Week 11; ZandZandZand in de Sahara van Mauretanie
Door: Ente
Blijf op de hoogte en volg Ente
22 Januari 2010 | Mauritanië, Nouakchott
Hallo beste lezers!
Allereerst weer bedankt voor de leuke reacties. Af en toe sleep ik mezelf met tegenzin naar een internetcafe om een berichtje te gaan schrijven. Maar jullie enthousiaste reacties geven me dan toch flink wat motivatie om er toch even voor te gaan zitten om er te proberen wat moois van te maken. Ook zijn er nieuwe fotos van de Sahara te zien op entegroot.mijnalbums.nl. Oja en @ Moel, telefoonnummer is hier lastig. Ik heb nu een Mauritaans, maar over een paar dagen een Senegalees misschien en smsen lukt niet. Schiet niet echt op, maar is dus lastig om je mn nr te geven! Contact per mail is beste optie...
Gisteren aangekomen in Nouakchott! De in elkaar geflansde hoofdstad van Mauretanie. De stad komt op mij vrij chaotisch over. Ik dacht dat ik wel wat gewend was na het zien van Bangkok, Phnom Penh en Jakarta, maar hier is de stad een stuk kleiner, maar de chaos in het verkeer een stuk groter! Het is ongelooflijk, maar op de grootste boulevard van Nouakchott (zeg maar het Damrak van NKC) ligt overal mul zand en is het asfalt vol diepe gaten. Een sterk contrast met de heerlijke nieuwe asfaltweg tussen Nouadhibou en Nouakchott. Mijn god, Martien, ik heb veel aan je gedacht hoe jij hier 6 jaar geleden moet heb lopen ploeteren door het mulle zand en je eigen weg te vinden en uiteindelijk te verdwalen. Ik dank Allah op mn blote knieen dat ik deze 470km op asfalt heb mogen fietsen! De Sahara is zo goed als overwonnen en de hete Sahel wacht op me. Nog 200km tot de grens met Senegal en daarna zal ik vooral oostelijke meters maken in plaats van zuidelijke. Senegal, Mali, Burkina en Niger zijn de volgende targets.
Zo 17 jan; Nouadhibou - Checkpost politie 15 km zuid Bou Lanouar; 104km
In de ochtend grote boodschappen gedaan om de komende dagen te kunnen overleven. Nadat ik de 5 stokbroden, 5 blikken sardientjes, 3 potten jam, kilo dadels, 3kilo bananen, 2 kilo sinaasappelen; 1 kilo mandarijnen, ruim een kilo aan koekjes en 8 liter water in mn fietstassen had gepropt of aan mn fiets had bevestigd, was ik klaar voor vertrek. Bij het uitrijden van de camping raakte ik net nog even in gesprek met een man die net aankwam. Het bleek een Canadees te zijn van een jaar of 50 en zijn levensmissie is om werkelijk ieder land in de wereld te bezoeken. Hij kwam op mij een beetje autistisch over en deed me op een of andere manier denken aan Tom Hanks als Forrest Gump. We gingen samen kopje koffie drinken en ik hing aan zn lippen. Hij vertelde zn geld te hebben verdiend door diep verscholen in de Canadese bossen grote wietplantages op te zetten. Hij had voor jaren geen contact met mensen behalve mensen die hij nodig voor zn wietplantage. De wiet werd in vrachtwagens de grens met de VS ingesmokkeld en hij maakte enorme klappers met geld. Op een gegeven moment vond ie t wel genoeg en stopte een backpack vol met 100dollar biljetten en ging naar t vliegveld. Ruim 15 jaar geleden was er nog geen wet tegen het meenemen van cash uit het land, dus de Canadese douane zei: Uw backpack zit vol met geld meneer en hij antwoordde, ja dat klopt. En thats it... Hij ging naar Indonesie, startte daar een legale business, wat ook nog eens winstgevend was; verkocht dat en had toen opeens meer dan een miljoen dollar op de bank staan, witgewassen geld. En toen wat te doen dacht ie 12 jaar geleden. Nou dan ga ik toch gewoon lekker reizen en nu 12 jaar verder heeft hij nog een paar landen te gaan en dan is t klaar.. Erg interessant om zo iemand te ontmoeten, maar ik moet er zelf eerlijk gezegd niet aan denken om 12 jaar lang te reizen! 8 maanden vind ik mans zat!
Goed ik vertrok ietsje later en de weg was wederom simpel. 1 weg met asfalt van slechts een paar jaar oud met om de 5 kilometer een bordje van hoever het nog is naar Nouackhott. De teller begon bij 470, dus nog 94 5-kilometerpaaltjes te gaan en ik ben er!
Er stond een harde zuidoosten wind, wat voor de eerste 50km nog wel gunstig was. Daarna boog de weg vanuit de baai de woestijn in in zuidoostelijke richting, dus recht tegen de wind in. Het opstuivende zand zat na een paar uur overal; ogen, neus, tenen, kont, noem maar op.
Na 60km was er een eerste politiecheckpost en ze nodigden me gelijk uit voor het eten. Met 8 man zaten we in een hutje gehurkt om een grote schaal Tieboudien met vis. Je eet met je rechterhand en men neme een hand rijst met een stuk vis of groente, en je kneedt dit in je hand tot een bal en dan stop je het in je mond. Helaas mocht ik geen foto's maken van politiemensen want ik vond het wel een mooi gezicht om zo te eten in een tent gevuld met politiemensen, kalashnikovs en een bazooka.
Ze vertelden me dat er 30 km verderop een nieuwe checkpost is en dat ik daar wel kon slapen. T was inmiddels 5 uur en om 7 uur is t echt donker dus dat is nog ff flink doortrappen met wind tegen.
In een tussenliggend dorpje hadden ze zowaar koude Cola, dus ik tikte er even snel 2 blikjes weg, ondertussen vervelende kinderen die als vliegen om me heen zaten te zeuren, Donnez moi un cadeau, donnez moi un BIC, donnez moi un stylo, donnez moi d'argent, donnez moi je helm, donnez moi je kilometerteller, donnez moi je hele fiets, donnez moi alles wat je hebt. Ja ik zal jullie ff een hoop zand in je mond doneren denk ik dan. Maar goed ik bedenk me ook dat die kinderen waarschijnlijk ook niet beter weten en ik ze beter met een vriendelijke glimlach en een duidelijk NON kan negeren dan me daar gaan staan opwinden.
Bij het vallen van de nacht aangekomen bij de politiecheckpost en daar mn tent opgezet. Er stonden nog wat andere hutjes van geiten en kamelenherdertjes en ik werd overal uitgenodigd voor de thee, dus ik liep daar een beetje in het rond en overal thee te drinken en gezellig te kletsen. Later in de avond gegeten met de politiemensen en ook daar weer de corruptie in de praktijk gezien. Een Malinees had het STOP teken te laat gezien en kwam met grote vaart richting de politie rijden. Nou die mocht even op het matje komen bij de chef en toen mocht ik even van mn matje af in de tent en ging er een jongere politieman een beetje zeunwachtig een gesprek over voetbal aan te knopen om mij af te leiden van hoe de Malinees even financieel uitgekleed werd. In mn ooghoeken zag ik hem echt wel jammerend en tierend op zn knieen zitten bij de chef en even later liep hij gefrustreerd weg, met wat geld uit zn zakken geklopt denk ik. Ik vond t erg dubbel met de politie, tegen mij waren ze heel aardig, maar tegen anderen soms niet. Maar goed een veilige slaapplek en gevulde maag zijn op dit moment belangrijker dan mijn principiele afkeer tegen politie.
Ma 18 jan; 103 kilometer verder tot een dorpje
In de ochtend weer vroeg op pad gegaan en na een uurtje fietsen kwam er weer een stevige tegenwind opzetten waardoor ik slechts 12km per uur vooruitkroop. Op zulke momenten is fietsen verschrikkelijk. Ongeveer 1 keer in het half uur zie je een 5 kilometerbordje, waarop nog 300-zoveel kilometer opstaat tot Nouakchott, de zon brand ongenadig op je huid, het zand kruipt zich achterbaks een weg in al je porien en je kont en je benen doen pijn, en je kruipt vooruit.
Pauzes zijn dan het enige verzetje. Mn eerste pauze was met de kale mannen op de foto (zie fotos). Eentje had n plek op zn teen en er zaten allemaal vliegen op en hij vroeg me of ik er iets tegen had. Nou ik ging even voor dokter spelen en smeerde er wat betadinezalf op en gaf m wat pleisters. Daarna dacht ie dat ik dokter was en hij gebaarde dat hij ook last had van zn rug, daarna zn tanden en daarna zn luchtwegen. Iedere keer gebaarde ik dat ik toch echt geen dokter was. Bij het weggaan vroeg hij ook nog om een cadeau terwijl ik volgens mij toch echt zn wond had verzorgd. Teleurgesteld stapte ik weer op de fiets. Bij mn volgende pauze hadden ze zeer koude cola, aangedreven door een zonnepaneeltje en genoot ik volop. Nadat ik vertelde dat ik naar Zuid Afrika fiets kreeg ik ook nog een grote kom met kamelenmelk voorgeschoteld, voor noppes. Zo worden er constant hele leuke met soms wat vervelende of teleurstellende ontmoetingen afgewisseld.
Einde van de dag werd ik ingehaald door Nederlandse auto's die onderweg zijn naar Gambia. Ik had mn AZshirt aan dus ze stopten gelukkig voor een praatje en ze vonden t geweldig dat ik aan t fietsen ben. Ik vond t geweldig om even nederlands te kunnen praten onderweg. Ook gaven ze me een cervelaatworst, borrelnootjes en pepermuntjes. Ik kreeg er een warm en nostalgisch gevoel van om zomaar nederlandse producten in mn fietstassen te hebben!
De wind was gaan liggen en mn eerste 50km had ik afgelegd in 4 uur, in de namiddag had ik de volgende 50km afgelegd in iets meer dan 2 uurtjes. Helaas te kort om bij de volgende politiecheckpost te arriveren voor donker. Ik stopte bij een dorpje en zette daar mn tent op. 1 eikel zei dat het me 30euro kostte om daar te slapen en daarna kwam er gelukkig iemand anders die wel een goede moslim is en die zei me dat het gewoon gratis is. In een soort van restaurantje kreeg ik een bord rijst met kamelenvlees en ingewanden voorgeschoteld. De darm en lever heb ik op een onbewaakt moment aan de honden gevoerd.
Toen ik om 9uur wilde gaan slapen hoorde ik opeens een auto naast mn tent stoppen en mensen uitstappen. Mn hart bonsde in mn keel. Ik deed voorzichtig de tent open en daar stonden 2 politieagenten gewapend met Kalashnikovs (ja kokkie, voor die speelgoedpistooltjes van jullie haalt de Mauretaanse politie hun neus op) en ze beveelden me met hun mee te komen om te slapen bij hun post 30km verderop. In mn onderbroek stond ik voor hun uit te leggen dat ik er toch echt geen zin in heb om nu al mn spullen weer in te pakken, dat ik me hier veilig voel en dat ik van mezelf ook geen kilometers mag smokkelen op de route. Uiteindelijk accepteerden ze het en lieten ze me daar slapen.
Blijkbaar had de chef van de vorige post tegen ze gezegd dat ze een Hollandse fietser kunnen verwachten tegen de avond. Toen die niet kwam opdagen zijn ze me gaan zoeken! Ik voelde me vereerd dat ik blijkbaar het gesprek van de dag ben en dat ze mn komst echt opwachten, maar met een iets meer ongerust gevoel ging ik weer slapen. Was het nou wel zo verstandig om zo koppig te zijn, terwijl de politie zo hamert om bij hen te slapen. Is er echt zoveel meer gevaar dan dat ik voel? Ik voel me veilig, is dat dat schijn bedriegt? Ja er zijn op deze weg kidnappings geweest, maar t zal mij toch niet overkomen denk ik terwijl ik in slaap doezel......
Di 19 jan; 102km verder op de route
Toch ben ik de volgende ochtend blijer dan normaal dat ik weer gewoon wakker word in mn tentje. De politiemensen hebben me toch een beetje bang gemaakt...
Tijdens het fietsen kijk ik af en toe om me heen naar de oneindige zandvlaktes. Tsja wat toch als er opeens een jeep met een paar van die malloten aan de horizon verschijnt. Wegfietsen heeft geen zin, politiecheckpost is ruim 30km ver weg. Ik heb er geen controle op en probeer die rare gedachtes van me af te schudden. Bovendien hebben ze die Spanjaarden nog, dus zijn ze nog druk met onderhandelingen probeer ik mn gedachtes tot rust te brengen. Bovendien als ze een beetje eergevoel hebben gaan ze geen fietser pakken.
Verder kan ik echt genieten van de omgeving, het geeft een machtig gevoel. De Sahara van Marokko was heel kaal en was ook meer met stenen en rotsen en met bruin zand. Hier in Mauretanie is de Sahara zoals je de Sahara je voorstelt. Zandduinen die door de wind constant worden bij geschaafd tot de meest strakke vormen en het zand heeft echt een prachtige goudgele kleur. Ook is het heerlijk slapen savonds op een zacht bed van zand. Lekker op je blote voeten rondbanjeren alsof je op het strand bent, enkel is er nu geen water!
Als ik later op de dag net de 100km heb gepasseerd, iets wat iedere dag toch wel een minimaal doel is op een asfaltweg, komt er weer een politiepost opdoemen aan de horizon en besluit daar mn tent op te zetten. Als in een 5sterrenhotel word ik door de politiemensen verzorgd, brood, thee, kamelenmelk, water en aan t einde van de avond weer met zn allen graaien in een grote schaal met pasta met groenten en kamelenvlees. Wederom laat ik de ingewanden tactisch voor de anderen liggen en beperk ik mij tot het normaal uitziende vlees....
Woe 20jan; 138km verder op de route
Na 3 dagen begint er voor mij een systeem in het weer te komen. Iedere keer is het tot 11uur sochtends rustig, daarna tot 3/4uur een keiharde wind en de namiddag is wederom rustig. Ik besluit deze dag om bij zonsopgang om 7uur te vertrekken. Om 11 uur heb ik er al 80km opzitten en bij een dorpje ga ik schuilen achter een tentje in de schaduw. Er is geen winkel en al mn eten is op, op een stokbrood na die keihard is na 3 dagen brandende zon. Als een geschenk uit de hemel brengt een vrouwtje me een schaal met rijst en vis en later nog thee en stokbrood. Zo lief en zo puur. Ik vind het moeilijk hoe ik ze dan moet bedanken. Je kan geld geven, maar dat vind ik ook zo stom. Verder kan ik geen spullen kwijt behalve fotos die ik heb laten uitprinten en geef die dan weg als cadeau.
Water is trouwens ook echt geen probleem. Er zijn haast geen winkeltjes maar bij ieder groepje van hutjes is er wel een waterput te vinden of hebben ze een watertank staan. Ook zou ik altijd nog van vrachtwagens water kunnen krijgen. Ik heb dan ook mn watertank van 10liter nog niet hoeven gebruiken. 6 liter verdeeld over bidons en flessen is meer dan voldoende....
Savonds opnieuw bij mn maten van de politie de tent opgezet en weer uitstekend verzorgd door ze.
Do 21jan; aangekomen in Nouakchott; 40km
Vandaag nog maar 30km te gaan tot Nouakchott. Bij het inrijden begint opeens de chaos. Wat een enorme overgang is dit zeg. Dagenlang in een oneindige Sahara fietsen met prachtige zandduinen zoals je alleen ooit op plaatjes hebt gezien en opeens rijd je in stad vol met toeterende auto's, schreeuwende mensen en geen idee waar je naar toe moet. Ik had de naam van een herberg, maar iedereen lijkt me wel een andere kant op te wijzen. Ruim een uur dool ik rond door deze verschrikkelijke stad en uiteindelijk vind ik de herberg. Eindelijk rust, heerlijk, ik voel me moe na lange kilometers door de Sahara.
Vr 22 jan; Rustdag;
Vandaag even lekker skypen met Tam, berichtje schrijven, langs de fietsenmaker en allemaal andere kleine dingetjes. Wat betreft de fietsenmaker, bedankt voor de tips jan. Is het Ome Jan Groot of Ome Jan vd Zwan trouwens? Ik ga er voor de zekerheid maar een balletje uit laten halen, dus dan heb ik 11 om 11. Ik heb tot nu geen rare geluiden gehoord, en ik heb gezien dat 12 kogeltjes ook nog steeds bewegingsruimte hadden, dus denk niet dat er schade is ontstaan doordat de balletjes op elkaar gedrukt zijn ofzo. We zullen zien...
Morgen visum voor Mali regelen, kan ook aan de grens maar hier is goedkoper en snelle service. Verder even lekker genieten van 2 rustdagen, waarbij ik ook echt probeer te rusten. Ook heb ik net een PS2 logo'tje gezien, dus ik ga eens even onderzoeken of ik hier misschien ook een paar potjes PES kan spelen!
Tot het volgende bericht weer ergens vanuit Senegal of misschien pas in Mali!
Saharafoto's op entegroot.mijnalbums.nl
Allereerst weer bedankt voor de leuke reacties. Af en toe sleep ik mezelf met tegenzin naar een internetcafe om een berichtje te gaan schrijven. Maar jullie enthousiaste reacties geven me dan toch flink wat motivatie om er toch even voor te gaan zitten om er te proberen wat moois van te maken. Ook zijn er nieuwe fotos van de Sahara te zien op entegroot.mijnalbums.nl. Oja en @ Moel, telefoonnummer is hier lastig. Ik heb nu een Mauritaans, maar over een paar dagen een Senegalees misschien en smsen lukt niet. Schiet niet echt op, maar is dus lastig om je mn nr te geven! Contact per mail is beste optie...
Gisteren aangekomen in Nouakchott! De in elkaar geflansde hoofdstad van Mauretanie. De stad komt op mij vrij chaotisch over. Ik dacht dat ik wel wat gewend was na het zien van Bangkok, Phnom Penh en Jakarta, maar hier is de stad een stuk kleiner, maar de chaos in het verkeer een stuk groter! Het is ongelooflijk, maar op de grootste boulevard van Nouakchott (zeg maar het Damrak van NKC) ligt overal mul zand en is het asfalt vol diepe gaten. Een sterk contrast met de heerlijke nieuwe asfaltweg tussen Nouadhibou en Nouakchott. Mijn god, Martien, ik heb veel aan je gedacht hoe jij hier 6 jaar geleden moet heb lopen ploeteren door het mulle zand en je eigen weg te vinden en uiteindelijk te verdwalen. Ik dank Allah op mn blote knieen dat ik deze 470km op asfalt heb mogen fietsen! De Sahara is zo goed als overwonnen en de hete Sahel wacht op me. Nog 200km tot de grens met Senegal en daarna zal ik vooral oostelijke meters maken in plaats van zuidelijke. Senegal, Mali, Burkina en Niger zijn de volgende targets.
Zo 17 jan; Nouadhibou - Checkpost politie 15 km zuid Bou Lanouar; 104km
In de ochtend grote boodschappen gedaan om de komende dagen te kunnen overleven. Nadat ik de 5 stokbroden, 5 blikken sardientjes, 3 potten jam, kilo dadels, 3kilo bananen, 2 kilo sinaasappelen; 1 kilo mandarijnen, ruim een kilo aan koekjes en 8 liter water in mn fietstassen had gepropt of aan mn fiets had bevestigd, was ik klaar voor vertrek. Bij het uitrijden van de camping raakte ik net nog even in gesprek met een man die net aankwam. Het bleek een Canadees te zijn van een jaar of 50 en zijn levensmissie is om werkelijk ieder land in de wereld te bezoeken. Hij kwam op mij een beetje autistisch over en deed me op een of andere manier denken aan Tom Hanks als Forrest Gump. We gingen samen kopje koffie drinken en ik hing aan zn lippen. Hij vertelde zn geld te hebben verdiend door diep verscholen in de Canadese bossen grote wietplantages op te zetten. Hij had voor jaren geen contact met mensen behalve mensen die hij nodig voor zn wietplantage. De wiet werd in vrachtwagens de grens met de VS ingesmokkeld en hij maakte enorme klappers met geld. Op een gegeven moment vond ie t wel genoeg en stopte een backpack vol met 100dollar biljetten en ging naar t vliegveld. Ruim 15 jaar geleden was er nog geen wet tegen het meenemen van cash uit het land, dus de Canadese douane zei: Uw backpack zit vol met geld meneer en hij antwoordde, ja dat klopt. En thats it... Hij ging naar Indonesie, startte daar een legale business, wat ook nog eens winstgevend was; verkocht dat en had toen opeens meer dan een miljoen dollar op de bank staan, witgewassen geld. En toen wat te doen dacht ie 12 jaar geleden. Nou dan ga ik toch gewoon lekker reizen en nu 12 jaar verder heeft hij nog een paar landen te gaan en dan is t klaar.. Erg interessant om zo iemand te ontmoeten, maar ik moet er zelf eerlijk gezegd niet aan denken om 12 jaar lang te reizen! 8 maanden vind ik mans zat!
Goed ik vertrok ietsje later en de weg was wederom simpel. 1 weg met asfalt van slechts een paar jaar oud met om de 5 kilometer een bordje van hoever het nog is naar Nouackhott. De teller begon bij 470, dus nog 94 5-kilometerpaaltjes te gaan en ik ben er!
Er stond een harde zuidoosten wind, wat voor de eerste 50km nog wel gunstig was. Daarna boog de weg vanuit de baai de woestijn in in zuidoostelijke richting, dus recht tegen de wind in. Het opstuivende zand zat na een paar uur overal; ogen, neus, tenen, kont, noem maar op.
Na 60km was er een eerste politiecheckpost en ze nodigden me gelijk uit voor het eten. Met 8 man zaten we in een hutje gehurkt om een grote schaal Tieboudien met vis. Je eet met je rechterhand en men neme een hand rijst met een stuk vis of groente, en je kneedt dit in je hand tot een bal en dan stop je het in je mond. Helaas mocht ik geen foto's maken van politiemensen want ik vond het wel een mooi gezicht om zo te eten in een tent gevuld met politiemensen, kalashnikovs en een bazooka.
Ze vertelden me dat er 30 km verderop een nieuwe checkpost is en dat ik daar wel kon slapen. T was inmiddels 5 uur en om 7 uur is t echt donker dus dat is nog ff flink doortrappen met wind tegen.
In een tussenliggend dorpje hadden ze zowaar koude Cola, dus ik tikte er even snel 2 blikjes weg, ondertussen vervelende kinderen die als vliegen om me heen zaten te zeuren, Donnez moi un cadeau, donnez moi un BIC, donnez moi un stylo, donnez moi d'argent, donnez moi je helm, donnez moi je kilometerteller, donnez moi je hele fiets, donnez moi alles wat je hebt. Ja ik zal jullie ff een hoop zand in je mond doneren denk ik dan. Maar goed ik bedenk me ook dat die kinderen waarschijnlijk ook niet beter weten en ik ze beter met een vriendelijke glimlach en een duidelijk NON kan negeren dan me daar gaan staan opwinden.
Bij het vallen van de nacht aangekomen bij de politiecheckpost en daar mn tent opgezet. Er stonden nog wat andere hutjes van geiten en kamelenherdertjes en ik werd overal uitgenodigd voor de thee, dus ik liep daar een beetje in het rond en overal thee te drinken en gezellig te kletsen. Later in de avond gegeten met de politiemensen en ook daar weer de corruptie in de praktijk gezien. Een Malinees had het STOP teken te laat gezien en kwam met grote vaart richting de politie rijden. Nou die mocht even op het matje komen bij de chef en toen mocht ik even van mn matje af in de tent en ging er een jongere politieman een beetje zeunwachtig een gesprek over voetbal aan te knopen om mij af te leiden van hoe de Malinees even financieel uitgekleed werd. In mn ooghoeken zag ik hem echt wel jammerend en tierend op zn knieen zitten bij de chef en even later liep hij gefrustreerd weg, met wat geld uit zn zakken geklopt denk ik. Ik vond t erg dubbel met de politie, tegen mij waren ze heel aardig, maar tegen anderen soms niet. Maar goed een veilige slaapplek en gevulde maag zijn op dit moment belangrijker dan mijn principiele afkeer tegen politie.
Ma 18 jan; 103 kilometer verder tot een dorpje
In de ochtend weer vroeg op pad gegaan en na een uurtje fietsen kwam er weer een stevige tegenwind opzetten waardoor ik slechts 12km per uur vooruitkroop. Op zulke momenten is fietsen verschrikkelijk. Ongeveer 1 keer in het half uur zie je een 5 kilometerbordje, waarop nog 300-zoveel kilometer opstaat tot Nouakchott, de zon brand ongenadig op je huid, het zand kruipt zich achterbaks een weg in al je porien en je kont en je benen doen pijn, en je kruipt vooruit.
Pauzes zijn dan het enige verzetje. Mn eerste pauze was met de kale mannen op de foto (zie fotos). Eentje had n plek op zn teen en er zaten allemaal vliegen op en hij vroeg me of ik er iets tegen had. Nou ik ging even voor dokter spelen en smeerde er wat betadinezalf op en gaf m wat pleisters. Daarna dacht ie dat ik dokter was en hij gebaarde dat hij ook last had van zn rug, daarna zn tanden en daarna zn luchtwegen. Iedere keer gebaarde ik dat ik toch echt geen dokter was. Bij het weggaan vroeg hij ook nog om een cadeau terwijl ik volgens mij toch echt zn wond had verzorgd. Teleurgesteld stapte ik weer op de fiets. Bij mn volgende pauze hadden ze zeer koude cola, aangedreven door een zonnepaneeltje en genoot ik volop. Nadat ik vertelde dat ik naar Zuid Afrika fiets kreeg ik ook nog een grote kom met kamelenmelk voorgeschoteld, voor noppes. Zo worden er constant hele leuke met soms wat vervelende of teleurstellende ontmoetingen afgewisseld.
Einde van de dag werd ik ingehaald door Nederlandse auto's die onderweg zijn naar Gambia. Ik had mn AZshirt aan dus ze stopten gelukkig voor een praatje en ze vonden t geweldig dat ik aan t fietsen ben. Ik vond t geweldig om even nederlands te kunnen praten onderweg. Ook gaven ze me een cervelaatworst, borrelnootjes en pepermuntjes. Ik kreeg er een warm en nostalgisch gevoel van om zomaar nederlandse producten in mn fietstassen te hebben!
De wind was gaan liggen en mn eerste 50km had ik afgelegd in 4 uur, in de namiddag had ik de volgende 50km afgelegd in iets meer dan 2 uurtjes. Helaas te kort om bij de volgende politiecheckpost te arriveren voor donker. Ik stopte bij een dorpje en zette daar mn tent op. 1 eikel zei dat het me 30euro kostte om daar te slapen en daarna kwam er gelukkig iemand anders die wel een goede moslim is en die zei me dat het gewoon gratis is. In een soort van restaurantje kreeg ik een bord rijst met kamelenvlees en ingewanden voorgeschoteld. De darm en lever heb ik op een onbewaakt moment aan de honden gevoerd.
Toen ik om 9uur wilde gaan slapen hoorde ik opeens een auto naast mn tent stoppen en mensen uitstappen. Mn hart bonsde in mn keel. Ik deed voorzichtig de tent open en daar stonden 2 politieagenten gewapend met Kalashnikovs (ja kokkie, voor die speelgoedpistooltjes van jullie haalt de Mauretaanse politie hun neus op) en ze beveelden me met hun mee te komen om te slapen bij hun post 30km verderop. In mn onderbroek stond ik voor hun uit te leggen dat ik er toch echt geen zin in heb om nu al mn spullen weer in te pakken, dat ik me hier veilig voel en dat ik van mezelf ook geen kilometers mag smokkelen op de route. Uiteindelijk accepteerden ze het en lieten ze me daar slapen.
Blijkbaar had de chef van de vorige post tegen ze gezegd dat ze een Hollandse fietser kunnen verwachten tegen de avond. Toen die niet kwam opdagen zijn ze me gaan zoeken! Ik voelde me vereerd dat ik blijkbaar het gesprek van de dag ben en dat ze mn komst echt opwachten, maar met een iets meer ongerust gevoel ging ik weer slapen. Was het nou wel zo verstandig om zo koppig te zijn, terwijl de politie zo hamert om bij hen te slapen. Is er echt zoveel meer gevaar dan dat ik voel? Ik voel me veilig, is dat dat schijn bedriegt? Ja er zijn op deze weg kidnappings geweest, maar t zal mij toch niet overkomen denk ik terwijl ik in slaap doezel......
Di 19 jan; 102km verder op de route
Toch ben ik de volgende ochtend blijer dan normaal dat ik weer gewoon wakker word in mn tentje. De politiemensen hebben me toch een beetje bang gemaakt...
Tijdens het fietsen kijk ik af en toe om me heen naar de oneindige zandvlaktes. Tsja wat toch als er opeens een jeep met een paar van die malloten aan de horizon verschijnt. Wegfietsen heeft geen zin, politiecheckpost is ruim 30km ver weg. Ik heb er geen controle op en probeer die rare gedachtes van me af te schudden. Bovendien hebben ze die Spanjaarden nog, dus zijn ze nog druk met onderhandelingen probeer ik mn gedachtes tot rust te brengen. Bovendien als ze een beetje eergevoel hebben gaan ze geen fietser pakken.
Verder kan ik echt genieten van de omgeving, het geeft een machtig gevoel. De Sahara van Marokko was heel kaal en was ook meer met stenen en rotsen en met bruin zand. Hier in Mauretanie is de Sahara zoals je de Sahara je voorstelt. Zandduinen die door de wind constant worden bij geschaafd tot de meest strakke vormen en het zand heeft echt een prachtige goudgele kleur. Ook is het heerlijk slapen savonds op een zacht bed van zand. Lekker op je blote voeten rondbanjeren alsof je op het strand bent, enkel is er nu geen water!
Als ik later op de dag net de 100km heb gepasseerd, iets wat iedere dag toch wel een minimaal doel is op een asfaltweg, komt er weer een politiepost opdoemen aan de horizon en besluit daar mn tent op te zetten. Als in een 5sterrenhotel word ik door de politiemensen verzorgd, brood, thee, kamelenmelk, water en aan t einde van de avond weer met zn allen graaien in een grote schaal met pasta met groenten en kamelenvlees. Wederom laat ik de ingewanden tactisch voor de anderen liggen en beperk ik mij tot het normaal uitziende vlees....
Woe 20jan; 138km verder op de route
Na 3 dagen begint er voor mij een systeem in het weer te komen. Iedere keer is het tot 11uur sochtends rustig, daarna tot 3/4uur een keiharde wind en de namiddag is wederom rustig. Ik besluit deze dag om bij zonsopgang om 7uur te vertrekken. Om 11 uur heb ik er al 80km opzitten en bij een dorpje ga ik schuilen achter een tentje in de schaduw. Er is geen winkel en al mn eten is op, op een stokbrood na die keihard is na 3 dagen brandende zon. Als een geschenk uit de hemel brengt een vrouwtje me een schaal met rijst en vis en later nog thee en stokbrood. Zo lief en zo puur. Ik vind het moeilijk hoe ik ze dan moet bedanken. Je kan geld geven, maar dat vind ik ook zo stom. Verder kan ik geen spullen kwijt behalve fotos die ik heb laten uitprinten en geef die dan weg als cadeau.
Water is trouwens ook echt geen probleem. Er zijn haast geen winkeltjes maar bij ieder groepje van hutjes is er wel een waterput te vinden of hebben ze een watertank staan. Ook zou ik altijd nog van vrachtwagens water kunnen krijgen. Ik heb dan ook mn watertank van 10liter nog niet hoeven gebruiken. 6 liter verdeeld over bidons en flessen is meer dan voldoende....
Savonds opnieuw bij mn maten van de politie de tent opgezet en weer uitstekend verzorgd door ze.
Do 21jan; aangekomen in Nouakchott; 40km
Vandaag nog maar 30km te gaan tot Nouakchott. Bij het inrijden begint opeens de chaos. Wat een enorme overgang is dit zeg. Dagenlang in een oneindige Sahara fietsen met prachtige zandduinen zoals je alleen ooit op plaatjes hebt gezien en opeens rijd je in stad vol met toeterende auto's, schreeuwende mensen en geen idee waar je naar toe moet. Ik had de naam van een herberg, maar iedereen lijkt me wel een andere kant op te wijzen. Ruim een uur dool ik rond door deze verschrikkelijke stad en uiteindelijk vind ik de herberg. Eindelijk rust, heerlijk, ik voel me moe na lange kilometers door de Sahara.
Vr 22 jan; Rustdag;
Vandaag even lekker skypen met Tam, berichtje schrijven, langs de fietsenmaker en allemaal andere kleine dingetjes. Wat betreft de fietsenmaker, bedankt voor de tips jan. Is het Ome Jan Groot of Ome Jan vd Zwan trouwens? Ik ga er voor de zekerheid maar een balletje uit laten halen, dus dan heb ik 11 om 11. Ik heb tot nu geen rare geluiden gehoord, en ik heb gezien dat 12 kogeltjes ook nog steeds bewegingsruimte hadden, dus denk niet dat er schade is ontstaan doordat de balletjes op elkaar gedrukt zijn ofzo. We zullen zien...
Morgen visum voor Mali regelen, kan ook aan de grens maar hier is goedkoper en snelle service. Verder even lekker genieten van 2 rustdagen, waarbij ik ook echt probeer te rusten. Ook heb ik net een PS2 logo'tje gezien, dus ik ga eens even onderzoeken of ik hier misschien ook een paar potjes PES kan spelen!
Tot het volgende bericht weer ergens vanuit Senegal of misschien pas in Mali!
Saharafoto's op entegroot.mijnalbums.nl
-
22 Januari 2010 - 13:24
Mark (HCF):
Ente lekker bezig!!!! Groeten Mark -
22 Januari 2010 - 13:53
Oma:
weer een prachtig verhaal ente, maar zo ik begrijp heeft de politie het toch goed met je voor, we zijn wel blij om af en toe wat te lezen, dus al heb je geen zin, toch maar doen, liefs Oma -
22 Januari 2010 - 13:57
Ruud (Groot):
Om er zeker van te zijn dat je door blijft gaan met deze mooi geschreven, vermakelijke en inspirerende verhalen, hier dan toch weer een ontzettend positieve reactie van mij;-)! Ente, keep up the good work & enjoy!
Gr. Ruud -
22 Januari 2010 - 14:10
Nel Korving:
Hey Ente,
Ik heb weer genoten van je verhaal, wel blijven schrijven hoor, hier in Nederland zijn we allemaal benieuwd naar je belevenissen! De foto's zijn ook schitterend! Je ziet er wel stoer uit zeg, dat is wat anders dan een foto met een deftig pak! Ga nu lekker uitrusten, dan kan je er straks weer volop tegenaan!
Liefs uit Wilnis -
22 Januari 2010 - 14:12
Joke(groot):
Spannende verhalen weer.
Op die ene foto met je blote voeten in het zand heb je mooie witte sokken aan zeg.
Wat een zand overal!!!Mooie foto's hoor.
Ente,veel succes verder en veel fietsplezier.
Gr. Joke
-
22 Januari 2010 - 14:14
Jan Berkhout:
Ente gelukkig ben je niet alleen een ontzettende doorzetter en bere-sterke fietser uit West-Friesland, je schrijftalenten mogen er ook zeker zijn!
Gr. Jan -
22 Januari 2010 - 14:29
Maurice:
Schitterend, donnez moi je helm! Ging ff helemaal stuk, briljant. En die kamelenmelk is ook telkens weer genieten. Prachtige verhalen hoor, wel vol blijven houden, is voor jezelf ook gelijk een leuk naslagwerk voor over een paar jaar!
Succes met het wegkrabben van de laatste aangekoekte zandkorreltjes!
x -
22 Januari 2010 - 15:37
VUED:
Een nieuw stukje van onze grote vriend, dus een goed excuus om ff pauze te nemen! Volgens mij kunnen we jou een bak met hondenbrokken nog voorschotelen, als ik die verhalen allemaal lees begint m'n maag zich al om te keren haha
Zeker stukjes blijven schrijven hoor! Blijft een genot om te lezen!
Succes en de groetjes aan TAM!
-
22 Januari 2010 - 16:34
Dorien:
Super weer al je verhalen! Leuk om de vernieuwde versie van het boek te lezen, dit keer met geasfalteerde wegen ;-) Wederom heel veel succes!
Kus Dorien -
22 Januari 2010 - 20:19
OPA OMA ,ZWAN :
HOI ENTE. GENIETEN VAN JE MOOIE VERHALEN EN WAT JE ALLENAAL EET .DE POLITIE IS DAAR WEL JE BESTE VRIEND .GA ZO DOOR EN HOU VOL .GROETJES OPA OMA .XX -
23 Januari 2010 - 10:02
Simone:
Hoi Ente,
Je kent me niet maar hebt zeker al het één en ander over me gehoord.
In ieder geval vervolg ik al een aantal weken jouw reis en ben onder de indruk van je doorzettingsvermogen. En wat een prachtige verhalen! Helemaal smullen was het verhaal over die Duitsers (Mo....) omdat ik ook zo eentje ben. Maar daar zie je maar weer, ze kunnen best aardig zijn, hahahaha.
Misschien is het wel wat om van de zomer samen met je vader das Finale Deutschland gegen Holland an zu sehen??? Dat wordt lachen......
Veel plezier nog en doe voorzichtig. -
23 Januari 2010 - 10:20
Tim:
Mooie plaatjes hoor van de kustlijn, eindeloze asfaltwegen, de zandduinen en van de fietsenmakers!Ik kijk altijd even op google maps hoe je gefietst bent. T zijn echt behoorlijke afstanden die je in zo'n week tussen het zand door wegfietst. Ik hoop dat je om de zoveel tijd de mogelijkheid houdt, om een internetcafeetje te bezoeken, ik lees echt graag mee. -
23 Januari 2010 - 12:08
Pieter VD:
Heerlijk om op een veel te brakke zaterdagochtend weer zo'n verhaal te mogen lezen.. Dat zet toch wel even aan tot denken! (je degradeert een ieders ervaring en doorzettingsvermogen denk ik) :)
Ondanks dat ik niet zo zeer met je hoef te ruilen, ben ik wel stinkend jaloers! Raar, maar waar..
Ga zo door!x -
23 Januari 2010 - 14:44
Jan Groot:
Van ons mag je best een paar km smokkelen, als dat veiliger is. desnoods fiets je een extra rondje om de kerk, eh moskee.
Gr Jan
-
23 Januari 2010 - 15:20
Muis:
Hoi Ente, ik had al weer een tijdje niet meer gekeken en oppeens zit je in Mauretanie. Petje af!
Veel success nog.
Groeten, Muis -
23 Januari 2010 - 18:28
Franco Grande:
Yoo Entieap!
Nice stories, maar goed dat ik geen weblog bij houd voor het contrast..Mooi om te lezen dat zonne-energie je koude cola heeft bezorgd, ik wist natuurlijk al dat dit de toekomst is:) Ben afgelopen week op de zoutvlakte in Bolivia geweest, ongelooflijk wat een landschappen je daar allemaal tegen komt..kwam zowaar nog een gek tegen die het ook leuk vond om daar te gaan fietsen..even mee gesproken en hij gaf aan dat hij fietste voor 5 weken (mietje) en dat veel stukken toch iets teveel van het goede waren, heb uiteraard een foto van hem gemaakt;) Gelukkig hoef ik geen liedjes voor je te downloaden, wel een goede keuze! Ik had eergister een onwijs vet feestje midden in de woestijn, Bob M. was uiteraard ook van de partij! Maat, veel succes weer verder en ik heb genoten van je foto´s! Wat een Rambo! Adios amigo! -
24 Januari 2010 - 09:16
Leonie En Maarten:
Vedette verhalen weer man. Dit is inderdaad wat je bij de sahara voorsteld. Het is een beetje zand verspreiden zover je kan kijken. Kunnen de Nederlandse baggeraars nog wat van leren ;).
Ook is het mooi om te zien dat je steeds meer op survivorman van Discovery channel begint te lijken. Of de deelnemers aan expeditie robinson maar dan heb je meer kleren aan dat alleen een zwembroek.
Je verhalen en belevenissen zijn echt stoer en dacht als je je nummer doorgeef kan je af en toe een smsie verwachten. Dat breekt dat dag wat meer dan dat je naar een internetcafe moet lopen de reactie te lezen. En tja denk dat rooksignalen vanaf NL daar niet echt goed zichtbaar zijn.
En hoe was het PESsen? ;) Aan de andere kant van de aarde in een HELE grote zandbak en wat gaat ie doen ....! Heb je al besloten waar je de olympische spelen ga kijken? En lig je nog een beetje op je eigen schema? En volgens mij gaat het tot dusver zonder grote problemen. Dat is ook niet verkeerd om vast te stellen. Maakte me op een gegeven moment beetje druk toen je over je assen en lagers begon maar dat schijnt zich ook allemaal verholpen te hebben! Succes weer man met het einde van de zandbak. Nu je dit level overleeft heb mag je gaan spelen in de klimtoestellen (jungle ;) ).
Hou ons op de hoogte en succes en sterkte met je tocht!! -
24 Januari 2010 - 11:13
Ilse:
Wat een verhalen weer! Ben wel blij voor je dat dat mulle zand jou, itt Martien, bespaard is gebleven! Dat scheelt toch veel. Hopelijk heb je nog even kunnen PESsen, anders zal je als je terug bent merken dat trainen toch echt essentieel is ;-). Veel succes de komende tijd!
X Ilse -
25 Januari 2010 - 08:37
Peter K:
Hoi Ente,
Ik heb weer lekker gelezen in jouw soap versie van "onderweg naar zuid Afrika". De politie is zo te lezen toch echt wel je beste vriend (al zijn ze zo corrupt als wat). Zo zie je maar wat meer blauw (of in jou geval zal het wel kaki of groen zijn) op straat voor voordelen heeft :-).
Ik vroeg mij nog af of je fietsbroek niet inmiddels totaal doorgesleten is?. Als dit zo is zal je de speciale versie die je van je vrienden op je verjaardag hebt gekregen aan moeten. Ik zie het al helemaal voor me wat voor on uit wisbare indruk je dan in Afrika zal maken met die rose tweede huid aan je gat.:-). Keep on rolling. -
25 Januari 2010 - 09:54
Tomaaas:
what`s your e-mail? -
25 Januari 2010 - 13:47
Annet Van De Ven,Sc:
Door ziekenhuisopname erg achter geraakt in je reisverslag. Daar ben ik vandaag dan maar even voor gaan zitten en heb weer volop genoten van ale je avonturen.
Groet
Annet -
25 Januari 2010 - 14:00
Kokki:
Heee Maat...
Jaja, zo zie je maar weer.. de politie heeft toch het beste met een ieder voor. Waar we kunnen helpen we je he... nu moet ik wel bekennen dat ik met twee van de posten even contact heb genomen, ze hebben goed geluisterd!!
En over die Lidl-geweertjes daar: als je gewoon goed kan mikken met met onze knallers....!;)
Topper verhalen zo man... het is net alsof ik erbij ben, zo voelt het ook. Ik heb een soort van vasten-periode genomen in de tijd dat je weg bent. Goed om van je te horen!
Succes en tot het volgende bericht.
XXX -
25 Januari 2010 - 14:03
Kokki:
Oh ja... heb je voor mij nog naam, adres en geboortedatum van die man met die wietplantages en witgewassen geld?!
x -
26 Januari 2010 - 15:29
Ente :
@ Tomas:
groot.ente@hotmail.com
Aangekomen in Senegal, voor t eerst weer een rivier gezien en bomen, heerlijk.....
-
29 Januari 2010 - 15:29
Michel:
Ente, ouwe avonturier! Leuk om zo nu en dan ff je verhalen te lezen! Lekker bezig & stay cycling!
Gr,
Michel -
29 Januari 2010 - 17:02
Anton En Niels:
Heey Ente, we leven heel erg met je mee. Wij hebben vandaag visum in Rabat gefixt en voor komende dagen staat Marrakesh in de planning. We volgen je verhalen op fiets uhh voet. gr -
31 Januari 2010 - 18:19
Sjaak Groot:
Hallo Ente wat weer een fantastisch verhaal je maak wat mee op zo'n reis, en volhoeden hoor.
Hier is het nog steeds winter met veel sneeuw en gladheid maar, voorlopig nog geen elfstedentocht ,door de vele sneeuw.Het gaat je goed groetjes uit nibbik. -
02 Februari 2010 - 08:37
Bart:
Hey pyromaantje,
Waar blijven de foto's?
Gegroet,
Drs. Hagtingius -
04 Februari 2010 - 18:40
Fransien En Abdou:
we zijn je niet vergeten hoor! hebben het vaak over je, en je mooie verhalen over de tocht.het is prachtig om te lezen, maar wat doe je jezelf soms aan!!!!Blijf doorgaan, en als je geen zin hebt om te schrijven, is dat ook goed, want eten douchen en niksen is vast nodig.
heb het goed, lieve groeten vanuit agadir
-
06 Februari 2010 - 10:16
Arjen:
Hoi ente, erg leuk om je verslag te lezen. Je zult je mij misschien niet meer herinneren: Ik stond met Wieger net als jij in de rij bij de Mauretaanse ambassade in Rabat. Ik ben nog even mee naar binnen gelopen toen bleek dat ze jouw visum onterecht ook meteen hadden laten ingaan.
Reden om je te 'googelen' (gelukkig wist Wieger je achternaam nog en zijn er niet zoveel de Groten die naar zuid Afrika fietsen!) was dat ik in Bignona, Casamance, Zuid Senegal bij onze fietsen-werkplaats opeens op de hoofd weg een reus op de fiets zag langskomen. Ik dacht: 'dat kan toch niet al die stoere hollander zijn?' en fietste hem achterna. Het bleek een Zweed, Mikael, met een verbazend gelijk silhouet, leeftijd, reiswijze, die net als jij onderweg is naar Z.A. Aardige vent die bij ons heeft gegeten en gelogeerd. Hij zou eerst doorfietsen naar Guinee Bissau en Conakry, en wil daarna via Mali door oostelijk. Ik vertelde hem over jou en hoewel hij ook alleen op pad is, leek het hem wel aardig om jouw gegevens te hebben om evt. informatie uit te wisselen of, als het zo uit zou komen, een lastig stukje (Nigeria? of ten zuiden van Cameroon?) samen op te fietsen.
Hij kwam ong. 20 jan bij ons langs, maar het zou kunnen dat jij hem inhaalt omdat hij een grote bocht Guinee in maakt.
Zijn emailadres is: Mikael.Nyman at home.se,
mocht je het interessant vinden.
Hele goede tocht gewenst verder!
Arjen
ar.haas at planet.nl -
07 Februari 2010 - 18:47
Ome Nico (Groot):
Jouw belevenissen bediscussieer ik vaak met een mede collega afkomstig uit Teheran en met mijn tennispartner. Ook Michele leeft mee. Zij snapt niet waarom ik niet een weekje ergens aansluit en mee ga fietsen, voor een week maar. Ome Jan schijnt daar ook wel oren naar te hebben. Maar misschien zit je helemaal niet te wachten op zoiets.In ieder geval veel succes verder.
Ome Nico (Groot) -
08 Februari 2010 - 20:06
S&S&S:
de politie is je grootste vriend he. Dat blijkt maar weer. Ik blijf het een enorme stap vinden hoor om maar verder en verder te fietsen. Maar uiteindelijk kan je je tentje evt neerzetten op de Oranjecamping en weer je eigen taaltje spreken.
Succes verder. -
09 Februari 2010 - 17:36
Ramon:
Ha Ente, wat een avontuur!! Karen kent trouwens mensen in Angola dus als je wil kunnen we je misschien nog met iets helpen. Eentje is het neefje van een of andere generaal. Dus laat maar weten of iemand daar moeilijk doet :-).
Goede reis verder!!
Grtz,
Ramon -
10 Februari 2010 - 12:22
Joost Van Zanten:
Ente, ik ben een vriend van Eduard. Hij heeft me verteld over je reis en je avonturen. Ik was heel benieuwd en lees nu elk verhaal van je. Geweldig man! Succes verder! -
21 Februari 2010 - 12:42
Trabben:
He Ente,
leuk verhaal man.
dacht dat fikkie zou wel 6m2 meter zijn geweest. maar op de foto bleek wel anders...wooh dude :-).
peace
bart
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
