week 26-30_Cabinda&Zaire&Angola&Namibië

Trouwe lezers,

Het is precies een maand geleden en dat is dus veel te lang geleden dat ik een berichtje heb geschreven. De teller is deze maand van 13571km naar 16162km opgelopen, dus dit was een aardig buffelmaandje. Dit was nodig ook want op papier was dit niet de meest fijne route. Uiteindelijk viel het in grote lijnen weer 100% mee en ben ik weer talloze mooie ontmoetingen en waarnemingen rijker. De route van deze maand liep vanaf PointNoire in CongoBrazzaville naar Cabinda, Zaire, 2,5 week illegaal in Angola en nu ruim een week in Namibie. Inmiddels ben ik het `echte` Afrika uit en is het blank zijn niet meer uniek en opeens is het einde angstig dichtbij. Namibie zit vol met Duitsers en Afrikaners (alias Boere, alias Hollanders). Dus je kan je hier zowaar met een mengeling van Engels, Duits en Nederlands prima redden. Ik ben nu te gast bij een familie van 3e generative Duitse origine, via een Namibier die ik in Angola heb ontmoet. Heerlijk even rusten en internet in de woonkamer en een goedgevulde koelkast vol met Westers eten en bier en uiteraard mn drug Cola! Nieuwe foto`s zijn te bewonderen op www.entegroot.mijnalbums.nl. Het is een flinke lap tekst geworden, korter is niet te doen helaas. Veel leesplezier!

Za 1 mei; PointNoire – Cabinda Town; 135km

Na 3 nachten onder het afdak van het washok van de protestantse missie te hebben geslapen, was het weer tijd om aan `het werk` te gaan. Op naar Cabinda, met toch wel spanning in de benen. Vlak na de grensovergang is tijdens de AfricaCup de Togolese spelersbus doorzeefd met kogels en Cabinda is ook waar Martien de kogels om zn oren hoorde vliegen. Dus niet echt de meest idyllische regio op deze aardkloot.
Na 30km aangekomen bij de grens is het een drukte van belang. Mensen met handkarren en zwaarbeladen vrachtwagens slingeren zich een weg tussen de mensenmassa. Na weer verschillende gendarmerie, politie, immigratie en douanehokjes langs te zijn geweest dacht ik Cabinda te kunnen betreden tot er nog een man in een witte doktersjas achter me aankwam gerend en mn vaccinatieboekje wilde bewonderen. Volgens hem was mn Cholera-stempel verlopen en hij kon wel een nieuwe stempel zetten voor omgerekend een paar euro. Hij wilde me ook een vaccinatie geven maar daar kwam niks van in natuurlijk. Hoewel het dikke onzin was bedacht ik me dat het misschien geen kwaad kon om een nieuwe Cholera-stempel te hebben om verder gedoe in volgende landen te voorkomen. Dus ik ging voor een keertje mee in de corruptiepraktijk. Toen ook nog even mn CFA`s wisselen voor Kwanza en ook US dollars wisselen. De koers die ik aangeboden kreeg voor mn dollars was hoger dan ik op internet had gelezen dus ik zag mn kans schoon en wisselde 100 dollar.
Aangekomen in Cabinda en na het afronden van de formaliteiten bleek ik daar een nog hogere koers te krijgen dus ik sloeg mezelf voor de kop dat ik te vroeg gehapt had. Ik wisselde nog maar een keer 50 dollar en ach het verlies is hooguit een paar euro, maar het is meer een principekwestie dat ik een zuurv gevoel had dat ik me in de chaos te snel had laten afschepen. Wisselen aan de grens is zoiezo altijd een netelige gebeurtenis. Nieuwsgierige omstanders kijken belangstellend naar hoeveel flappen die blanke wel niet uit zn fietstassen trekt en als je wegfietst weten ze dat je geld op zak hebt zitten. Ik ben ervan overtuigd dat sommigen echt denken dat al mijn 4 fietstassen volgeladen zijn met cash.
Na de drukte van de grens fiets ik opeens in Cabinda, een slingerende weg langs de kust. Bijna constant zie je militairen rondlopen en iedere 20km is er zo`n beetje een checkpost. En daar bovenop ook nog eens legertruck met 6 zwaarbewapende militairen die me achterdochtig vroegen wat ik aan het doen was en enkel Portugees spraken. Gelukkig kwam er net een auto langs rijden die uitlegde dat ik toerist was en dus geen bedreiging was.
Einde van de middag rijdt een auto voorbij met een man hangend uit het raampje om foto`s van me te maken. Even later stopt hij en nodigt me uit bij hem thuis in CabindaTown, de hoofdstad en enige echte stad van Cabinda. Dit is nog 35km ver weg en ik heb nog iets meer dan een uur daglicht te gaan. Toch vind ik het wel een aantrekkelijk idee, temeer omdat de kuststrook dichtbevolkt is en ik niet graag in Cabinda wil wildkamperen. Maarja een lift is een onmogelijke optie dus ik besluit mn bagage achterin de open laadklep van zn jeep te gooien en als een dolle naar de stad te racen. Helaas haalt de tijd me in en in het pikkedonker rijd ik CabindaTown binnen. Op de afgesproken plek wacht de man, Filipe genaamd, me op en rijd ik achter hem aan naar zn huis.
Het huis is prachtig en dat is ook niet zo gek, Filipe werkt op de Finance afdeling van Chevron, de Amerikaanse oliegigant, en hij spreekt daardoor ook vloeiend Engels.
Samen met een vriend van hem gaan we uiteten, daarna naar een andere bar en nog een andere bar en nog een andere bar en een nachtclub en het ontbreekt aan niks. Heerlijk eten en de drank vloeit rijkelijk. Om half 4 snachts en met 135km in de benen val ik doodop in slaap in het bed dat zn zoontje speciaal voor mij heeft afgestaan.

Zo 2 mei; Cabinda (Rustdag)

De volgende dag word ik om half 8 door Filipe gewekt want hij heeft een mooi dagplan in gedachten. Hij wil me het binnenland van Cabinda laten zien en in de stad zelf de Hollandse restanten. Het schijnt dat `wij`de eersten waren die er voet aan wal zetten, maar het later verloren aan de Portugezen. Daarna rijden we het binnenland in, prachtige heuvels met dichte tropische bossen. Onderweg vertelt hij me veel over de geschiedenis van Cabinda en krijg ik meer en meer begrip voor de rebellen in Cabinda. In zijn versie komt het er in het kort op neer dat de Portugezen 2 kolonies hadden, Cabinda en Angola. Om de boel wat efficienter te regelen besloten ze voor het gemak om de Cabinda gouverneur op te heffen en ook Cabinda vanuit Luanda, de hoofdstad van Angola te besturen. Toen De Portugezen vertrokken heeft Angola als uiteraard veruit de grootste van de 2 deze besturing vanuit Luanda over Cabinda doorgezet en Cabinda in feite geannexeerd. Dit terwijl veel Cabindanezen geen enkele affiniteit met Angolezen hebben. En aangezien de kust van Cabinda sopt in de olie en hoogstwaarschijnlijk de Westerse oliemaatschappijen goede deals met de Angolese regering hadden afgesloten, werd de Cabindanese onvrede de kop ingedrukt.
Opeens kreeg ik sympathie voor de rebellen en zag ik de militairen nu meer als bezetters dan dat ze voor veiligheid zorgen. Na een prachtige rondrit en een heerlijke lunch reden we laat in de middag terug naar huis. Bij mij was het licht al aardig uitgegaan maar Filipe had nog meer in petto, maar ik moest hem echt afremmen. Het is simpelweg onmogelijk om bij te komen van een dag lang fietsen met maar 4 uurtjes slaap.

Ma 3 mei; Cabinda – Banana (Zaire); 63km

Volgende ochtend na een heerlijk ontbijt met Hollandse kaas en warme chocolademelk en een hartelijk afscheid richting de grens van Zaire gefietst. Ook deze grens was redelijk chaotisch maar de afhandeling van mijn paspoort ging redelijk snel. Totdat mijn grote politievriend naar buiten kwam en me vroeg of ik niet nog een kado voor hem had. Het visum voor Zaire was ongeveer 100 euro en Filipe had me getipt dat ik niet noodzakelijk landinwaarts hoef te fietsen om over de brug bij Matadi Angola in te gaan, maar dat ik rechtdoor richting de Congo-rivier kan fietsen en dan per bootje de grensovergang over de rivier kan maken. Dit beperkte mijn kilometers in Zaire van ongeveer 200 naar 50. Het nadeel hiervan is wel dat het visum voor Zaire dus 2 euro per kilometer kost. Veruit het allerduurste visum ooit. En dan komt daar bovenop nog zo`n corrupte aap die je nog meer geld wil aftroggelen. Op zo`n moment wil je het liefste die kerel effe flink in elkaar rammen, maar dat zou de soepelheid van de grensovergang waarschijnlijk niet bevorderen. Dus je zet maar weer een vriendelijke glimlach op en legt uit dat je een arme fietser bent en dat het visum al heel duur is en dat ook alles in orde is. Als je dan een kwartiertje geduldig wacht komen ze vanzelf wel met je paspoort aangelopen met een mooie stempel erin. Zo ook deze keer.
Na de grens gaat de asfaltweg direct over in een mul zandpad. Welkom in Zaire, het land met misschien wel de grootste potentie als je kijkt naar natuurlijke rijkdommen in de vorm van mineralen van Afrika, maar tegelijkertijd een land wat misschien wel het grootste zooitje is. Het zandpad is officieel een Route National, een hoofdweg. In Nederland zou zelfs een wandelaar op de Veluwe het een matig wandelpad vinden.
In de 50km richting de Congo-rivier 2 checkposten met beetje vervelende en autoritaire politieagenten die ook weer om geld vroegen maar vast en zeker niks uit mijn zakken krijgen. Ik kan geen echt oordeel over Zaire vellen, maar wat ik ervan gezien heb is niet best...
Aangekomen bij de Congo-rivier in het plaatsje met de leuke naam Banana stap ik het hutje van de immigratie binnen pal aan de oever van de rivier. In het hutje zitten er in een soort rechthoek ongeveer 10 man gewichtig achter een stapel formulieren, maar vooral heel hard bezig met niks doen. Verder in het hutje is er geen telefoon, geen computer, geen elektriciteit. Maar dit is overigens bij lange na niet de eerste keer. Aan het hoofd van de rechthoek zit de chef en ik stap op hem af en maak een praatje met hem. Maar telkens brengt hij het gesprek op geld en hoeveel mijn reis wel niet kost en hoeveel ik wel niet betaald krijg van mijn overheid als ik deze onderzoekstocht heb afgerond. Ik probeer m uit alle macht deze gedachtes uit het hoofd te praten, want je voelt wel aankomen waarom het gesprek over geld gaat. Dus ik vertel hem mn gebruikelijke verhaal wat hij niet helemaal geloofd denk ik. Hij zit maar met mn paspoort in zn hand zonder erin te kijken, dus t schiet niet echt op. Ik maak maar een praatje over de staat van zn familie en hoeveel vrouwen en kinderen hij wel niet heeft en waar hij allemaal gewoond heeft in Zaire. Quasi-enthousiast pak ik mn kaart erbij en laat hem zn gang gaan met zn grote verhalen. In ieder geval heb ik de man nu uit zijn uniform getrokken en is het opeens een normale man, een vader met kinderen. Dit werkt en in de tropische klamheid is het ijs nu snel gebroken en geeft me mn stempel.
Nu kan ik in een bootje stappen richting Angola! Maar helaas de boten zijn op. Ja tenzij je het driedubbele betaalt, dan kan het wel. Het is het einde van de middag dus ik geloof het wel voor vandaag en de chef van de immigratie is uiteindelijk zo meerwerkend dat ik in de hut mag slapen. Maar een van de omstanders zegt dat hij wel een bed voor me heeft in zijn hutje in het aangrenzende dorpje. Dat doe ik liever dan bij de immigratie dus ik neem de uitnodiging aan. Het bed is helaas geen bed, maar een matje in het zand, maar ik vind het prima.

Di 4 mei; Banana – 40km N N`Zeto (Angola); 15km met bootje, 95km fiets

De volgende ochtend bij zonsopgang staat het kleine bootje klaar en scheuren we de 15km brede Congo-rivier over. Op naar Angola. Het is een prachtig gezicht om te varen op de riviermond bij zonsopgang. Rechts kijk je uit over de zee, links kijk je in de loop van de rivier landinwaarts in.
Aangekomen bij het hutje van de Angolese immigratie blijkt de chef er nog niet te zijn en in zijn hokje liggen de stempels. Gelukkig mag ik wel even rondfietsen in Soyo om ontbijtje te halen. Een half uur later is de chef gearriveerd en bekijkt mn paspoort en geeft het terug en zegt dat het goed is zo. Hij spreekt geen woord Engels of Frans, enkel Portugees. Ik probeer hem duidelijk te maken dat ik een 2-entry visa heb voor Angola. 1 voor Cabinda en 1 voor mainland Angola. En ik laat hem de entry en exit stempel zien van zowel Cabinda als van Zaire en probeer hem uit te leggen dat ik nu Angola opnieuw betreed. Dat is hij met me eens, maar toch heb ik geen stempel nodig. Aangezien Angola toch al een zootje gaat worden aangezien het visum maar voor 5 dagen geldig is, neem ik dit wel op de koop toe en fiets weg.

Wo 5 mei; N`Zeto – Mussera; 103km
Do 6 mei; Mussera – 30km N Barro de Dande; 99km

Vanaf de grensplaats Soyo voert de weg langs de kust over een behoorlijk slechte weg richting Luanda. De uitzichten zijn super over de zee en de frisse droge zeewind maakt het fietsen na al het gepuf en gezweet in de tropen tot een verademing. De drogere lucht zorgt er ook voor dat langs de kust de tropische bossen niet groeien. Als je ver landinwaartsv kijkt zie je ze nog wel genoeg, want het noorden van Angola is nog harstikke tropisch. Ook zie ik voor het eerst sinds noord Nigeria weer de prachtige Baobabs!
Het gebied is dunbevolkt en kamperen in het wild is weer makkelijk. Ook dat is wel weer lekker na de ondoordringbare bermen van de tropen. Enige probleem is dat er in Angola nog steeds mijnen schijnen te liggen. Overblijfselen van tientallen jaren burgeroorlog. Maar aangezien Martien dit overleefde vlak na de burgeroorlog, moet dit risico nu 6 jaar later toch een stuk kleiner zijn. Bovendien schat ik de kans op een verkeersongeluk veel groter in dan te stappen op een mijn.
In dorpjes slapen is hier waarschijnlijk ook geen probleem, maar het taalprobleem maakt communicatie erg lastig. En dan is een avond erg lang met hele vriendelijke maar de hele tijd aanstarende mensen om je heen. Dan toch liever lekker je tentje onder de sterren met het geluid van de golfslag in de branding op de achtergrond.
De weg is niet echt lekker, maar gelukkig wel rustig. Zo heb ik alle gelegenheid om mijn ideale lijn zwalkend over de weg, hobbels en gaten ontwijkend, te vinden. Enige vervelende was een stuk van 50km waar TseeTsee vliegen me onophoudelijk bleven achtervolgen en je lekker steken. Ook had ik hier een lekke band en toen was ik helemaal een makkelijke prooi helaas.

Vr 7 mei; Barro de Dande – Luanda; 114km

Bij Barro de Dande heb ik eindelijk weer asfalt onder de wielen en ga ik in volle vaart richting Luanda. Als ik een heuvel aan het beklimmen ben stopt er een vrachtwagen en stapt de chauffeur uit om fotos van me te maken en met handen en voeten maken we een praatje. De man stapt weer in zn vrachtwagen en komt terug met een vlag van Angola. Ik ben er heel blij mee en steek m achterop mn bagage zodat ie vrolijk wappert in de wind. Vlak voor Luanda neem ik pauze en krijg ik van een man een fles cola toegestopt en van een ander een fles mineraalwater. Aan vriendelijkheid geen gebrek.
Dichtbij Luanda wordt het verkeer hectisch en soms is de weg 4baans en dan is het weer een soort dorpsweggetje waar al het verkeer zich doorheen wringt. Stel je voor: Een stad van iets van 5 miljoen inwoners en dan is de noordelijke hoofdverkeersader regelmatig een weg zo breed als de Zesstedenweg in Grootebroek met aan weerskanten allemaal straatverkopers. Gelukkig ben ik met de fiets en al slalommend ben ik de snelste van de rokende colonne.
In de verte zie ik hoge moderne kantoorgebouwen aan de horizon verschijnen, maar eerst wacht nog kilometerslang sloppenwijken. Ik zie een vrouwtje eitjes bakken en neem daar ff pauze. Binnen een mum van tijd staan er drommen mensen om me heen en krijg ik wederom van 2 kanten cola toegestopt. Het lijkt wel alsof er na al die maanden Cola drinken, CocaCola op mn hoofd staat geschreven want dat is het enige waar ze mee aan komen zetten.
Het vrouwtje maakt een heerlijke omelet met worstjes en hollandse remia-mayonaise voor me klaar. Na het opgesmikkeld te hebben wil ik betalen, maar ze zegt dat dat niet hoeft want ik kom van heel ver fietsen en daar heeft ze respect voor. Althans dat is wat een jongen die een beetje Engels spreekt me verteld. Dit is gewoon teveel goedheid op 1 dag en ik krijg het daar ff te kwaad. Ik zit hier tegenover een verschrikkelijk arme sloppenwijk waar het vrouwtje waarschijnlijk woont met waarschijnlijk veels te veel kinderen om goed voor te kunnen zorgen en dan heeft ze de trots of goedheid of wat dan ook om mij een heerlijk broodje kado te doen. Ik voel me een beetje beschaamd dat ik hier nu opeens half zit te janken met al die mensen om me heen en vraag snel waar ik ergens kan plassen. Teruggekomen geef ik de vrouw een ferme handdruk met het driedubbele van wat ik denk te hebben moeten betalen.
Ik fiets verder richting het centrum op zoek naar een hotel. Het goedkoopste hotel van de Lonely Planet is 50USdollar maar ik ben ervan overtuigd iets goedkopers te kunnen vinden. Maar hele simpele hotelletjes hanteren al prijzen van minimaal 100dollar. Ik vraag wat rond en iemand brengt me naar een hotel waar ze me vertelt dat de prijs 1000kwanza is, ongeveer 10 dollar. De kamers zijn echt smerig dus ik vind het eigenlijk nog te veel, maar vooruit dan maar... Blijkt het de prijs per uur te zijn en is het meer een soort afwerkplek voor een uurtje sex!! Het wordt bijna donker en weet niet wat te doen, ik dool een beetje rond tot ik een stel blanke mannen bij een bouwplaats zie staan. Ik vraag of zij iets weten. De mannen werken voor oliebedrijf Total en vertellen me dat Luanda door de verwoestende burgeroorlog en nu het nieuwe oliegeld de duurste stad ter wereld is als het om hotels gaat. Hmmm, dat is niet zo best denk ik paniekerig. Ik vraag of zij me alsjeblieft niet kunnen helpen en na enig peinzen pleegt de baas een paar telefoontjes en gebied me hem te volgen. Ik scheur in het halfdonker in de slipstream van de auto door Luanda heen en na een paar minuten komen we aan bij een hotel wat speciaal en alleen voor de Total-werknemers die op de olieplatforms werken is bestemd. Man man man wat een geluk en wat een goedheid vandaag. Een kamer met airco en warme douche en ik kan eten in het restaurant. En wat voor een eten, een 5 gangen menu, van soep, een pizza slice, een goed bord pasta, een bord franse kaas en een heerlijk chocoladetaartje als afsluiter. Ik heb inmiddels kennis gemaakt met een Nederlander aan tafel en na het eten zeg ik enthousiast hoe fantastisch eten het hier wel niet is en hoe goed ze hier dan wel niet verzorgd worden. De Nederlander reageert ingehouden en vind het hier allemaal maar zozo, haha. Ik denk dat na een week lang simpele pasta, je ìets` minder kritisch wordt als hongerige fietser.

Za 8 mei; Luanda – Barro do Cuanza; 94km

De volgende ochtend bij het ontbijtbuffet ook weer schandalig zitten schranzen en ook kennis gemaakt met de chef-kok. Ik mag bij hem in zn kantoortje ook even mijn email checken en bij het weggaan stopt hij me nog 3 grote sandwiches en een paar blikken cola toe (weer die cola).
Luanda uitkomen is een crime, en pas na 24 kilometer vanuit het centrum kan ik zeggen dat ik Luanda uit ben. Het record staat nog steeds op Abuja, waar het 33km duurde voordat de laatste voorsteden achter me lagen.
Het is zaterdag en veel rijke Luandezen zijn in hun dikke bak gestapt voor een ritje langs de kust naar een buitenverblijf. Angola is op papier een communistisch land. Helaas blijkt maar eens te meer dat dit in theorie mooie systeem in de praktijk gewoon compleet faalt. Het land verzuipt in de olie, maar zoals gewoonlijk gaat dit naar een hele kleine kliek. Niks nieuws onder de brandende zon in Afrika, maar hier is het verschil wel echt heel groot. Ik heb geen verstand van auto`s maar ik heb bakken gezien die ik nog nooit in NL heb gezien, niet normaal.
Het voordeel is wel dat ten zuiden van Luanda ik binnen een paar uur 4 flessen 1,5ltr mineraalwater rijker ben(en ook nog 5 geweigerde flessen omdat mn fiets door zn hoeven zou zakken van al dat water), een stuk of wat blikken frisdrank en zelfs een corrupte baas die voor ik kon protesteren me 2000kwanza in mn handen drukte, ca `15euro. Allemaal heel leuk en aardig en hartverwarmend, maar ik zou toch liever hebben dat ze mij links laten liggen en hun eigen arme landgenoten uit de goot helpen...

Zo 9 mei; Barro do Cuanza - Quiteta; 124km

Vanaf vandaag ben ik illegaal in het land, nou ja eigenlijk al de hele tijd. Maar als die kerel me een stempel had gegeven, zou vandaag mn visum verlopen zijn. Gelukkig ben ik tot nu toe nog geen 1 keer gestopt door politie die me om mn paspoort vroegen. Marokko was het laatste land, waar ook zo weinig controle was. Althans er zijn wel checkposten, maar ze stoppen me niet en ieder keer fiets ik met een grote zwaai en glimlach verder. Maar tegelijk bonst het hart wel in je keel. Je voelt je een soort aangeschoten wild als je papieren niet in orde zijn in een dergelijk land. De Nederlander van Total wist me ook te vertellen dat op het vliegveld je 100dollar per dag te lang moet betalen. Maar goed, ik hou me maar vast wat ik op het reizigersforum heb gelezen dat ze er doorgaans geen grote problemen van maken. Maar ik heb er geen eentje gelezen die 2 weken overtijd is, maar ik kan er nu verder weinig aan doen.

Ma 10 mei; Quiteta – 30km Z Port Amboim; 65km

Vandaag weer een mazzeldag. Aan het einde van de ochtend stopt er een auto naast me en de jongens stappen uit voor een praatje. De blanke is een Namibier, Michael 24 jaar, die een zwembad bouwt voor een rijke Angolees. En de ander is de rechterhand van diezelfde Angolees. Ze nodigen me uit bij de villa om een biertje te komen drinken, 20km verder op de route. Een uurtje later kom ik aanfietsen en het is echt ongelofelijk luxe. De baas zelf gebruikt het enkel als buitenverblijf en is er dus niet. Er is permanent een kokkin tot onze beschikking en met zn 3en springen we in het pas opgeleverde zwembad, lunchen als koningen en drinken een gaatje in de grote bierkoelkast. Ik kwam er oorspronkelijk voor een korte pauze, maar zo`n paradijs laat ik niet aan me voorbij gaan en ik heb een fantastische avond en een heerlijke nacht in een megagroot bed.

Di 11 mei; Port Amboim – Fazenda; 130km
Wo 12 mei; Fazenda – Benguela; 141km
Do 13 mei; Benguela – 10 km NW Chodoroi; 125km
Vr 14 mei; Chodoroi – 20 km N Cacula; 112km

Vanaf PortAmboim is de weg golvend langs de kust met mooie uitzichten. Het illegaal in het land zijn geeft me toch een beetje een haastig gevoel dus ik buffel me richting het zuiden. Het weer is lekker, de mensen zijn vriendelijk. Ik ontmoet een ZuidAfrikaanse vrachtwagenchauffeur en we kunnen Afrikaans/Nederlands praten en hij stopt me helemaal vol met blikvoer en een kilo cruesli en fruit. 4 kilo zwaarder in de tassen fiets ik met een warm hart verder. Ik ontmoet mensen die mijnen opruimen en zij verzekeren me dat langs de route geen enkel risico meer is. Enkel nog diep in de bossen. Dus met een gerust hart kan ik wildkamperen.
Vanaf Benguela, de 2e stad van het land verlaat ik de kust en gaat het de weg geleidelijk omhoog om in Cacula op het plateau aan te komen. De laatste 50km voor Cacula zijn verschrikkelijk slechte wegen met hele steile stukken waar ookc zwaarbeladen vrachtwagens zichtbaar lijden. Zij aan zij kruipen we omhoog, op de hele steile stukken ben ik zelfs een stukje sneller

Za 15 mei; Cacula – Lubango; 114km

Midden op de laatste steile helling vlak voor Cacula heb ik gisteravond mijn tent opgezet. De laatste 4 dagen flink kilometers gemaakt en ik voel me slap en misselijk. Met moeite duw ik de pasta door mn strot heen, maar het smaakt voor geen meter. Ik probeer vroeg te slapen, maar mn maag begint op te spelen en ik heb voor het eerst sinds de Sahara weer een overgeefnacht. De volgende ochtend stap ik zo slap als een dweil op de fiets. Een jongen van de mijnopruimingsdienst heeft me een contact gegeven om in Lubango te slapen en ik wil daar hoe dan ook aankomen vanavond. Tot overmaat van ramp begeeft mn buitenband die ik in Gabon heb gekocht het al nu 2500km en moet ik mn reserveband in de brandende zon eromheen leggen. Op het plateau zijn de nachten heerlijk koel, maar midden op de dag is het nog steeds erg warm en dan is pech op de weg niet zo fijn. Vlak voor donker bereik ik Lubango en ik vind een Algerijn die Frans spreekt en met zijn telefoon kan ik mn contactpersoon bellen. Het is grappig, in Gabon, Congo en Angola zijn de eigenaren van supermarktjes vaak Mauretaniers, of Algerijnen en kan ik weer even lekker Frans praten.
Mn contactpersoon heet Tony en runt 2 guesthouses, eentje in Lubango en eentje in Ondjiva, vlakbij de grens met Namibie. Hij is al 52 en heeft een lang levensverhaal en is net aan zn 2e jeugd begonnen. Hij heeft 2 kinderen van mijn leeftijd en dan een hele tijd niks en nu heeft hij opeens verdeeld over 2 vrouwen 7 kleine kinderen allemaal jonger dan 7 jaar. Of dit ethisch verantwoord is laat ik aan jullie om te beoordelen, maar Tony is een joviale kerel en super gastvrij. Hij nodigt me voor noppes uit in zn guesthouse en hij zegt dat ik zo lang mag blijven als ik wil.

Zo 16 mei; Lubango (Rustdag)

Dus neem ik zondag een welverdiende rustdag om een beetje op krachten te komen. Ik heb overdag bijna alleen maar geslapen en dat komt goed uit want Tony neemt me savonds in zn jeep voor een toer rond de stad en we gaan lekker uiteten en naar verschillende bars.

Ma 17 mei; Lubango – 20km N Chibemba; 101km
Di 18 mei; Chibemba – 27km ZO Cahama; 112km
Wo 19 mei; Cahama – 20km O Xangongho; 92km

De volgende ochtend neem ik afscheid, maar niet voor lang want Tony wacht me 300km verderop weer op in zn andere guesthouse! Na een paar kilometer gefietst te hebben zie ik een andere fietser in de berm zitten. Het is een Engelsman, Adam 28 jaar en hij is gestart in Luanda en fietst vanaf hier 4 maanden door zuidelijk afrika. Hij heeft nog niet eerder zo`n grote tocht gedaan alhoewel hij wel een ervaren reiziger is, maar niet per fiets. Voordeel is dat hij een paar jaar in Rio heeft gewerkt en dus Portugees spreekt. Dit vergemakkelijkt het boodchappen doen in de dorpjes.
Aan de andere kant is hij nog onervaren met fietsen in Afrika. Hij koopt nog mineraalwater en ik haal hem over om water uit waterputten te drinken. Ook kamperen in het wild is nog vreemd voor hem maar na de eerste nacht vindt hij het direct al fantastisch. Hij heeft een zelfde benzinebrander als dat ik had en hij maakt tijdens de eerste avond bijna dezelfde fout die ik maakte in Senegal om de boel in droog gras te ontsteken. Ik spring op en geef een harde schreeuw vlak voordat ie het ontsteekt. Ik laat hem mn foto`s zien van mn traumabrand en bij mij komt alle ellende weer boven. Maar gelukkig maak ik het niet nog een 2e keer mee en trekken we zorgvuldig het gras weg. Ook delen we een gemeenschappelijke passie voor Into the Wild muziek van Eddie Vedder, die ik allemaal op mn telefoon heb staan. Al met al is het wel erg leuk om weer eens een andere fietser tegen te komen. Wel fietst een beetje traag dus op een gegeven moment moet ik wel tegen hem zeggen of ie niet wat hoger tempo wil maken, want ik word een beetje lamlendig van een traag tempo. Liever kort en hard fietsen met langere pauzes, dan langzaam maar lang fietsen op een dag.
Door zijn goede Portugees kan hij ook met politie goed praten en hij heeft verzonnen dat we in de gaten worden door satellieten. Dus als we in de verte een checkpost zien voeren we het tempo op en doen we alsof we heel serieus aan het fietsen zijn en schreeuwt hij vanaf een afstandje dat we gevolgd worden door satellieten en dat het niet toegestaan is op onze speciale missie om te stoppen. Het werkt en we krijgen zowaar vrij baan bij iedere checkpost.

Do 20 mei; Xangongho – Ondjiva; 76km

De laatste dag fietsen we op het gemakje richting Ondjiva waar we bij Tony`s guesthouse terecht kunnen. We zijn weer van alle gemakken voorzien en ik weet niet hoe ik Tony moet bedanken. Deze overweldigende gastvrijheid en genereusheid van mensen is toch echt wel een van de mooiste dingen tijdens mijn tocht die ik nooit zal vergeten. Het is alleen soms jammer dat je weinig terug kan geven. Dat is soms wel lastig als je als fietser enkel spullen bij je hebt die je echt nodig hebt en dus niks weg kan geven. Ik geef als souvenir mn kaart van Angola en nodig hem uit om in Nederland op bezoek te komen. De meeste Afrikanen kunnen zich dit nooit veroorloven, maar Tony is rijk dus ik hoop dat hij echt een keer onze kant op komt.
Ik zou graag nog een paar dagen in Ondjiva willen blijven maar de onzekerheid over de grensovergang 30km verderop knaagt aan me en daar wil ik vanaf zijn.

Vr 21 mei; Ondjiva – 30km N Ondangwa; 77km

Bij het uitrijden van Ondjiva wordt ik gestopt door een cameraploeg en interviewen ze me over mn tocht met een Engelse tolk erbij. Ze zeggen dat het zondagavond op tv komt. Helaas ben ik dan al het land uit dus kan ik het niet controleren.
Een uurtje later ben ik bij de grens. Het is een drukte van belang en het angstzweet begint me nu toch echt wel uit te breken. Er staat een lange rij bij de Angolese immigratiedienst. 50 meter verderop zie ik de vlag van Namibie wapperen en snak er naar om daar veilig te zijn. Opeens heb ik een idee. Ik zie mensen zonder problemen over en weer door het hek lopen zonder gecontroleerd te worden. Ik voel dat ik weinig te verliezen heb en trek mn stoute schoenen aan. Ik loop pal langs de immigratie rechtdoor op het hek af met mn fiets aan de hand. Zo zelfverzekerd mogelijk met een hartslag van 200 loop ik langs de bewaker en een seconde later sta ik in Namibie. Ik loop naar de immigratie, vul een formulier in en maak gezellig een praatje met de beambte en geef haar mn paspoort. Ik reken mezelf al bijna rijk en gelukkig, maar helaas. Ze begint te bladeren en ze bladert en ze bladert en bladert en bladert door mn paspoort heen. Op zoek natuurlijk naar de exit stempel van Angola, die er natuurlijk niet is. Ik probeer zo relaxt mogelijk om me heen te kijken en te doen alsof er niks aan de hand. Uiteindelijk vraagt ze me waar de stempel is en ik zeg dat de immigratie zei dat de exit stempel van Cabinda al voldoende is. Eigenlijk hetzelfde als wat die knakker bij binnenkomst in Angola tegen mij zei. Hier neemt ze helaas geen genoegen mee en ze zegt dat ze de exit stempel van specifiek deze grensovergang toch echt nodig heeft. Helaas, mn gok is mislukt. En nu moet ik terug lopen naar Angola, met 10 kilo lood in mn schoenen.
Gelukkig is het nog steeds chaotisch en kan ik zonder gecontroleerd te worden terug Angola in en ga in de rij bij de immigratie staan. Als ik aan de beurt ben, behandelt een jongen van mijn leeftijd die gelukkig Engels spreekt mn paspoort. Hij ziet direct dat dit totaal niet in orde is en raakt half in paniek en zegt, brother I can arrest you know, you know that. You`re in big trouble. Ik schijt 3 kleuren bagger en probeer hem tot bedaren te brengen want dit loopt uit de hand. Met bedeesde en trillende stem leg ik hem uit dat deze fietstocht mijn droom is en dat ik er niks aan kon doen dat ik de entry stempel niet kreeg (wat waar is) en dat ik ben voorgelogen over de mogelijkheid van verlengen van het transit visa (wat onwaar is). Hij krijgt wat meer sympathie van m en ik fluister of hij gewoon niet die stomme stempel kan zetten. Opeens is hij een soort kameraad in mn fraude en zegt dat hij dat wel wil doen, maar dat hij bang is voor de controle aan de poort. Ik probeer hem te verzekeren dat ik dat wel afhandel, maar kan hem natuurlijk niet vertellen dat ik net vrolijk Namibie in ben gelopen. Uiteindelijk durft ie het niet aan en dat begrijp ik wel. Gelukkig heb ik nog een troefkaart. Tony kent de chef van de immigratie, die Antonio heet. Dus ik zeg tegen hem, oke vriend, bel je baas Antonio maar, dan regel ik het met hem. Hij kijkt verbaasd op dat ik die naam ken en belt onmiddelijk zijn baas. Ik leg uit dat ik Tony uit Ondjiva heb ontmoet en dit opent deuren. Na een half uur wachten en een paar belletjes later komt de jongen aangelopen met mn paspoort met de mooiste exit stempel die ik ooit gezien heb!!!! Man man man, wat een mazzel dat ik Tony ben tegengekomen en wat een mazzel dat deze jongen van de immigratie me mocht. En zo laat ik een fantastisch land achter me, met een heel opgelucht gevoel.
De schok is groot in Namibie, niet alleen moet ik links rijden ook voor boodschappen is het niet het vertrouwde hutje de plek, nee een Westerse supermarkt is waar het moet gebeuren. Ik kan opeens weer pinnen met mn Maestro-kaart na maandenlang enkel cash te kunnen wisselen of enkel met Visa te kunnen pinnen.
Ik fiets nog een tijdje door om de grensdrukte uit te zijn en zet dan mn tent op in de bosjes langs de weg.

Za 22 mei; Ondangwa – Onalunike; 114km

In de supermarkt gister verkochten ze pindakaas en ik ontbijt dus heerlijk met lekkere broodjes pindakaas voor mn tent.
De 2e dag in Namibie vind ik er eigenlijk gelijk al niks aan. Lange rechte wegen met weinig leven eromheen. Gelukkig is er vlak voor donker wel een dorpje met een hotelletje en zodoende kan ik de tegenvallende CL-finale kijken.

Zo 23 mei; Onalunike – Etosha NP Lindequist Gate; 117km

Vandaag wil ik tot aan de poorten van het Etosha National Park komen. Het enige park in zuidelijk west afrika wat zich kan meten met de parken in Kenya, Tanzania en Zuid Afrika. Tot mn verbazing staat er al vrij snel een afslag naar Etosha maar ik weet niet of dit je juiste is want er zijn verschillende ingangen en ik wil bij de hoofdingang uitkomen om zo de meeste kans te maken op toeristen bij wie ik in de auto kan springen. Ik stop langs de weg en probeer auto`s te stoppen om het te vragen. Ik sta er een half uur en niemand stopt!!! Het is alsof ik weer in Europa ben. Maakt niet uit waar in mn voorgaande landen, ik hoefde niet eens mensen te gebaren om te stoppen, er zouden direct al 5 auto`s op me af rijden om te vragen of ik hulp nodig heb. Ik besef dat ik het echte Afrika nu toch wel een beetje uit ben en krijg zowaar heimwee. Uiteindelijk laat ik de afslag rechts liggen fiets verder op de hoofdroute die me zeker weten naar de hoofdingang leidt.
Laat in de middag rijdt ik de eenzame weg op die naar de ingang voert en aan weerszijden staan er al hekken. Ik zie al snel vele hertjes en van die Pumba-zwijnen. Dit belooft veel goeds. Aangekomen bij de poort verwacht ik wel een camping aan te treffen, maar het enige wat er is, is een luxe lodge. Ik vraag of het mogelijk is ergens in de tuin te kamperen maar dit is echt niet mogelijk, omdat er ook wilde dieren rond kunnen lopen snachts. Hier geloof ik geen bal van, maar ik heb geen keus. Hoewel het tegen mijn principe op deze reis is, besluit ik uiteindelijk toch maar de 50 euro te spenderen aan een nachtje in een hele luxe kamer. Ik maak er goed gebruik van en hang de hele avond in het warme ligbad met de tv aan.

Ma 24 & di 25 mei Etosha National Park

De volgende ochtend is er een fantastisch ontbijtbuffet met alles erop en dr aan en tussen de ietwat sjieke gasten houd ik schandalig huis en eet even op voor voor de komende dagen. Ook heb ik expres een fietstas meegenomen en die laad ik vol met appels, sinaasappels, bananen en gebakjes en kleine potjes jam. Ja mensen, jullie zullen wel denken wat een asociaal is die Ente. En ja dat klopt ook! Maar enkel op deze reis, terug in NL, zal de beschaving (hopelijk) terugkeren.
Om 7 uur sta ik bij de poort te wachten op een auto die me mee kan nemen het park in. Het liefste met fiets, zodat ik bij de volgende uitgang verder kan fietsen. Maar ik ben al blij als ik zelf in en uit het park kan en mn fiets bij de ingang laten staan. Veel auto`s komen er niet en de autos die er komen zitten of vol, of zijn op honeymoon en willen met zn 2en blijven of hebben een andere smoes. Ik wacht 5 uur lang bij de poort en baal als een stekker. Als fietser word ik niet beloond om eens de toerist uit te hangen. Tot er een jeep aankomt met daarin een Nederlands stel. Zij zijn bereid me mee te nemen en de fiets wordt bovenop gegooid en mn bagage achterin. Ik ben super blij en stap bij ze in de auto. Er zijn maar twee zitplaatsen, dus ik lig achterin op de bagage met mn hoofd vooruit om naar buiten te kunnen kijken, maar ik vind het al helemaal super dat ik mee kan. De twee heten Arjan en Sarika en reizen sinds januari via de Oostkust naar Kaapstad. Het is gelijk gezellig en we zien veel wildlife. We kamperen twee nachten op een camping in het park. Daar is ook een verlichte waterput waar de eerste avond neushoorns en de 2e avond ook nog een luipaard kwam drinken. Zo ongelooflijk machtig al die beesten. Verder heb ik van alles gezien op een leeuw en hyena na. De foto`s zeggen denk ik meer, maar het was absoluut de moeite en het lange wachten waard.

Wo 26 mei; Etosha – 20 km N Outjo; 71km

Vandaag nog even een paar uurtjes rond gereden in het park, zonder al te veel te zien en bij uitrijden van de poort moest ik weer op de fiets.

Do 27 mei; Outjo – 10km Z Otjiwarongo; 114km
Vr 28 mei; Otjiwarongo – 30km N Okahandja; 137km

Hoewel Outjo, Otjiwarongo en Okahandja heel origineel native Afrikaans klinkt, zijn het dorpjes die net zo goed in Duitsland hadden kunnen staan, zo duidelijk is de voormalige koloniale invloed. Tussen de dorpjes die minimaal 100km uit elkaar liggen is er op een enkele boerderij niks.
De weg is zo mogelijk nog saaier en ik wil zo snel mogelijk in Windhoek zijn. Michael, die ik in ANgola heb ontmoet, heeft me daar uitgenodigd en dat lijkt me super om een paar dagen te blijven. Ook is de weg gevaarlijk. Het is een tweebaansweg en auto`s scheuren met gemiddeld 120 maar af en toe ook 160 of hoger vlak langs je. Ook heeft tegemoet komend verkeer vaak geen respect voor een fietser en halen ze rustig in en komen op mijn weghelft en moet ik noodgedwongen de berm in. Aan het einde van de dag heb ik stijve middelvinger en een schorre stem van het gevloek en getier.
Ander ding is dat er overal langs de weg hekken staan. Al het land is privaat terrein en boeren hebben gigantische percelen waar schapen en koeien de boel afgrazen. Gelukkig is het hek wel beklimbaar dus bij het vallen van de duisternis gooi ik mn bagage en fiets over het hek en klim er dan zelf over heen. Deze dagen is het volle maan en dat maakt kamperen altijd erg mooi. Ook is het hier nu soort van winter en is het snachts gewoon koud en ik heb sinds lange tijd mn slaapzak weer nodig en warm ik mn handen aan mn kaars. Overdag is het gewoon nog steeds lekker warm en zonnig en gortdroog.

Za 29 mei; Okahandja – 50km N Windhoek; 45km à change of plans, opgepikt door vriend, feesten in Swakupmund

Vandaag ben ik om half 6 opgestaan om zo snel mogelijk in Windhoek te zijn. Als ik 50km van Windhoek ben stopt een tegemoet komende auto en het blijkt Michael en zn vriendin te zijn. Ze hebben ook een aanhanger bij zich en zijn midden in een verhuizing. En daar word ik dus nu ongevraagd ook deelgenoot van. Michael heeft ruzie met zn vader gehad, is uit het zwembadbedrijf gestapt en gaat nu werken in Karibib waar de ouders van zn vriending wonen. Ook daar gaan ze tijdelijk wonen in afwachting van een nieuw huis. Ook vertelt hij dat er in Swakupmund een soort carnaval is, dus daar gaan we dezelfde dag ook heen. Ik laat me gewillig meevoeren en na het uitladen van de spullen gaan we met Michael, zn vriendin Michelle en haar broer Kai naar Swakupmund en ik bevind me opeens in een soort Duits bierfest met schlagermuziek, grote pullen bier en talloze Jagermeisters. Swakupmund is echt nog een Duitse kolonie en dat is goed te merken haha! Drank ben ik niet meer gewend en binnen een paar uur lig ik behoorlijk onder tafel. Ik weet niet waar we allemaal geweest zijn, maar uiteindelijk val ik ergens in een huis doodop in slaap na een mooi feest gehad te hebben.

Zo 30 mei; Brakke dag in Swakupmund, heerlijk rusten in Karibib
Ma 31 mei; Karibib (Rustdag)

De volgende dag word ik met een verschrikkelijke kater wakker, maar die gasten weten van wanten en we zitten een uur later aan de steak en bier voor ontbijt bij Wimpy`s, soort McDonalds. Pff ik ben dit echt niet meer gewend, maar ik vind het gek genoeg wel weer eens heerlijk om je zo beroerd en brak te voelen. In de middag rijden we terug naar de ouders van Michelle in Karibib. Hier voel ik me direct op mn gemak en wordt er heerlijk eten klaargemaakt en kan ik in de woonkamer internetten. En dus hier zit ik nu al geruime tijd een bericht te tikken. Weer eens wat anders dan die krakkemikkige internetcafe`tjes in Afrika! Dat mis ik dan weer niet van het echte Afrika.
Ook heb ik vanavond heerlijk genoten van een braai, een barbecue en heb besloten er morgen (1juni) nog maar een rustdag aan vast te plakken!

Voor me ligt er nog ongeveer 1800km tot Kaapstad. Als ik de hoofdroute zou nemen is het korter maar die weg is dodelijk saai. Vanaf hier ga ik recht naar beneden door het Namib Naukluft park. Een uitgestorven gebied, met gravelwegen, maar met prachtige zandduinen. Ik heb wat foto`s bekeken en het moet een prachtige woestijn zijn, dus ik ben zeer benieuwd.
Het einde komt nu ook in zicht. Het geeft me een dubbel gevoel. Tamara is net thuis gekomen, dus dat maakt mij ook ongeduldig om terug te zijn. Maar aan de andere kant ga ik vooral nog even heel erg genieten van de laatste weken hier in Afrika.
Alhoewel ik eerlijk moet zeggen dat ik nu soms al met weemoed terugdenk aan het echte Afrika, het zwarte Afrika, met zn hutjes, de ezels, wassende vrouwen in de rivieren, stinkend vuil op straat, bedelende kinderen, corrupte politieagenten, waterputten, winkeltjes in hutjes, slechte wegen, maar vooral hele vrolijke en gastvrije mensen. Mijn god, ik ben er zowaar van gaan houden!

Tot het volgende bericht. En deze zou zomaar vanuit Kaapstad kunnen zijn!