Week 19&20_ Niger&Nigeria

Trouwe lezers,

Een nieuw bericht vanuit Abuja, de hoofdstad van Nigeria. Tsja Nigeria wat moet je er van zeggen. Het land van Kanu, Finidi, Babangida en last but not least, Pius Ikedia. Het land van Lagos, de grootste stad van Afrika die uitblinkt in criminaliteit. Het land van de Niger-delta, waar Shell medewerkers zich enkel onder escorte in een gepantsterde wagen durven voort te bewegen. Het land waar christenen en moslims elkaar wekelijks het hoofd afhakken of kapot schieten. Ik zal maar gelijk maar de deur in huis vallen. Uitgerekend hier gebeurt t dan ook: Ik ben overvallen en bestolen......................
Overvallen door de overweldigende vriendelijkheid, uitbundigheid en vrolijkheid van de Nigerianen. Ze hebben daarmee mn hart gestolen. Grappig hoe negatieve berichtgeving kan doorslaan op een heel land, terwijl het een paar gebieden zijn die voor dit imago zorgen. Voor mij is het samen met Marokko het leukste land tot nu toe! Een kleine voetnoot is wel dat ik van veel mensen hoor dat het verschil tussen Noord en Zuid in Nigeria op gebied van veiligheid levensgroot is.
De teller staat op een ruime 10miljoen800duizend meter en ik ben nu ook echt in tropischer sferen gekomen. Maar eerst terug in de tijd naar de droge hete Sahel in Niger! Veel leesplezier en nieuwe foto`s staan er ook op www.entegroot.mijnalbums.nl.

Zat 6 mrt; Niamey - 20km west Birni NGaoure; 85km
De rustdagen in Niamey waren goed bevallen en met een visum voor Nigeria, weliswaar maar een week, op zak kreeg ik waar ik voor gekomen was. Ook was ik op mn laatste rustdag in Niamey nog de Niger-rivier opgegaan met een kano. Althans, ik liet me peddelen, t is tenslotte een rustdag he. Tegen zonsondergang bereikten we t leefgebied van enkele nijlpaarden. T was een machtig gezicht om vader en moeder en baby in t water te zien liggen. Vooral als t mannetje zn bek open deed was een spectaculair gezicht. Ook het leven langs de rivier is indrukwekkend om te zien. De arme bevolking wast de kleren en het voedsel in de rivier en mensen proberen wat visjes te vangen en zo wat geld te verdienen.
Zaterdag was het toch weer tijd voor vertrek. Bij het uitrijden van de stad bedacht ik me opeens dat ik wel de Niger-vlag op mn fiets wil plakken. Sinds Burkina Faso ben ik op dit idee gekomen en moet ik dus die sticker van Niger hebben. Een jongen wist wel waar ik die kon halen zei ie. Samen met hem de hele stad doorgefietst op zoek naar een sticker van de vlag. Verschillende stickerverkopers gezien, geen vlag. Uiteindelijk zei eentje dat ie er wel eentje voor me kon maken. Met een schaar ging ie in de weer en binnen een mum van tijd had ik een prachtige in elkaar geflansde sticker. Handige creatieve jongens die Afrikanen!
Gevolg van mijn dwangmatige zoektocht was wel dat t inmiddels laat in de ochtend was en ik dus met een hete zon op de kop de drukke stad uitreed. 60km op de route was een soort klein nationaal parkje waar de laatste groep giraffen van West Afrika te bewonderen waren. Daar aangekomen bleek het gebied diep in de bush te liggen en waren de kosten ongeveer 5 keer zo hoog als ik vooraf had geinformeerd en was ik eigenlijk ook best moe. Dus ik besloot maar door te fietsen en geen giraffen te kijken. Ik gok erop dat ik die onderweg nog wel ergens kan afvinken. Soms is t lastig in West Afrika dat er bijna geen toerisme is. Dit maakt de ervaringen hier natuurlijk ook een stuk puurder, maar het nadeel is dat er bijvoorbeeld bij het nationale park met de giraffen geen andere toeristen zijn waarmee je de kosten voor de huur van de auto en de gids kunt delen. Ook dat je met de fiets bent, maakt je minder mobiel. Die zet je ook niet even langs de kant om vervolgens in een auto te stappen naar de giraffen.

Zon 7mrt; 20km west Birni NGaoure - Kore Mairoua; 129km
Het wordt steeds heter in de Sahel. De hete maanden zijn eind maart, april en mei dus het wordt tijd dat ik naar t zuiden ga. Ik heb nog een paar honder kilometer oostelijk voor de boeg en dan mag ik in Nigeria naar Zuid fietsen. Na een lange dag buffelen de tent op een heerlijk rustige plek opgezet, dacht ik. Met een kaarsje aan lag ik lekker een boekje te lezen tot er opeens een groep herders met een paar honderd geiten langs mn tent kwamen gelopen. Gelukkig waren de herders te druk met het bijeen houden van de meute, zodat ze niet de rest van de avond mij gingen aanstaren. Nadat ze gepasseerd waren was ik omringd met verse geitenpoep. Was het maar geitenkaas!

Ma 8mrt; Kore Mairoua - 70km west Birnin Konni; 125km
Ik heb nu al twee ochtenden achter elkaar een lege achterband bij het opstaan en nu zijn mn reservebinnenbanden op dus moet ik ter plekke even plakken. Sinds Senegal geen lekke band meer gehad, het moest er dus wel weer een keertje van komen. Maar ik mag niet klagen, ik teken ervoor als de schade aan mn fiets enkel bij lekke banden blijft tot Zuid Afrika!
Eind van de middag cola drinken in een dorpje. Er zijn ook Japanse toeristen en zij trekken de aandacht van de kinderen met hun fototoestellen. Wel eens lekker om gewoon rustig pauze in een dorpje te kunnen houden, zonder allemaal mensen om je heen.
Dit is de laatste nacht in Niger en ik heb een mooie plek gevonden. Vanaf een heuvel heb ik een prachtig uitzicht op een meer, omgeven door zand. Het is hier randje Sahara dus het is een soort oase waar veel dieren mogelijk komen drinken.

Di 9mrt; 70km west Birnin Konni - 60km noord Sokoto (Nigeria); 108km
Vanochtend extra vroeg opgestaan om mogelijk wilde dieren te kunnen zien die komen drinken. Veel verder dan vogels, kamelen en geiten kom ik helaas niet. Vandaag nog 70km tot Birnin Konni, de grensplaats. Ook bereik ik onderweg een belangrijke mijlpaal, de 10,000 kilometer!!! Omdat er niemand was om te feliciteren heb ik maar even een filmpje van mezelf gemaakt om het te vieren. :)
Na een lange pauze in Birnin Konni was het tijd om Nigeria in te gaan. De laatste dagen door veel mensen uit Niger gewaarschuwd voor Nigeria. Veel zeggen dat het er een anarchie is en de mensen niet te vertrouwen. Nu zijn Afrikanen wel vaker angstig voor wat ze niet kennen. Eigenlijk word ik altijd wel gewaarschuwd door mensen van t ene land die zeggen dat de mensen van t volgende land niet zo te vertrouwen zijn als zij. Dit valt tot nu altijd wel mee, maar met Nigeria weet ik het ook niet. Het heeft ten slotte niet voor niets zo'n reputatie.
Aan de Niger kant nog even snel mijn CFA`s gewisseld voor Naira`s, tegen een betere koers dan de huidige koers. De CFA is aan de Euro gekoppeld, dus is nu wat minder waard. Dit was blijkbaar nog niet doorgedrongen tot de grenswisselaars!
Na het uitstempelen bij Niger, richting de Nigeriaanse kant. Eerst paspoortcontrole. Ik moest ongeveer op 3 verschillende formulieren 3 keer hetzelfde invullen. Na een kwartier en een lamme hand kreeg ik van de vriendelijke beambte mn stempel voor Nigeria. Daarna moest ik langs de douane. Voorgaande douanes vroegen of ik iets aan te geven had en als ik dan nee zei was t prima. Deze baas nam me apart en ging doorvragen. Hij zei heb je dan helemaal geen euro`s of dollars bij je vroeg ie? Ik gaf toe wat euro`s bij me te hebben. Hij was duidelijk op geld uit en wilde t me lastig maken. T zou een kleine kans zijn dat ze mn geld zouden vinden, maar ik had weinig zin dat ze mn hele bagage overhoop gaan halen. Hij vroeg me of ik allemaal formulieren wilde invullen en de bagage laten checken of t gewoon even onderhands wilde afhandelen. Ik gaf m 500Naira, ca 2,5euro. Hij was niet tevreden. Hij zei: mijn jongens hier en hij wees naar de zwaar bewapende soldaten, houden van frisdranken. En frisdrank is duur. Gelukkig is Nigeria Engelstalig dus ik stak een betoog af dat ze wel lekker frisdrank kunnen drinken, maar dat ik maar een arme fietser ben die enkel water uit waterputten drinkt (=waar, maar ook cola), dat ik een arme student ben (waar), dat dit de tocht van mn leven is waar ik al mn geld voor nodig heb (waar) en dat ik bij aankomst in Zuid Afrika op een boot terug moet naar Nederland omdat ik geen geld heb voor een vliegticket (niet waar). Ik zei m ook dat ie blanken in een dikke 4WD-auto geld hebben, ik niet. Dus opgepast mensen; mocht je binnenkort toevallig met een auto vanuit Niger Nigeria binnenrijden dan word je compleet financieel uitgekleed. Uiteindelijk nam ie genoegen met mn 500Naira. Nog kon ik niet weg. Nu moest ik langs de medische afdeling die je Yellow Fever certificate checkt. Een ongelooflijk dikke en trage mevrouw die na t zuchtend invullen van alle papieren ook nog eens om geld vroeg. Ik deed of ik r niet hoorde, wenste haar een fijne dag en liep t kantoortje uit. Hup op de fiets, wegwezen.
Tsja en daar fiets je dan in Nigeria, ik moet eerlijk zeggen, met bibberende knieën. Zo`n beetje 1 van de eerste jongens die ik zag droeg een geweer en keek dreigend naar me. Ik dacht bij mezelf, waar ben ik in godesnaam beland. Het eerste echte stadje wat ik binnenreed hoorde ik van alle kanten luid en verbaasd geroep bij het zien van een blanke op een fiets. Eigenlijk niet veel anders dan in de voorgaande landen, maar opeens werd ik er gewoon bang van. T klonk me allemaal zo dreigend in de oren. Ik besloot om niet door te fietsen maar juist in de stad alles op me in te laten werken. Ik bestelde een cola`tje en al gauw kwamen er allemaal mensen nieuwsgierig op me afgelopen. De mensen waren allemaal onder de indruk van mn tocht en 1 man stond erop dat hij mn cola voor me betaalde. Ik was ook gelijk op mn gemak gesteld, Nigerianen zijn ook gewoon mensen..

Woe 10mrt; 60km noord Sokoto - Sokoto; 60km
Vandaag hoop ik mn visum te kunnen verlengen. Dit was volgens de ambassade in Niamey een eitje in Sokoto. Aangekomen in Sokoto neemt een jongen die ik de weg vraag naar het immigratiekantoor me op sleeptouw en leidt me erheen op de fiets. Het is het Federal Secretariat en het stikt er van de ambtenaren. Door lange gangen, vele trappen op, langs allemaal kantoortjes waar ik mensen achterover zie hangen en met elkaar praten en vooral niet werken, kom ik aanbeland bij de immigratieafdeling. Ik word het kamertje binnen geleid en moet eerst langs de secretaresse. Die leidt me in dezelfde ruimte naar een ander persoon, die me vervolgens naar een ander kamertje leidt waar een baas ongeinteresseerd naar me opkijkt van zn krant. Ik leg m enthousiast uit dat ik Nigeria zo`n mooi land vind en hier graag langer wil blijven en of hij me effe die verlenging kan geven. Waar ik al bang voor was gaat dat niet zo makkelijk. Ik kan morgen terugkomen om een verzoek in te dienen. Het is nu al 2 uur smiddags, te laat om dat te doen. Na lang aandringen mag ik uiteindelijk toch het verzoek nu indienen. Gericht aan een andere baas schrijf ik op een blank A4`tje in zo mooi mogelijke Engelse volzinnen waarom ik die verlenging wil hebben.
Daarna zit er niks anders op een hotelletje te zoeken in de stad. Maar de jongen die me erheen had gebracht (Ibro genaamd) stond nog steeds als een trouwe hond op me te wachten en hij nodigde me uit om bij hem te slapen. Dit nam ik maar wat graag aan. Onderweg excuseerde hij zich vele malen voor het nederige onderkomen waarin hij woonde. Ik probeerde m op zn gemak te stellen dat t me echt geen bal uitmaakt of t luxe is of niet. Aangekomen bij zn huis is het inderdaad een nederig onderkomen. Een klein hokje waar een gasbrander staat en een slaapmatje ligt. Om de hoek is een gedeelde badruimte met 5 andere bewoners. Nou ja badruimte, 4 stenen muren waar je je met een emmer water kunt wassen, pal naast een open riool. Ibro woont eigenlijk op kamers om te studeren in Sokoto, vader heeft ie niet meer en moeder is arm. Zodoende werkt hij veel om zn school en kamer te kunnen betalen.
's Avonds was er Champions League voetbal wat werd uitgezonden in een soort keet. Toegangsprijs was 100naira, maar dit was volgens Ibro te duur voor hem. Ik wist dat hij een grote Madrid fan is, dus ik zei dat ik voor m betaalde. Kleine moeite die 50ct en blij als een kind gingen we erheen. De keet was volgestouwd met mensen. Ze hadden 3 schermen geposteerd, op 2 werd Madrid-Lyon uitgezonden, op de andere ManchesterUnited tegen Milan. Dit zorgde voor grappige taferelen. De zaal was verdeeld in vooral Madrid en ManU fans. Maar omdat ze door elkaar heen zaten werd t chaos toen ManU scoorde. De helft van de jongens sprong op om uitzinnig te juichen van vreugde, terwijl de andere helft geirriteerd was omdat die juichende lijven het scherm van Madrid verbergen. Aangezien ManU die avond regelmatig scoorde, leidde dit iedere keer tot kleine opstootjes. Gelukkig zat ik aan de zijkant want deze gasten waren echt bloedje fanatiek. Ze hebben nog nooit Madrid of ManU in levende lijve gezien, maar ze minstens zo fanatiek als de harde supporterskern van die clubs denk ik.

Do 11mrt; Sokoto - 40km N Gummi; 79km
Volgende ochtend vol goede moed weer richting het immigratiekantoor. Ibro had college maar wilde mij niet alleen laten gaan. Aangekomen bij het kantoor sprak ik weer met de baas. Deze was vandaag veel amicaler en vertelde me dat hij zodirect naar zijn baas ging om voor mij 2 weken verlenging aan te vragen. Vol goede moed wachtte ik af. Een paar minuten later kwam hij terug met het verhaal dat zijn baas vertelde dat sinds een week de regels zijn veranderd en dat visumverlenging alleen nog maar gedaan kan worden in Abuja. Ik geloof er niks van en vermoed dat het een geldkwestie is. Als ik daar voorzichtig over begin, slaat ie dat meteen af tot mijn verbazing. Hij zegt dat ik me niet druk moet maken en dat het ook niet erg is als mn visum verloopt voordat ik in Abuja ben. Een dag later en zonder resultaat stap ik dus weer op de fiets. Maar geen verloren dag want het was heel bijzonder en gezellig om met Ibro op te trekken en bij m te slapen in de sloppenwijk en Champions League te kijken.
Voordat ik Sokoto verlaat wil Ibro nog graag dat ik met hem mee ga naar zn school. Hij studeert biologie op een soort mbo school. Trots als een pauw stapt ie met mij over de campus en vertelt aan iedereen die t maar horen wil dat ik uit Nederland kom en naar Zuid Afrika fiets en dat ik zijn gast ben. Omdat ik zie dat hij er intens van geniet laat ik me maar even een tijdje gebruiken voor dit doel en word ik in de brandende zon aan tientallen mensen voorgesteld die ik daarna nooit meer van mn leven zal zien.
Begin van de middag is het tijd om afscheid te nemen en ik kan t niet nalaten Ibro wat geld mee te geven. Hij is een van de eerste Afrikanen van mijn leeftijd die ik ontmoet die echt vecht voor een beter bestaan. T scheelt ook dat ik nu in t Engels makkelijker diepere gesprekken kan voeren. Mijn Frans is daar gewoon net niet goed genoeg voor...
Slaapplek vinden in Nigeria is wat moeilijker dan in de voorgaande landen. Het land is dichter bevolkt, wat betekent dat er meer auto`s op de weg zijn en ook meer dorpjes. Een ander verschil is dat ik nu bijna altijd op akkers slaap, terwijl in Senegal, Mali, Burkina en Niger t land eigenlijk nooit bewerkt werd.

Vr 12mrt; 40km n Gummi - Donko; 117km
In Gummi zoals gewoonlijk een omeletje gegeten en koffie gedronken. Stonden er in de voorgaande landen altijd wel een paar man om je heen. Hier in Nigeria is het de overtreffende trap. Omgeven door rijendik publiek, minimaal 70 man eet ik mn omeletje en drink mn koffie. Ondertussen mn fiets in de gaten houdend. Ze vragen me de oren van mn kop en zijn zwaar onder de indruk. Ook het simpele feit dat ik blank ben zorgt al voor genoeg opschudding, op een fiets is nog eens effe extra speciaal. Het is duidelijk te merken dat hier gewoon echt bijna nooit een blanke komt. In de andere landen zag je altijd nog wel een paar verwaalde toeristen en ook aardig wat ontwikkelingswerkers in grote auto`s. Omdat Nigeria op macro niveau een relatief rijk Afrikaans land is, is hier geen ontwikkelingswerk te bekennen. Dit terwijl de mensen in de dorpen net zo arm zijn als in pak m beet Mali. De opbrengsten van de olie worden duidelijk niet eerlijk verdeeld. Het gebrek aan toeristen en ontwikkelingswerk brengt wel een positief effect met zich mee heb ik de indruk. Ik kan het natuurlijk niet op feiten baseren, maar ik heb het idee dat de mensen hier niet gewend zijn iets zomaar te krijgen, wat ze tot hardere werkers en trotsere mensen maakt. In 3 dagen Nigeria heb ik nog geen enkele keer iemand om geld horen vragen, terwijl dit de afgelopen maand zo`n beetje een paar honderd keer per dag aan me werd gevraagd. Na het ontbijt stapt er zelfs een jongen op me af die me 200 naira in de handen drukt. To support your adventure zegt ie. Ik wil er niks van weten maar hij staat erop. Hij stijgt tenslotte in aanzien als ik ten overstaan van het halve dorp zijn geld aanneem, dus ik doe t maar en bedank m hartelijk. Andere indicaties van deze betere werkmentaliteit is dat als er gaten in de weg zitten, er mensen spontaan deze gaten proberen te dichten. Daarna houden ze hun hand op bij voorbijrazende auto`s om wat geld te krijgen. Dat 99 van de 100 auto`s voorbij raast en ze enkel een hap stof geeft, lijkt ze niet te deren. Maar dit soort spontane initiatieven heb ik nog niet eerder in West Afrika gezien. Ander opvallend iets naast dat de mensen niet om geld vragen is dat Nigerianen vaker begrijpen dat wat ik doe een soort uitdaging is. Ze steken als steun hun vuist op van; Kom op, doorgaan he!! In heel West Afrika heb ik dat bijna nog geen 1 keer niet gezien. De meeste mensen staarden me daar maar aan van: Wat doet die blanke op een fiets, daar word je toch alleen maar moe van in dit hete weer???
In de middag is de chaos rond mij zo mogelijk nog groter. Ik drink ff een colaatje en binnen een mum van tijd staat er minimaal 100man om me heen. Omdat t winkeltje aan de weg ligt, is de helft van de weg bezet door mensen wat voor een verkeersopstopping zorgt. Als ik dan ook nog wat fotos schiet van ze en deze laat zien is de chaos helemaal compleet en moet ik oppassen dat ik en mn fiets en mn camera niet worden bedolven door de nieuwsgierige mensen. Met mn fiets aan de hand loop ik naar het marktje wat aan de overkant van de weg ligt. Achter me aan een grote horde kinderen. De smalle paadjes tussen de kraampjes zijn veel te klein voor de kinderen en terwijl ik daar rondloop worden er achter me allemaal manden met fruit en noten omver gelopen door de kinderen. Met een gevoel van schaamte koop ik snel wat ik nodig heb en maak me uit de voeten. De marktkoopmannen jagen inmiddels met stokken de kinderen weg en de rust keert weer terug als ik op de fiets stap. Het is voor mij niet onveilig, maar dit is gewoon wel veel te veel drukte. Ik was van plan in dit dorpje even lekker een lange middagpauze te nemen, maar dat is gewoonweg onmogelijk. Dan maar even onder een boom langs de weg iets verderop, rust...
Onderweg zijn er heel veel checkposten. Zo corrupt en stroperig als t aan de grens was, zo hartelijk zijn ze hier. Naar mij dan. Vaak gebieden ze me tot stoppen maar vragen niet eens naar mn paspoort. Ze zijn gewoon nieuwsgierig en geven me altijd water. In de paar minuten tijd dat ik er dan sta zie ik ondertussen wel dat zo`n beetje iedere auto die passeert wel ff een handje met wat geld geeft. Dus corrupt zijn ze nog steeds, maar niet naar mij. Nigerianen zijn gek van voetbal en als ik vertel dat ik uit Nederland kom dan beginnen ze vaak over Kanu en Finidi van Ajax. Als ik vertel dat ik ooit nog eens tegen Babangida als directe tegenstander heb gespeeld zijn ze helemaal onder de indruk. Dat het maar een oefenwedstrijdje was waarbij we kansloos verloren met 7-0 verloren van Ajax 2 laat ik vaak maar achterwege..... Ik laat ze vaak maar in de waan dat ik profvoetbal bij een provincieclubje als Feyenoord of PSV heb gespeeld. Die namen zeggen ze hier toch niks, enkel Ajax is een grote naam.
Afrikanen in het algemeen zijn trouwens gek van voetbal. Vanaf Marokko tot Nigeria, overal zie je mensen in voetbalshirtjes lopen.
In volgorde van populariteit; 1) Met afstand Barcelona, 2) Real Madrid 3)ManUnited 4)Chelsea 5) Liverpool 6) Arsenal 7)AC Milan. Ranglijst van namen op de shirts
1) Messi 2) Drogba 3)Etoo 4) Ronaldinho 5)Ronaldo. Als Barack Obama een voetballer zou zijn, zou hij overigens met ongelooflijke afstand op 1 staan in zwart Afrika. Het is wel duidelijk dat zijn presidentschap een enorme impact heeft op Afrika en dat hij wordt beschouwd als een brother uit Afrika. Talloze kinderen en in mindere mate volwassenen lopen met Obama t-shirts. Ook grappig is dat Afrikaanse landen weinig moeite hebben om tricots van andere landen aan te trekken. In Senegal, Mali en Burkina zag ik vaak genoeg shirtjes van bijv Ivoorkust en Ghana. Ik zie ons Nederlanders nog niet zo snel in een shirt van onze Oosterburen lopen!

Za 13mrt; Donko - 30km N Kontagora; 127km
Het verkeer in Afrika is altijd erg apart. In Nederland reist iedereen van de ene stad naar de andere stad. In Afrika reizen de meeste mensen enkel binnen een stad en tussen de steden is het verkeer een stuk rustiger. Dit was hetzelfde toen ik Zuru, een klein stadje binnenreed op zaterdagochtend. Opeens bevond ik me in chaotisch verkeer en moest ik vechten voor mn plek op de weg. Nigerianen zijn op het gebied van het verkeer nog net de overtreffende trap van hun West Afrikaanse buren. Rijdt een gemiddelde Malinees op een verlaten weg rustig 130km per uur. In Nigeria proberen autobestuurders constant uit alle macht om het gaspedaal door de vloer heen naar buiten te drukken, wat resulteert in een gangetje van minimaal 150. Stoppen ze in Burkina ongeveer een mannetje of 6 in een Fiat Panda, Nissan Micra of ander klein bakkie, in Nigeria stoppen ze er een stuk of 8 in. Ik heb met grote regelmaat gezien dat er op de bestuurderstoel 2 man zitten. Hoe ze t doen weet ik niet, maar ze zitten half op of in elkaar en ik vraag me af of er dan eentje t remmen en schakelen doet en de andere de koppeling en gassen. In ieder geval voelt t niet echt veilig als zo`n auto je voorbij komt. Als er veel gaten in de weg zitten is het voordeel dat de autos iets rustiger rijden. Het nadeel is dat iedere auto bezig is met het WK-slalom en zich permitteert voor zichzelf de ideale lijn uit te zoeken. De regels van rechts rijden en links inhalen gelden dan opeens niet meer. Terug naar Zuru. Ik werd op een smalle weg ingehaald door een scooter en tegelijkertijd een minibusje met een man of 15 erin. Ook kwamen er tegelijkertijd tegenliggers tegemoet. Remmen en wachten is voor mietjes dacht de chauffeur van t inhalende minibusje, dus hij wurmde zich vlak langs de scooter om daarna snel terug te gaan op de eigen rijhelft. Daarbij sneed hij de scooter af, waarbij de scooter met zn voorwiel de achterkant van t busje raakte en de 2 mannen keihard op het asfalt smakten, uiteraard zonder helm. Vooral de man achterop was er slecht aan toe met tanden uit zn mond en zn hele gezicht onder het bloed en mogelijk in diggelen. En dit gebeurde dus allemaal 5 meter voor me. Ik hielp de man overeind en kafferde de chauffeur van t busje uit die gelukkig wel stopte. Ik had een groot opstootje verwacht, maar iedereen was eigenlijk rustig en ik was de meest emotionele van t stel. Toen bedacht ik me opeens dat het voor de betrokken personen een makkelijk 1-2tje is om de rijke blanke de schuld te geven en zo voor de kosten op te laten draaien. Ondanks dat ik me grote zorgen om de man op de scooter maakte, besloot ik maar snel met stille trom te vertrekken.
Ik moet toegeven dat zeker na het ongeluk, ik voor t eerst best wel bang ben af en toe in het verkeer. Nigerianen zijn topgozers, maar zet ze in een auto of vrachtwagen en het zijn mn grootste vijanden. Gelukkig heb ik op de route naar Abuja de drukste wegen kunnen mijden, dus is het niet constant opletten geblazen.

Zo 14mrt 30km N Kontagora - 20km N Zungeru; 144km
De laatste dagen flink wat kilometers zuid gemaakt en dit is goed te merken. Het landschap wordt niet meer gekenmerkt door Baobabs en dorre struiken, maar steeds meer door Mangobomen en palmbomen. Ook zie je steeds meer meertjes, riviertjes en natte rijstvelden. En ik merk het aan mn bezwete lichaam. Opeens droog je niet meer op, savonds lig je in je eigen zweet te baden in je tent en alles wordt klammig. In de Sahara en Sahel is een paar dagen douchen niet zo vies, hier voel ik me voor het eerst echt vies en stinken na een paar dagen. En dit klamme weer zal de komende weken alleen maar erger worden. Maar goed, dat overleven we ook wel weer. Voordeel is wel dat er voor het eerst sinds Marokko weer eens wat serieuze wolken in de lucht hangen, zodat je af en toe lekker in de schaduw fietst.
In het noorden van Nigeria is het vrijwel enkel moslim wat de klok slaat. Hier in het midden van het land is het gemixt. De christenen hebben het wel gepresteerd om ongeveer 20 verschillende varianten te bedenken. Ik heb borden langs de kant gezien van de Catholics, Protestants, Baptists, Jehovahs, Evangelists, Holy Bible Church, Holy Gospel, Faith Church en weet ik wat voor varianten. Ik zou lekker voor de islam kiezen, want door al die varianten weet je t ook niet meer bij de Christenen. T leuke was wel op zondag dat in ieder dorpje waar ik doorheen fietste ik uit verschillende kerkjes vrolijk gospel-gezang hoorde, wat wel een vrolijk gevoel gaf.

Ma 15mrt; 20km N Zungeru - 50km ZO Minna; 132km
Ik merk dat ik toe ben aan rust. De weg naar Abuja vanaf Niamey is lang en ik ben er goed mee aan. Deze dag was echt een lijdensweg. Alles deed pijn en ik voelde me super slap. Toch wil ik door omdat ik dinsdagmiddag in Abuja wil zijn. Zo heb ik 3,5 dag tot het weekend om zoveel mogelijk visum-dingen te regelen. Waarschijnlijk moet ik evengoed wel tot na t weekend blijven, maar hoe meer geregeld voor t weekend hoe beter. Aan t einde van de dag bekaf en eigenlijk nergens meer zin in. Toch maar even een spaghetti in elkaar geflanst want als ik niet goed eet, ben ik de volgende dag helemaal een dweil.

Di 16mrt; 50km ZO Minna - Abuja; 108km
Volgens mn kaart is het nu nog ongeveer 70km naar Abuja. De weg wordt snel drukker en ik bevind me in de grote voorsteden van Abuja. In de buurt van Abuja aangekomen beland ik op een grote 4baans-snelweg en ik vraag de weg naar het vliegveld. Ik moet daarheen omdat daar de immigratiedienst is. Vandaag loopt mn visum af en t liefst ben ik niet in dit land met een verlopen visum. De mensen wijzen naar het Oosten en zeggen dat dat de weg naar zowel Abuja als t vliegveld is. Volgens mn kaart moet ik nu toch echt binnen 5km Abuja en t vliegveld zien liggen. Een uur en 25km verder blijkt Abuja nog 15km verder te liggen. Ik had me ingesteld op een makkelijk ritje vandaag van 70km, maar de teller staat al op 90 en ik heb er nog een paar te gaan. Doodop ga ik ff uitrusten op een bankje op een bedrijventerrein langs de snelweg. Er komt al snel een man nieuwsgierig op me af lopen. Ik heb geen energie om boeh of bah te zeggen en reageer een beetje kortaf. Ik vraag hem nog wel of t vliegveld dichbij is. Hij weet me te vertellen dat ik de verkeerde weg heb genomen en dat ik eigenlijk in een grote boog om het vliegveld heen heb gefietst. Nu is Abuja nog maar 10km ver, maar het vliegveld 40km ver weg. Ik baal als een stekker dat ik dus de verkeerde kant op gestuurd ben en kan t nu wel shaken om vandaag nog mn visumverlenging te regelen. Ook betekent dit dat ik morgen vanuit Abuja of een dure taxi of een lange busrit moet maken voor de ruim 40km naar t immigratiekantoor bij t vliegveld. Als ik de man mijn probleem vertelt zegt hij dat hij toevallig zometeen een afspraak heeft met iemand van t immigratiekantoor. Ik geloof er in eerste instantie weinig van, maar hij is erg overtuigd dat deze man van de immigratie me wel kan helpen. Een half uur later komen er 2 man aan in een dikke mercedes. De man stelt me voor aan ze en ik leg me hun probleem uit. De immigratiechef zegt dat ie t wel regelt voor me en ik hoop dat ik morgen een verlenging van 2 weken binnen heb. Een ander voordeel is dat ze ook nog een kantoor in het centrum van de stad hebben dus ik hoef niet helemaal naar t vliegveld om mn paspoort af te halen.
Ik fiets blij weg, maar bedenk me dan opeens dat ik eigenlijk helemaal niet om een bewijs heb gevraagd dat zij werkelijk van de immigratie zijn. Straks heb ik mn paspoort gewoon weggegeven aan een willekeurig persoon. Aan de andere kant volgde ik mn gevoel, en rook ik geen onraad. Het zal wel goed komen hoop ik...
Op een motorreizigers-blog had ik gelezen dat je achter het Sheraton-hotel gratis je tent kunt opzetten in de tuin. Het was enkel een bericht van ruim een jaar terug maar ik besloot het erop te wagen. Met mn fiets rijd ik het luxe terrein van het 5*hotel op en vraag aan de portier of ik hier toevallig kan kamperen. Hij kijkt eerst vreemd op maar zegt me dan dat ik achterlangs het gebouw moet fietsen. Daar aangekomen is er totaal geen teken van leven, staat er een hondenkennel, een paar tennisbanen, een aftands voetbalveldje en een paar mangobomen. Ik besluit mn tent dan maar gewoon onder de mangoboom op te zetten.
Mn laatste doos was een bak koud water over me heen en dat dateert alweer van dinsdag vorige week. Schone kleren heb ik ook niet echt meer. Ik zie een waterslang liggen, maar besluit mn kans te wagen voor een veel beter optie: het zwembad. Ik zet mn zonnebril op, het enige attribuut wat me nog mogelijk enige status kan verschaffen. De rest doet me meer aan een zwerver denken dan aan een rijke westerling. Ook het feit dat ik me al een maand niet heb geschoren draagt niet echt bij aan een chique imago. Maar goed wie niet waagt die niet wint. Met de borst vooruit en zonnebril op mn kop stap ik zo zelfverzekerd mogelijk vanuit de achtertuin richting ht zwembad. Ik plof neer op een ligstoel en zie dat de rest allemaal een handdoek van het hotel heeft. Ik besluit snel het water in te gaan, dat kan niemand me dan meer afpakken. En wat was het zalig!!!! Ongeloofijk hoe lekker een duik in een zwembad kan zijn.
Daarna ging ik even rondlopen in de lobby van t hotel en hoorde ik Nederlands praten. Normaal gesproken ben ik niet een persoon die gelijk dan op die mensen afstapt, van goh gezellig Hollanders hier. Maar nu vind ik het fantastisch om Nederlanders tegen te komen. Ik maak een praatje en ze blijken de crew van KLM te zijn. KLM heeft vliegt 3 keer per week naar Abuja en heeft dus permanent een wisselende groep van 10personen in het Sheraton. Ze nodigen me uit om mee uit eten te gaan en daarna krijg ik een hele stapel Nederlandse kranten in mn handen gedrukt en mag ik bij een van de stewards douchen. De luxe en weldaad is allemaal even wennen, maar ik laat het met genoegen over me heen komen.

Woe 17mrt; Abuja; dag 1 MEGAVISUMPROJECT
De man van de immigratiedienst, Mr Martins, had me gezegd dat mn paspoort in de ochtend klaar zou zijn. Ik hem bellen, maar geen gehoor. Fuck dacht ik, nu ben ik er dus toch ingetrapt. Eind van de ochtend kreeg ik de man eindelijk te pakken en hij zei dat ik om 1uur naar zn kantoor kon komen. Stipt om 1uur stond ik daar, maar mijn man was er nog niet. Wel kon ik wachten in zn kantoor met allemaal luie ambtenaren om me heen. Een vrouw, een secretaresse leek wel dronken en was alleen maar avances aan t maken. Ik werd geirriteerd en ongeduldig en besloot liever buiten te wachten. Uiteindelijk kwam Mr Martins opdagen om 3 uur en lachend zei hij dat hij een Afrikaan is en dat als een Afrikaan 1uur zegt, hij eigenlijk een uurtje of 2/3 bedoelt. Hij liet me mn paspoort zien met daarin een stempel voor 3 maanden verlenging. En of ik even 3000 Naira, (15euro wilde aftikken). Ik was opgelucht en dolblij, ik hoopte op 2 weken en was bang dat het me 100 euro zou kosten ofzo en ik krijg 3 maanden voor 15 euro!!
T was inmiddels al in de namiddag en ik ging snel nog naar de ambassade van Cameroon, maar deze was al dicht.

Do 18mrt; Abuja; dag 2 MEGAVISUMPROJECT
Volgende ochtend vol goede moed weer naar Cameroon toe op de fiets. De vrolijke dikke secretaresse had ik snel ingepalmd met verhaaltjes over voetbal en dat Nederland wel effe van Cameroon zou winnen op het WK. Na alle formulieren ingevuld te hebben en 17500N af te tikken (80euro) zegt ze dat t maandag klaar is. OF zegt ze, als je 2000 extra betaalt dan is t vanmiddag klaar. Nou tientje extra kan er ook wel bij. De ambassade van Congo Brazzaville is om de hoek en ik vul daar alvast alle formulieren in bij de meest behulpzame secretaresse ooit en beloof in de middag terug te komen met mn paspoort. Als ik om 1uur terug kom bij Cameroon is tot mn verbazing daadwerkelijk het visum klaar, maand geldig bij moment van binnenkomen. Direct door naar Congo en deze is ook in de namiddag klaar of morgen aan het einde van de ochtend. Ik besluit dit keer niet extra te betalen en betaal de 60 euro. Als ik de secretaresse complimenteer dat ik zelden zo`n meewerkend persoon heb ontmoet op een ambassade, bedankt ze me verlegen en vertrouwt me toe dat t paspoort ook wel om half 9 sochtends klaar is ipv einde van de ochtend.
Dit gaat dus boven verwachting soepel!
Het contact met de KLM-crew legt me geen windeieren. Het is niet alleen erg gezellig, het resultaat is ook dat de mensen van de lounge-room mij nu ook aanzien voor iemand van KLM. Zodoende zit ik hier sinds donderdag regelmatig te internetten en krantjes te lezen met onbeperkt koffie en koekjes om me heen. Ook kon ik uitgebreid een bad nemen op een van de kamers en bij het vertrek donderdagavond stopten ze me van alles toe; kaas, chocola, drop, cup-a-soup, oploskoffie, nootjes, ontbijtkoek, chocomel, yoghurt, cola, blikje grolsch en nog wat kranten haha
Ik geloof dat het spreekwoord met je neus in de boter zelden beter van toepassing is geweest en ik kreeg zowaar een weemoedig gevoel toen ze weggingen. Bedankt KLM`ers!

Vr 19mrt; Abuja; dag 3 MEGAVISUMPROJECT
Vroeg in de ochtend weer op de stoep bij Congo en tsjakka, ook die is binnen. Een visum wat direct ingaat maar wel 3 maanden geldig is. Daarna op zoek naar de ambassade van Gabon. Ik had wat gezocht op internet maar kon nergens info vinden over waar ze nou zitten. Ik besloot gewoon maar rond te gaan fietsen in Abuja. Abuja is een on-Afrikaans, on-Nigeriaanse stad. De stad bestaat uit brede boulevards en alleen maar grote luxe huizen. Straatverkopers en simpele restaurantjes op straat zijn er nauwelijks te bekennen. Je krijgt in Abuja het idee alsof er alleen maar Taxi`s en miljonairs met hun dikke auto`s rondrijden. Al het gewone volk moet genoegen nemen met een huis in een van de voorsteden. Netjes weggemoffeld van de nette residentiestad. Het geeft de stad aan de ene kant een prettige rustige sfeer. Aan de andere kant hou ik wel van wat leven in de brouwerij en dat je op iedere straathoek de barbecues hoort sissen.
Goed, ik was dus de hele stad door op zoek naar Gabon. Ik heb zo ongeveer 50 ambassades gezien, maar geen Gabon en iedereen wees me weer een andere kant op. Dan nog maar ff snel naar Angola. Ik kwam daar om kwart voor 1 aan en de portier vertelde me dat de ambassade om half 1 is dichtgegaan. Dus of ik maandag terug kan komen. Dit is wel ff een tegenvaller, maar goed een visumverlenging van Nigeria en visums van Cameroon en Congo in 3 dagen is geen slechte score. Dus maandag nieuwe ronde nieuwe kansen en hopelijk krijg ik dan van mijn Franse contact de letter of invitation die me beloofd is. Ik ben er al een paar weken over aan het mailen, dus ik hoop dat deze binnenkomt. Dat maakt de snelheid en deduur van het Angola visum een stuk beter.
Het is wel eens goed voor me om ergens langer dan een week te blijven en de achtertuin van het Sheraton, met het stiekeme gebruik van alle faciliteiten, is geen slechte plaats om bij te tanken.

Za en Zo 20 & 21 mrt; Abuja; RUST
Ik heb inmiddels ook contact gemaakt met een Ned-Belgisch team van vliegend ambulancepersoneel. Zij zijn hier gestationeerd en als er bijv een Shell medewerker gewond raakt in Afrika, dan vliegen zij m terug naar Europa. T is erg gezellig en gister lekker gesnookerd en biertjes drinken bij de poolbar. Ook wordt mijn medische survivalkit nog even onder handen genomen of ik alles wel heb. Kan ook geen kwaad denk ik en ik kon gister bij hen op de hotelkamer weer even douchen en skypen met Tam en Fam. Kortom, mij hoor je even niet klagen!!!
Morgen naar ambassade Angola en ik verwacht woensdag weer op de fiets te kunnen stappen. Het zal even wennen zijn om weer te fietsen na ruim een week in het Sheraton rond te scharrelen.....

Tot in Kameroen!
www.entegroot.mijnalbums.nl