Week 9 & 10; Western Sahara en Mauretanie

Beste lezers,

Dan nu het eerste berichtje vanuit de Sahara en tegelijk ook de eerste vanuit Mauretanie en ook nog eens vanaf het meest westelijke puntje van mijn reis. Dakar ligt weliswaar nog iets westelijker, maar die stad laat ik links, of in dit geval rechts, liggen. Ik schrijf dit berichtje met een verbrande kop, een mooi contrast met NL! De teller staat inmiddels op 6000km, ongeveer een derde van de afstand schat ik.
@ Tomas: Could you send your email-address? I lost it and would like to have some photos you made. Thanx for your tips btw and the bike is running well again!
Geen nieuwe foto's dit keer, dat komt in Nouakchott misschien. Anders blijft er niks van mn rustdag over!
Veel leesplezier weer!

vrij 1 jan; AGadir (rustdag)
Na het vorige bericht ben ik weer gezellig uitgenodigd om te komen eten bij Fransien en Abdoul. Daarna wilde ik een lange nacht maken om de volgende weer fit te beginnen. Aangekomen in mn hotel wilde ik enkel nog wat kleine onderhoudsdingetjes aan mn fiets doen. Toen zag dat ik het stofkapje van mn achterwiel een beetje loszat en ik bedacht me dat het misschien wel handig was om gelijk de achterwiel-as schoon te maken en van nieuw vet te voorzien. Hier begon het gekloot. Openhalen en schoonmaken ging nog wel, daarna weer dicht doen en de assen juist afstellen ging wat minder goed. Tot 4 uur snachts liep ik te klooien en uiteindelijk gaf ik het doodop met een moervaste as waar ik geen meter mee kon fietsen. Een korte nacht vol nachtmerries over mn fiets volgde... Wat vind ik mezelf toch een ongelooflijk onhandige pannekoek die even zn eigen fiets naar de gallemiezen helpt!!

zat 2 januari; Agadir - Massa; 82km
Volgende ochtend direct naar een brommermakertje om de hoek gegaan om de aangerichte schade te laten herstellen. In 5 minuten was het gepiept en ik voelde me nog onhandiger bij het zien van deze handige jongens. Ze wilden er niks voor hebben, dus ik heb als bedankje een doos gebak gebracht, zo blij was ik! Daarna volgde de lange route naar de grens van Mauretanie van ongeveer 1500km. Toch was er nog een kleine afwijking van de route, iets langer, maar prachtige rustige weg langs de kust en door een nationaal park. S avonds onder een ongelooflijk mooie sterrenhemel de tent opgezet. Ik weet niet hoe het komt, misschien omdat je in Nederland nooit echt volledige duiternis hebt met altijd nog wel een lichtje ergens, maar de sterrenhemel is zoveel helderder, alsof je door een telescoop kijkt. Prachtig, inspirerend en filosofisch word je ervan.

zon 3 jan; Massa - Sidi Ifni; 97km
De weg was prachtig en heuvelig en een paar kilometer na Tiznit volgde een pittige klim. Op de top aangekomen genieten van een welverdiende pauze en even een heerlijke zak dadels wegknagen samen met een liter lauwe cola. Na een tijdje kwam er uit dezelfde richting als ik gekomen was een andere fietser de berg opgeklommen. Het bleek een Pool, Tomas genaamd, te zijn die een fietsvakantie van 2 weken deed in Marokko. Samen fietsen we gezellig verder naar Sidi Ifni wat ook zeer goed was voor mn ego. De weg zat vol met korte venijnige klimmetjes en ik had toch zeker 15 kilo meer aan bagage en ook zeker 10 kilo meer lichaamsgewicht. En toch loste ik m keer op keer. Ik voelde me net Pantani maar dan op dadels en cola in plaats van op EPO haha.

Vlak voor Sidi Ifni kwamen we een Frans stel tegen die de andere richting opfietsten. Zij vertelden eerst naar India te hebben gefietst en daarna het vliegtuig naar Mali te hebben genomen om vanuit daar naar huis te fietsen. Maar ze namen heel vaak de bus of de trein. Ook de Sahara hadden ze overwonnen per bus, dus mn respect zakte snel weg haha.Snel kwamen er ook jongetjes om ons heen staan die om geld of pennen of andere cadeaus vroegen en ze begonnen opdringerig aan onze fietsen te sjorren. Dus we besloten om maar weer snel gedag te zeggen en de laatste kilometers naar Sidi Ifni te maken onder een luid geschreeuw en stenenregen van vervelende jongetjes. Sinds het noorden van Marokko had ik dit niet meer meegemaakt, dus was weer even wennen.
Savonds gezellig met Tomas een een vriendin van hem gegeten. Daarna geslapen op het dak van het hotel in een tuinhuisje (lekker goedkoop) met een frisse wind en het geluid van de branding in slaap gevallen.

maa 4 jan; Sidi Ifni; HORRORDAG
S ochtends na het ontbijt wilde ik op de fietse stappen maar besloten Tomas en ik nog even mn fiets na te lopen. Bleek er verdorie weer speling in de as van het achterwiel gekomen te zijn! Ik waagde het dit keer niet eerst zelf en ging direct naar een brommerreparateur. Sidi Ifni was een voormalige Spaanse kolonie en de oude macanicien sprak enkel Spaans wat de communicatie niet vergemakkelijkte. De werkplaats was een donker hol en smerig en hij haalde mn as niet bepaald voorzichtig open en ik zag de kogeltjes overal op de grond vallen. Ik kon m wel wat aan doen die eikel. Met stoom uit mn oren probeerde ik me rustig te houden en alle kogeltjes samen te zoeken. Dit lukte niet maar gelukkig had een winkeltje verderop nieuwe kogeltjes van dezelfde maat. Na lang sleutelen was de speling eruit, maar iedere keer als ik even fietste kwam er direct weer meer speling in de as. IK had het vertrouwen verloren in deze kerel en toen kwam er toevallig een Spaanse toerist voorbij die verstand van fietsen heeft. Met hem ging ik verder sleutelen en uiteindelijk kregen we de afstelling wat beter, maar nog steeds niet optimaal. Maar toen sloeg de ketting de hele tijd van het blad! Pffffffff wat een ellende. Na weer lang klooien was dit er ook uit maar was het inmiddels 3 uur en niet meer de moeite om te fietsen. Ik nam een ander goedkoop hotelletje en na even skypen met Tam doodop in slaap gevallen.

din 5 jan; Sidi Ifni - 50 km zuid Guelmim;105km
Blij dat ik de volgende morgen weer kon fietsen ging ik weer op pad. Na een heuvelig begin een heerlijke afdaling naar Guelmim. Hier voor 1,20 euro een heerlijke lunch van 2 vissen, tomaatsalade, bonen, brood en rijst! Hierna ging ik dan toch echt de Sahara in. De overgang was redelijk direct met opeens veel minder begroeiing en veel meer zand. Einde van de dag kwam ik langs een restaurantje met een politiecheckpost. Door de medewerker werd ik uitgenodigd om daar te blijven slapen en aangezien de lucht betrok en het harder begon te waaien kwam het me wel goed uit. Ook kon ik hier even goed zien hoe de politie te werk gaat. Ze hadden een soort laser voor snelheidsmeting en ze controleerden ook vrachtwagens op hun lading. De RATTEN konden eigenlijk altijd wel iets vinden en bijna iedereen moest wel dokken voor iets wat niet in orde was. Tegen mij waren ze aardig, maar t zijn gewoon klootzakken.

woe 6 jan; 50 km zuid Guelmim - El ouatia; 101km
Met regen en tegenwind op de fiets gestapt. Ik had me de Sahara anders voorgesteld. Ook had Martien me verteld dat er alleen maar windje mee is daar, niet dus! Bedankt Martien! Een dag lang zwoegen met regenjack aan volgde. Tent vlak voor El Ouatia opgezet, stevig vast met scheerlijnen voor de harde wind.

don 7 jan; El Ouatia - 68k, verder in de Sahara; 68km
De nacht was hels, met nonstop regen en wind. Het zand was veranderd in een soort drijfzand. Ik had mn tent ongeveer 500mtr van de weg opgezet en glibberend en glijdend bereikte ik de weg. Daar aangekomen zat alles onder de kleverige bruine smurrie en blokkeerden de wielen, ketting en remblokjes volledig. Gelukkig waren er genoeg plassen in de berm en 5 minuten wassen was mn fiets schoon en ik helemaal bruin en nat, maar dat is minder erg. Bij El Ouatia ook toch maar weer een fietsenmaker bezocht. Ze waren aan het blowen maar ze spraken wel goed Frans en ze bleken kundig. Eindelijk was de speling bij de as er helemaal uit. Maar door het gedraai aan het stuur deed nu mn kilometerteller het niet meer. Het draadje was in de knel gekomen. Hier samen uur mee lopen klooien en toen was dat ook weer gefixt. Maar nu is eindelijk alles weer in orde. Enige onzekerheid is dat er nu aan de ene kant van de as 11 kogeltjes zitten en aan de kant van de cassette 12. Heeft iemand hier verstand van of dit kan kloppen en zo niet, of het kwaad kan? De 12 kogeltjes hebben op het oog nog genoeg ruimte van elkaar om te kunnen bewegen.

Inmiddels was het 12uur en belde Tam me nog even op voor ze het vliegtuig instapte naar Cambodja. Mooi contrast om zo vanuit de Sahara gedag te zeggen.
Het weer was nog steeds slecht, regen en tegenwind. De wind was zo hard dat ik het niet zag zitten om mn tent in het open veld neer te zetten en beschutting is hier ook niet te vinden. Bij het vallen van de duisternis zag ik tot mijn geluk een ingestort huisje. Er stonden enkel nog 3 muren overeind, maar de wind werd er enigszins tegengehouden. Ook lag het huisje op een prachtige locatie, 10 meter van de afgrond met 30 meter daaronder de beukende golven van de Atlantische Oceaan. Een machtige locatie. Na de brokstukken op de grond te hebben opgeruimd kon ik mn tentje opzetten. Ik had alleen over het hoofd gezien dat onder de laag zand een betonnen vloer lag, waardoor mijn haringen geen vaste voet aan wal konden vinden. Met stenen en mn fietstassen in de hoeken en de scheerlijnen onder grote stenen heb ik mn tentje vastgezet. Midden in de nacht draaide de wind en bleek uitgerekend vanuit de open kant van de ruine te komen. De tent wapperde en trilde op haar grondvesten en ik heb haast geen oog dichtgedaan. Ik kon me alleen maar druk maken over of mn tent niet zou scheuren ergens.

vrij 8 jan; Ergens - Tarfaya; 128km
Gelukkig de ochtend gehaald en snel de tent ingepakt en op de fiets gestapt. Eindelijk was het weer me gunstiger gezind. De zon brak door en de wind kwam eindelijk uit noordelijke richting. Op het gemak haalde ik Tarfaya wat 128km verder lag en beloonde mezelf daar met een hotelletje met warme douche, en 3 melhiou's (soort pannenkoeken) met honing en een fles koude cola. Heerlijk!
Ook waren ze net bezig met een tuinslang op straat. Ik vroeg of die ik even mocht lenen en kon zo ook mn trouwe maat ook van al het stof en zand ontdoen.
Ook even het weerbericht gekeken op internet en de hele week noordenwind. Gelukkig Martien je hebt toch wel gelijk!

zat 9 jan; Tarfaya - Laayoune; 103km
In de ochtend voor het vertrek hoorde ik dat hier de vorige ochtend 3 Duitsers waren vertrokken in de richting van het zuiden. Ik besloot de turbo aan te zetten en dat ik ze dan misschien in een paar dagen zou kunnen inhalen. Om 12 uur sochtends had ik 80km op de teller en opeens zag ik in de verte 3 fietsers langs de weg staan. Dit kon niet missen, dit moeten de Moff eh Duitsers zijn ;). Ze bleken meer van het relaxte fietsen te zijn in plaats van de werkdagen die ik ervan maak. Is op zich ook een manier, maar op die manier ben ik ongeveer in 2015 in Kaapstad. Ze hadden de dag ervoor slechts 60km gefietst en vandaag hadden ze er pas 20 opzitten. Goed gezellig kletsen en samen op de fiets gestapt en naar Laayoune gezoefd. Op zich was het nog lang niet donker( maar het leek me wel gezellig om een avond met hun op te trekken dus pakten we met zn 4en een hotelletje en gingen naar lekker restaurantje in. De 3 bleken een duo en een eenling te zijn die elkaar bij toeval ontmoet hadden in Rabat. Michael, de eenling van 32 jaar was een ervaren Afrikafietser en ging nu in 3 maanden door Marokko en misschien ook naar Senegal. De andere 2, beiden 21, waren vanuit de Heimat naar Turkije gefietst en vandaar t vliegtuig naar Marokko gepakt. Hier fietsen ze nu een tijdje rond en willen uiteindelijk naar de Noordkaap fietsen. Ze waren al meer dan een half jaar onderweg. Erg leuk om vooral van Michael veel tips over Afrika te krijgen.

zon 10 jan; Laayoune - 5km noord Lemsid; 102km
Volgende dag bleven zij in Laayoune en ik vervolgde mn weg. Erg leuk om collegafietsers te ontmoeten, maar ik vind t ook weer erg lekker om in mn eentje op pad te zijn. Door een wat lang ontbijt zat er di dag niet meer in dan 100km ondanks de goede wind. De tent opgezet pal aan het strand, prachtige plek. Helaas begon net de lucht te betrekken en kreeg ik een flinke hoosbui over me heen. Toen de rust was wedergekeerd in de lucht begon het onrustig te worden in mn maag en haastte ik me mn tent uit om over te geven. Dit herhaalde zich de rest van de nacht een keer of 6. PFFFFFFFFFFFF

Ik weet niet hoe het heeft kunnen gebeuren. Ik drink al weken water uit de kraan, drink thee die stijf staat van de suiker en iedere dag minimaal een liter cola. Mn voedsel is er in de Sahara niet gevarieerder op geworden. Ik eet veelal brood met jam, la vache qui ruit kaas, of sardientjes. Verder heel veel dadels, chocola, sinaasappels, bananen, noten en soms wat koekjes. En als ik het geluk heb een dorpje tegen te komen eet ik een stoofpotje (Tagine) van groenten met brood en vlees, kip of vis. Hier aan de kust is vooral vis een goede keuze. Kameel heb ik naar mijn weten nog niet gegeten, maar misschien onbewust een keertje. Naja goed een keertje overgeven ga je niet dood van, t is alleen wel erg vermoeiend.

maa 11jan; 5km noord Lemsid - 60km zuid Bojador; 142km
Trillend van slapheid sta ik op en pak mn tent in. Ik probeer een paar dadels te eten maar na 10minuten liggen ze alweer in het zand. Na 10km komt er een pomstation in zicht en bestel daar thee. Misschien dat ik dat binnenhou? Nee hoor ook dat niet. Water dan? Nope, alles wordt er binnen 10minuten uitgegooid. Tsja daar sta je dan, kotsend in de Sahara. Af en toe suist er een vrachtwagen of camper voorbij, verder niks. Wat te doen? Volgende stad is Bojador 90km verderop. Het tankstation is 10km terug. De zon brandt genadeloos en schaduw is er niet. Een lift nemen is uit principe geen optie. Gelukkig staat de wind gunstig in de richting Bojador en ik besluit op de fiets te stappen. Met slappe benen haal ik een gemiddelde van 32 dus de kilometers tikken snel weg. Ik durf niks te eten en te drinken terwijl ik een gigantische dorst heb. 3 uur lang heb ik mezelf voorgehouden dat ik pas in BOjador van mezelf koude cola mag drinken.
Vlak voor Bojador staat er een politiecheckpost wat altijd voor vervelend oponthoud zorgt. Ik vertel ze dat ik ziek ben en dat kunnen zij ook wel zien. Binnen een mum van tijd hebben ze mn gegevens uit het paspoort opgeschreven en mag ik weer gaan. Ik bedenk me dat ik vaker doe alsof ik een besmettelijke ziekte heb, dan werken ze wat sneller!
Zo slap als een dweil bereik ik Bojador en ga op zoek naar koude cola. Al kost het met 100 euro, die cola moet ik hebben. De eerste 5 tentjes is ie me niet koud genoeg. Bij de 6e hebben ze een liter koude Pepsi, waar ik genoegen mee neem. Ik neem me voor om heel voorzichtig en langzaam te drinken om te testen of mn maag het houd.... Toch staat er 2 minuten later een lege fles op tafel. Oeps te gretig. Gelukkig heeft de 3 uur rust voor mn maag tijdens de 90km fietsen haar goed gedaan en blijft de cola binnen en kan ik weer beginnen met eten!
De teller blijft die dag stilstaan op 142km. Op mijn allerslapste dag tot nu toe mn grootste afstand gehaald. Dank je wel WIND.

din 12 jan; 60km zuid Bojador - ....; 170km
Het wordt nu eentonig. De omgeving is prachtig. Aan de linkerkant een oneindige zandvlakte en aan de rechterkant de blauwe atlantische oceaan, boven je een strakblauwe hemel met een brandende zon, onder me strak en kaarsrecht asfalt, en achter me mijn vriend WIND. Af en toe staan er kamelen langs de weg, je wezenloos aan te staren en ongeveer 1 keer per minuut komt er een voertuig van achter of je tegemoet. Toeristen groeten je vaak en vragen soms of je nog iets nodig hebt, water of eten. Vaak heb ik dat niet nodig want ongeveer om de 100km is er wel een tankstation met restaurant. Het is makkelijker dan ik verwachtte. Ik dacht vooraf dat er gebieden zouden zijn waar echt een paar honderd kilometer helemaal niks is. Misschien later. Stadjes liggen hier wat verder uit elkaar, ongeveer 350km. Af en toe staat er langs de kust een paar vissershutjes. Die mensen hebben echt een simpel bestaan. Ze vangen wat vis, ruilen dat tegen ander voedsel en thats it.
Bij een pauze bij een tankstation fietst er een jongen voor me uit. Hij heeft een waterfles achterop en wijst naar het zuiden en roept Dakhla. Dakhla is nog ongeveer 200km zuidelijk en ik geloof niet dat hij daar heen gaat. Maar goed, iedere keer als ik m wil inhalen snijdt ie me af en schreeuwt ie NON NON NON!! Eerst vind ik t wel grappig, later irritant en weer later word ik woest schreeuw naar m. Maar hij geeft geen krimp en lijkt er plezier in te hebben. Aangezien hij er geen enkele moeite mee heeft zijn fiets in de mijne te rammen blijf ik maar op afstand van m. Hij heeft ook geen remmen overigens. In de verte staat een hutje en hij begint te schreeuwen naar een man die daar staat. Is hij trots dat hij voor een westerling uitfietst of wil hij hulp om mij te overvallen?? In ieder geval is hij even afgeleid door zn eigen geschreeuw en met een splijtende demarrage laat ik hem mn hielen zien. Pff van die eikel ben ik verlost.
Deze dag nieuw record, 170km! Merci WIND.

woe 13 jan; 80km ten zuiden El Argoub; 202km
Na 10km gefietst te hebben neem ik pauze voor mn ontbijtje bestaande uit dadels en droog brood met wat jam. En niet te geloven, komt opeens die gek me weer voorbij gefietst!!!! Hoe kan dit nou weer, hij moet of de avond hebben doorgefietst of een lift hebben genomen. En weer begint hetzelfde spelletje verdomme. Ik stop en hij stopt ook en ik wil hem een pak rammel geven maar hij fietst snel weg. Nou goed dan maar weer proberen er zonder schade voorbij de kamikazepiloot te komen. Bij een achteropkomende vrachtwagen ga ik in de linkerberm fietsen zodat de vrachtwagen tussen ons zit. Op het moment van passeren zet ik het op een sprint en gelukkig kan ik hem nu voorblijven. Ik fietst 40kilometer lang mn longen uit mn lijf en zie het stipje aan de horizon steeds kleiner worden.
Nu eindelijk echt verlost van die malloot en weer heerlijk zoeven door de woestijn. De omgeving is prachtig maar eentonig dus weinig reden om vaak te stoppen. Tijdens het fietsen ben ik echt aan het genieten van de omgeving en dwalen mn gedachten constant af over van alles en nog wat. Mocht je ooit eens in de knoop met jezelf zitten of over dingen na willen denken dan heb ik een gratis tip voor je. Pak het vliegtuig naar Laayoune en ga fietsen, zuid of noord maakt niet uit. Veel goedkoper dan een psycholoog!
Deze dag een ongekend wereldrecord gehaald in de categorie fietsgekken met 30+kilo bagage! 202km!!!!! In gedachten heb ik Contador, Gesink, Valverde, Rebellin en noem ze maar op allemaal gelost! Maar wederom; Shokkran WIND
Ook hier een mooi toeval dat bij het bereiken van de 200km een bouwcomplex in zicht kwam en ik bij het vallen van de duisternis door de bewaker werd uitgenodigd om daar te slapen.
Hij had nog wat resten rijst, ik wat sardientjes en brood en hij nog wat instantsoep. Samen hebben we wat eten in elkaar geflanst. Zulke bewakers hebben maar een eenzaam en armoedig bestaan.

don 14 jan; 80km ten zuiden El Argoub - 40km Zuid tankstation Barbas; 167km

Vandaag een dag als alle andere. Kamelen die je aanstaren, voorbij denderende vrachtwagens en verder niks. Het meest droge gezicht van de dag was een shoveltje die een paar honderd meter van de een beetje stond te happeren in de Sahara. T was alsof er iemand met een speelgoedwagentje in de zandbak aan het spelen was! Andere leuke bezigheid is om tijdens pauzes bij een tankstation de Afrika Cup te kijken, ze zijn hier gek van voetbal. Helaas hebben niet alle tankstations elektriciteit en moet je je vermaken met staren naar de zandvlakte.
De kilometers vliegen voorbij en eind van de dag tent opgeslagen op 45kilometer voor de grens. Thank you WIND!

vrij 15jan; 40km Zuid tankstation Barbas - Nouadhibou, MAURETANIE ; 106km
Vandaag de grens over. Eind van de ochtend aangekomen bij de grens, of althans de Marokkaanse kant ervan. Een lange rij campers, 4WD's en vrachtwagens staat te wachten. Veelal Europeanen waarvan 80% Frans, en ook veel Senegalezen en Malinezen, vanuit Europa op bezoek bij familie.
Ik ben de enige gek op de fiets en dat oogst een combinatie van bewondering en afgrijzen. Voordeel is wel dat ik niet in de rij hoef aan te sluiten en dat die arme ziel wel even vooraan mag staan. Na ongeveer bij 4 hokjes langsgeweest te zijn en 1,5uur verder was ik Marokko uit. Wat ze er allemaal doen weet ik niet, volgens mij schrijven ze alle 4 hetzelfde op uit je paspoort... Wat volgt is 3km niemandsland. Een hobbelpad, of je mag het niet eens een pad noemen naar de Mauretanische grens. Ook daar weer een lange rij die ik mag voordringen. Bij het eerste hokje kijken ze alleen in je paspoort en mag je verder, bij het 2e hokje is het drukker en moeten ze je de inreisstempel geven nadat ze weer alles uit je paspoort hebben overgepend. Er staan veel Senegalezen en die staan met 5 euro briefjes te wapperen. Blijkbaar gaat het dan sneller. Ik wacht geduldig af en houd de opdringerige Senegalezen achter me. Uiteindelijk pakt ie mn paspoort en stempelt het af en geeft het terug en kijkt me met een betekenisvolle blik aan; Zoiets van gaan we nog wat betalen of niet. Ik dacht het niet RAT, de mazzel.
Het pas aangelegde asfalt naar Nouadhibou fietst lekker maar ik ben doodop van de uren wachten in de brandende zon. Eind van de dag bereik Nouadhibou en sta nu op camping ABBA.

Zat 16 jan;, Nouadhibou, Rustdag
Mauretanie is al een hele overgang vergeleken met Marokko. De auto's zijn nog ouder en de mensen zijn een mix van Arabieren en negers (of moet ik donkere mensen zeggen?). Ze zijn nog steeds vriendelijk maar toch al weer een tikje meer op je geld uit dan in Marokko. Ik heb net bijv een simkaart gekocht. De prijs begon met 5000UM, ongeveer 11 euro en ik kreeg m naar beneden naar 1000UM. Ongelooflijk hoe graag ze die gekke witman op de fiets een paar centen uit zn zak willen rammelen.
Voor me ligt ruim 500km pas aangelegd asfalt naar de hoofdstad NOuakchott en vanuit daar is het een nog een flinke scheet tot ik in echt donker Afrika ben. Ik prijs me wel gelukkig met het asfalt, de 500km afleggen zoals Martien is toch even een ander karweitje!!

Nu even wat eten inslaan voor de komende dagen, ook proberen een beetje op voor te douchen, goeie nacht maken en dan morgen weer aan het werk!

Tot het volgende bericht!!