins goed.
Net heb ik een tondeuse geleend van een Australier en mn baard en haar eraf geschoren. Gelukkig werkte zn vriendin de boel netjes af en kan ik er weer een maandje fris tegenaan!

Ik twijfel voor het komende stuk of ik de Dogon country en vervolgens noord Burkina Faso ga bezoeken, of via Zuid Mali het midden van Burkina Faso insteek. Maar goed, geen zorgen voor de dag van overmorgen, eerst effe lekker rusten en genieten van Bamako. Het is heerlijk om weer even in relatieve termen van alle gemakken voorzien te zijn, na ruim 2 weken onafgebroken fietsen en wildkamperen!



Tot het volgende bericht!