Week31-36; Namibie,ZuidAfrika,Belgie&Nederland
Door: Ente
Blijf op de hoogte en volg Ente
01 September 2010 | Nederland, Amsterdam
Beste lezers,
Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen. Inmiddels ben ik bijna 2 maanden weer in Nederland en werd het toch wel eens tijd het laatste berichtje te tikken. De laatste weken van de tocht met onder meer hyena`s rond mn tent, het eindpunt, de WK-gekte, de aankomst in Brussel en weerzien met Tam en de terugtocht naar Amsterdam en om de cirkel rond te maken, de laatste kilometers terug naar Grootebroek.
Laten we teruggaan naar begin Juni in Noord Namibie. Voor de nog geïnteresseerden: veel leesplezier en foto`s op www.entegroot.mijnalbums.nl
Don 3 juni; Karibib - 20km Z Tsaobis; 95km
Na bijna een week heerlijk rusten bij de gastvrije familie Graser in Karibib was het weer eens tijd te vertrekken.
Eigenlijk wilde ik al eerder gaan, maar ik had geen reservebanden meer en die waren ook niet te krijgen in dat prachtige gehucht. Dus moesten ze per koerier vanuit Windhoek, 200km verderop komen. Op 1 juni kwam de bestelling niet aan, het blijft toch Afrika, en moest ik noodgedwongen nog 2 dagen blijven totdat de volgende levering zou komen. Door een toevallig bezoek van de vader van Michael kreeg ik zelfs nog een band erbij van Europese kwaliteit op zijn kosten.
En zo ging 3 juni op pad met 2 reservebanden voor de laatste ongeveer 2000km.
Bewust had ik gekozen voor een uitgestorven gebied zonder asfalt, zonder dorpjes en dus zonder veel water en voedselplekken. Ik had ook de hoofdweg kunnen nemen, maar dat is een langgestrekt lint van voorbij scheurende vrachtwagens en auto`s en verder weinig boeiende natuur, zo is me verteld.
Zodoende vertrok ik met 12 liter water, 2 volkoren broden, 20 appels, 2 potten pindakaas, een kilo gedroogd vlees (biltong), 6 uien, een kilo spaghetti, een kilo koekjes en nog wat meer spullen.
Geen idee wat mn totale gewicht was, maar zo zwaar was ik mn hele reis nog niet bepakt.
Na 10 km rijden reed ik zwoegend over een mul en hobbelig zandpad toen ik opeens 2 meter voor mn wielen iets zag kronkelen.
Het bleek om een slang van ca 3 meter te gaan en ik schrok me te pletter.
Gelukkig schrok de slang ook en kronkelde hij snel de berm in. Ik probeerde hem nog te achterhalen voor een mooie foto, maar helaas. Nog steeds geen idee wat voor slang het was, maar ik ging er maar vanuit dat ie gevaarlijk was.
De eerste dag kwam ik welgeteld 3 auto`s tegen en zette ik mn tent op bij een kruispunt, waar snachts nog 1 auto voorbij scheurde, een spoor van opgewaaid stof achter zich latend.
Vrij 4 juni; Tsaobis - 20 km W Rostock; 107km
De omgeving na het uitrijden van Karibib was direct leeg, prachtig en machtig tegelijk. Het is de woestijn van de Namibie, waar hoegenaamd bijna geen mensen leven. Namibie is een land zo groot als Duitsland en Frankrijk samen en er leven 2 miljoen mensen. En dan fietste ik ook nog eens in het dunbevolkste gebied van het land. Op de kaart stonden af en toe namen van dorpjes, tenminste dat dacht ik. Het bleken namen van boerderijen te zijn. In tegenstelling tot de rest van Afrika is hier wel al het land eigendom van iemand. Maar omdat er bijna niks groeit bezit 1 boerderij een stuk afgebakend land zo groot als de provincie Utrecht en daar laten ze dan koeien, schapen, zebra`s en gemsbokken op grazen om er een paar keer per jaar een paar van te schieten voor verkoop van vlees en huiden.
Dus de zogenaamde dorpjes op de kaart zijn boerderijen en vaak ligt de boerderij ook nog eens 20km van de weg af, wat het aantal bevoorradingsplekken nog eens een keer drastisch doet afnemen.
Ook pal langs de weg staan hekken, maar verschillende keren zijn spring- en gemsbokken door het hek gekropen op zoek naar eten in dit dorre landschap. En dan kom ik op mn dooie akkertje tegemoet fietsen en raken ze compleet in paniek. Ze zijn het gaatje waar ze doorheen zijn gekropen vergeten en kunnen geen enkele kant op behalve voor me uitrennen. Kilometers lang rennen ze, rennen ze en rennen ze. Dan stoppen ze even om op adem te komen en zien ze die gekke fietser toch weer aankomen. En weer gaan ze! Tot ze kapot zijn en wachten tot ik voorbij fiets en met allerlei schijnbewegingen proberen over het hek te springen of de andere kant op te rennen. Het is een grappig, spectaculair en zielig gezicht tegelijk (heb er ook beeldmateriaal van), de beesten staan doodsangsten uit terwijl ik alleen maar even langsfiets. Ook word ik er wel een beetje bang van want met name de gemsbokken met hoorns van ruim een meter lang en kunnen me mogelijk uit paniek makkelijk doorboren.
Aan het eind van de dag kom ik een man tegen uit Zuid Afrika. Hij vertelt dat hij ook veel gefietst heeft in Afrika en is helemaal gepassioneerd. Ook worden mijn waterflessen weer bijgevuld, wat geen overbodige luxe is in een gebied waar je 10 liter water per dag gebruikt en je maar nooit weet wanneer de volgende bijvulplaats is.
Mn tent zet ik op onder een brug in een soort canyon.
Za 5 jun; Rostock - Solitaire; 90km
De volgende ochtend word ik met de dageraad wakker en in de canyon hoor ik vele geluiden van beesten. Ook rond mijn tent zie ik sporen van een slang en hoefjes van bokken of herten. Gelukkig geen klauwafdruk van een roofdier.
Het is altijd lekker buffelen als je direct na je ontbijt moet klimmen. Zo ook deze keer, ruim 2 kilometer steil omhoog op een grindpad. Gelukkig is de beloning prachtig, uitkijkend over rode bergen en zebra`s in het wild.
Na 2 uurtjes zwoegen stopte er een gele bus naast me en hoor ik: Time for a coffeebreak?? Dat komt mooi uit want ik wilde net pauze houden. De jongen is Ralph, een Duitser van begin 30 die al 2 jaar rondtoert in Afrika en woont in zn bus. Als zijn geld op is, gaat hij in Kaapstad aan de slag als timmerman en verdient snel weer wat geld om daarna weer vrolijk de nomade te kunnen uithangen. Voor ik het weet zitten we in the middle of nowhere in de schaduw van zn busje ruim 3 uur te praten over van alles en nog wat.
Op een gegeven moment wordt het wel weer eens tijd om aan het werk te gaan, fietsen dus.
Eind van de dag bereik ik het eerste echte dorpje in 3 dagen met een heerlijke bakkerij en een winkeltje.
Ook is er een camping met redelijk wat toeristen, vooral blanke Zuid Afrikanen. Dit komt goed uit want het enige wat zij doen is barbequen, of braaien in Afrikaans. Binnen 5 minuten heb ik van 2 verschillende groepen uitnodigingen en besluit ik om een gezellig avondje met Ross en Lucy uit Kaapstad te eten.
De avonden zijn hier aardig fris aan het worden, het is namelijk hartje winter hier en een warme douche is dan toch wel erg lekker.
Zo 6 jun; Solitaire - 30km Z Sesriem; 114km
De volgende ochtend heb ik windje mee en het gravelpad is redelijk vlak. Zodoende heb ik om 1 uur smiddags al 80km onder mn wielen vandaan gereden en kom ik aan in Sesriem. Dit is de toegangspoort tot de beroemde rode zandduinen. Maar omdat Zuid Afrika lonkt, ik waarschijnlijk toch wel een keertje hier terugkom en ik geen zin heb om 60km heen en weer te fietsen, besluit ik na 2 uur pauze met 2 liter cola en een magnum en 10 broodjes pindakaas om verder te fietsen.
Ma 7 jun; Sesriem - Betta; 103km
Gister werd de weg aan het einde van de dag een stuk slechter. De spaarzame auto`s die hierover heen rijden hebben er vervelende wasbordribbels ingereden waardoor ik stuiterend en met flinke tegenwind mn weg vervolg. Ook is de weg eindeloos recht. Een stuk wat maar 5 kilometer lijkt te zijn, blijkt uiteindelijk 25 kilometer te zijn waar ik 1,5 uur over doe.
Aan het einde van de weg ligt een boerderij waar ik mn flessen vul. Er zijn geen mensen in de buurt, maar het water is het belangrijkste. De weg blijft zwaar, enige leuke zijn de vele wilde dieren die je onderweg ziet.
Aan het einde van de dag kom ik aan in Betta, een dorpje waar ik volgens mijn kaart niet langs zou rijden. Dit is een meevallertje en ik zoek de camping op. Ik blijk de enige gast te zijn en de beheerder biedt me een prachtige kamer aan voor de prijs van een campingplaats. Ook vindt hij het wel gezellig om samen te eten wat me weer een kookbeurtje scheelt en heerlijke gemsbok en springbok vlees oplevert.
Di 8 juni; Betta - Middle of Nowhere; 90km
Ik zit nog maar net 20km op mn fiets of ik krijg een lekke band en word ik tijdens het plakken gepasseerd door een jeep met Nederlands kenteken. Het is een jongen die ook via de Westkust onderweg is naar Kaapstad. Hij heeft onderweg een meisje ontmoet en nu reizen ze samen. We praten over de verschillende landen die we zijn tegengekomen en hij klaagt over hoe zwaar Angola wel niet was en klaagt vooral over een stuk weg van 300km lang waar hij een hele dag over deed en vooral in zn 1 en zn 2 moest rijden. Ik bedenk me dat ik over dat stuk 4 dagen aan het buffelen was en het misschien een stukje zwaarder heb gehad.
Het lijkt ons leuk om samen te eten en kamperen savonds, maar ik wil eerst nog een stuk fietsen. We spreken af dat hij ongeveer 80km verderop een kampeerplek zoekt waar ik dan savonds bij de bbq kan aanschuiven.
Maar dan begint mn ongeluksdag. Na mn eerste lekke band, krijg ik daarna tegenwind, stenige en hobbelige of mulle zandwegen. Tot overmaat van ramp krijg ik nog een lekke band, en nog een en nog een en nog een. Bij mn 3e, 4e en 5e lekke band zijn mn reservebinnenbanden op en ben ik gedwongen om temidden van opstuivend zand mn band te plakken en ook kostbaar water te verbruiken om t lek te vinden. Als klap op de vuurpijl breekt ook de ophanging van 1 van mn voortassen af en moet ik er een nieuw schroefje in rammen.
Die 80km ga ik niet halen. Ik doe nog wel mn best en omgeven door pumba-zwijnen, jakhalzen, zebra`s, gemsbokken en aan mn rechterhand prachtige zandduinen, fiets ik het donker tegemoet. Maar hoever ik ook kijk, nergens zie ik een lichtje wat van de Nederlandse jongen kan zijn.
Uiteindelijk besluit ik het maar op te geven en zet mn tent langs de kant van de weg op.
Overigens vandaag mn record gebroken, naast de jeep ben ik maar 1 andere auto tegengekomen.
Tijdens het koken van een heerlijke tonijnpasta hoor ik opeens vanaf vlakbij een hoog gehuil. 2 weken ervoor zat ik nog in Etosha en ik herkende het geluid direct, het is een hyena. En hij klonk verdomde dichtbij. Het is nieuwe maan, dus je ziet geen hand voor ogen. Verschrikt spring ik op en met mn hoofdlamp kijk ik om me heen en al snel zie ik 2 ogen die door het mn licht worden verblind. Ik schrik me dood, zo dichbij een hyena. Ook hoor ik in de verte meer gehuil van een hyena en ik hoop niet dat die zn broertje komt versterken.
Ik zet het op een schreeuwen en maak veel geluid met mn pannen terwijl ik snel mn spullen in de tent doe.
Daar ga ik verder met geluid maken en na een tijdje heb ik het idee dat de hyena weg is en eet ik mijn inmiddels koude spaghetti op. Ik voel me opgelucht dat hyena weg is, maar durf haast mn tent niet meer uit. Ook heb ik alleen mn binnentent opgezet, dus veel bescherming heb ik ook niet. Uiteindelijk val ik bekaf in slaap.
Maar dan midden in de nacht: 2 hyena`s rond mn tent. Ik heb nog steeds de pan met etensresten en gedroogd vlees in mn tent. Ik twijfel wat ik nu moet doen. Als ik het naar buiten gooi hebben ze wat ze ruiken, en zijn ze misschien tevreden. Maar misschien smaakt het naar meer en gaan ze mn tent binnen. Maar als ik het niet naar buiten gooi, dan ruiken ze het misschien ook en komen ze ook naar binnen. Ik besluit het eten `binnenskamers` te houden en zo hard mogelijk als een leeuw te brullen, op mn pannen te slaan en met mn licht heen en weer te schijnen. Het enige wat me nu van de hyena`s scheidt is een stukje stof van een millimeter dik. Het is als een nachtmerrie en voel me bang, maar weet tegelijk dat ik niet bang mag zijn nu. Na een tijdje hoor ik ze niet meer, maar van slapen komt het die nacht niet meer. Ik heb nog nooit zo`n lange nacht gehad en gebeden tot de zon weer op zou komen.
Woe 9 jun; De Hel - Aus; 118km
En gelukkig kwam de volgende ochtend en pakte ik snel mn boeltje in. Op het de zanderige weg zag ik veel dierensporen, vooral veel hoeven maar ook kilometers lang van een kussenachtige pootjes die waarschijnlijk van de hyena`s waren. Misschien roken ze een paar kilometer verder de bbq van die nederlandse kerel en gingen ze daar een kijkje nemen. Oja en Nederlander die daar reed. Als je dit leest: bedankt dat je niet even met je dikke 4WD een stukje terug reed om te kijken waar ik uithing.
Tussen de middag kwam ik aan bij een boerderij en vroeg of ik mn waterflessen kon vullen.
De lieve mensen nodigden me gelijk uit voor een heerlijke warme lunch. Die kon ik wel ff gebruiken na zo`n helse dag en nacht.
Na de boerderij maakte de weg een knik van 90 graden en werd de sterke zijwind zowaar ook windje mee en kon ik in volle vaart op naar Aus. Het eerstvolgende dorpje waar ik hoe dan ook zou eindigen, want nog een nacht in de wildernis zag ik niet zo zitten nu.
Helaas gooiden een lekke band en een klapband roet in het eten. De ene Chinese buitenband is de andere niet. De ene doet het al sinds Kameroen, de andere zit er pas 700km op en is nu al kapot. In het donker bereik ik doodop, maar zwaar opgelucht Aus. Ook op die camping ben ik de enige gast en de koude snijdende wind is niet echt lekker. Zodoende besluit ik mn matrasje uit te rollen in het wc-blok en val ik daar in slaap.
Do 10juni; Aus- 60km Rosh Pinah; 102km
De volgende ochtend ga ik toch maar eens rond vragen wat de risico`s waren met hyena`s. De verhalen zijn wisselend, de ene zegt dat ze vaker bang zijn voor jou, de ander zegt dat ze in een groep makkelijk een mens kunnen pakken. De waarheid ligt zoals gewoonlijk in het midden denk ik.
Na Aus heb ik eindelijk weer asfalt onder de wielen en in vliegende vaart rijd ik in een half dagje ruim 100km. De bewoners van Aus hebben me verzekerd dat ik het hyena-gebied nu uit ben, dus savonds zet ik weer lekker mn tentje in de lege woestijn op.
Vrij 11 juni; 60km N Rosh Pinah - 60km Zo Rosh Pinah; 125km
De laatste dagen is het flink kouder geworden, maar gelukkig gaan de laatste kilometers naar Rosh Pinah in een 20 kilometer lange afdaling richting de Oranje Rivier en wordt het ook wat warmer in het lager gelegen gebied.
Ook krijg ik hier een belletje van Bart dat ik smiddags gebeld wordt door Qmusic voor een radio-interview. Maar helaas heb ik geen bereik als ik verder fiets en gaat het feestje niet door.
Aan de oevers van de Oranje-rivier zet ik mn tent op, een van de prachtigste plekken van de hele reis.
Zat 12 juni; Oranjerivier - Noordoewer; 101km
De prachtige weg gaat nog even verder met aan mn rechterhand de rivier en aan de overkant Zuid Afrika en aan de rechterkant rotsen met veel Bavianen erop. Vanaf Aussenkehr rijd ik weer op asfalt, waarmee ik nu toch echt het laatste stukje gravel achter me laat.
Savonds bereik ik het grensplaatsje Noordoewer. Ik ben de eigenaar van de Orange Lodge tegengekomen in Rosh Pinah en van hem mag ik mijn tent bij zijn lodge gratis opzetten en krijg ik in het restaurant heerlijk eten voorgeschoteld, ook voor noppes. Ook is het WK begonnen wat ik hier lekker kan kijken.
Zon 13 juni; Noordoewer - 17km N Springbok (Zuid Afrika); 95km
Het is een rare gewaarwording, ik rijd de brug over en nu ben ik in het laatste land van mn reis. Het visum is dit keer doodeenvoudig, wat ook wel eens lekker is.
Ook lijkt er wel een muur opgetrokken tot in de hemel. Werkelijk pal aan de grens is de Namibische kant van de lucht nog helemaal blauw en is de ZuidAfrikaanse lucht gevuld met donkere wolken. Nog geen half uur fietsend in ZAF en ik voel de eerste spetters gepaard met een harde wind. Het lijkt wel een Hollandse novemberdag en het zijn mn eerste drupjes regen sinds begin mei in Cabinda.
De regen en wind houdt aan en het landschap is sinds de grens ook een stuk minder boeiend geworden. Uiteindelijk zet ik mn tentje onder de weg in een viaductje op, veilig voor wind, regen en kou.
Ma 14 juni; Springbok - Kamieskroon; 90km
De dag van de eerste wedstrijd van Nederland. Ik had 2 keuzes, of in de redelijk grote stad Springbok kijken, wat al na 20 km op mn route lag, of t 70km verderop gelegen Kamieskroon. Ik koos voor de 2e, wat betekende dat ik bijna 90km in een ochtendje moest fietsen. Bij het opstaan was het koud, regende het pijpenstelen en had ik flinke tegenwind. Bovendien ging de weg op en neer wat het er ook niet makkelijker op maakte. In het hete afrika had ik zo`n beetje al mijn warme kleren weggegooid en zodoende had ik geen lange broek meer en geen muts. Iets wat ik in dit Novemberweer wel goed kon gebruiken. Getooid met een majo, 3 t-shirts, handschoenen en mn windjack (wat ook als kussen fungeert) ging ik weer op pad.
Een race tegen de klok die ik helaas op 10 minuten verloor, ik had zo graag het Wilhelmus willen horen. Aangekomen in het dorpje stonden er allemaal donkere mensen te bibberen onder afdakjes en was er geen cafe met tv te bekennen. Uiteindelijk werd ik doorverwezen naar een hotelletje wat gesloten leek. Ik opende deur en ging op zoek naar leven. Ik vond een vrouwtje en ik vroeg haar of er een tv was. Die was er gelukkig en na enige tijd installeren kon ik vanaf de 25e minuut in een ijskoud hotel Nederland kijken. De wedstrijd was natuurlijk ook weinig opwarmend en het weer werd steeds slechter, dus ik besloot me maar te verwennen een nachtje in een echt hotel.
Di 15juni; Kamieskroon - Bitterfontein; 108km
De nieuwe dag bracht beter weer en dat was wel ff lekker ook. De overgang van 30 graden zonnetje naar 7 graden met regen was iets te veel. Warm was het nog steeds niet, maar t zonnetje was lekker.
Savonds kwam ik vlak voor Bitterfontein bij een boerderij aan en vroeg of ik daar mn tentje op kon zetten. Dat kon en ze boden me gelijk een biertje aan. 2 knechten, donkere mannen zaten in de `bakkie` de pick-up truck wachten op hun bazen, terwijl wij lekker binnen aan n biertje zaten. Zij moesten nog even een stukje land omploegen en ik kon ondertussen mn tent onder een afdakje opzetten.
Teruggekomen werd direct de braai aangezet en de brandy-cola ingeschonken. Schokkend was hun mening te horen over Zuid Afrika. Het verschil tussen blank en zwart was in hun ogen nog levensgroot en sinds Zuid Afrika zwarte presidenten heeft, is het land gedoemd tot mislukken. Ook hadden ze vele verhalen over Zimbabwaanse praktijken, waarbij blanke boeren van hun boerderij worden afgejaagd of vermoord en vervolgens kunnen de Afrikanen de boerderij niet onderhouden en gaat Zuid Afrika ten onder. Ik vond het interessant, maar schokkend tegelijk om dergelijke meningen te horen en kon en kan er zelf geen oordeel over vellen. Wel merkte ik al sinds Namibie dat donkere Afrikanen veel minder spontaan en open met mij omgingen dan in andere Afrikaanse landen. Dus de scheiding tussen blank en zwart is wel sterk voelbaar.
Woe 16juni; Bitterfontein - Klawer; 110km
Bammmm, wat een kater. In Namibie was ik er al achter gekomen, maar hier werd het nog maar eens extra bevestigd. 8 maanden haast geen alcohol gaat je niet in de koude kleren zitten en dus had ik een zware kater van een paar biertjes en brandy-colaatjes. Gelukkig is fietsen wel een goed medicijn tegen de kater en na t eerste uurtje is t weer goed.
Naarmate ik dichter bij Kaapstad kom, wordt het steeds drukker op de weg en dus ook gevaarlijker. Je moet je een gewone smalle 2-baans provinciale weg voorstellen waar je in NL maximaal 80 op mag rijden. In Zuid Afrika mag je hier 120 op en rijden de meeste auto`s 140 en vrachtwagens tegen de 100. Gelukkig zijn het rechte wegen waar auto`s me van veraf kunnen zien, toch voel je je wel behoorlijk kwetsbaar en is het extra gevaarlijk met stevige windvlagen.
Het leuke van drukkere wegen is wel dat er vaker auto`s stoppen om een praatje met je te maken of fotos te schieten van je. Zo ook vandaag stopte er een auto voor mn neus, kreeg wat cola en zakjes chips, ging ik met ze op de foto en reden ze weer verder. Een half uur later zag ik weer mensen langs de weg staan en die leken verdomd veel op die van een half uur geleden. Wat dus ook waar was. Ze vertelden me dat 10km voor me ook 2 Nederlandse fietsers zijn. Ook hadden ze ervoor gezorgd dat die 2 op me zouden wachten. Een half uurtje later zag ik bij een picknicktafeltje 2 fietsers zitten. Het bleek een stel te zijn, ook uit Amsterdam die vanaf Ethiopie naar Zuid Afrika zijn gefietst. Erg leuk om eens Nederlandse fietsers tegen te komen en dan net een paar honderd kilometer voor het einde van mn reis.
We fietsen samen een stukje door naar Vanrijnsdorp en eten daar samen een Fish and chips. Daarna gaan zij een camping zoeken en besluit ik het laatste uurtje daglicht te besteden om nog te buffelen richting het 25km verderop gelegen gehucht Klawer.
Daar in halfdonker aangekomen stop ik bij het pompstation en vraag of ik mn tent op mag zetten bij hun achter. Na telefonisch overleg met de baas mag het en zo kan ik in het pompstation met een aantal Zuid Afrikanen kijken hoe Bafana Bafana dikke klop van Uruguay krijgt.
Don 17juni; Klawer - Citrusdal; 112km
Ik word wakker doordat er iemand tegen mn tent aanschopt, met een zware mannenstem naar me schreeuwt en de opening van mn tent zoekt. Dat lijkt me niet zo moeilijk, maar voor hem blijkbaar wel. Het is 6uur sochtends en t is nog halfdonker. Met een verdwaasd gezicht doe ik open en een norse man gebied me in 5 minuten te vertrekken omdat het hier geen camping is. Ik zeg dat ik met Sonja, de bazin heb gebeld en dat ik hier mocht kamperen. Op militaire toon maakt hij duidelijk dat er maar 1 de baas is en hij laat er geen misverstand over bestaan dat hij dat is. Lekkere miscommunicatie dus binnen de Engen Benzinestation en ik ben het kind van de rekening. Omdat ik binnen 5 minuten mn spullen nooit ingepakt kan hebben en omdat ik zin heb om hem te irriteren doe ik rustig aan. Ook moet ik nodig naar de wc en loop dus eerst even zijn tankstation binnen. Daar blijkt hij iets gekalmeerd en ik leg hem mn verhaal uit. Dan maakt hij een soort van excuses en even later komt zn vrouw zelfs een cappucino`tje brengen en zijn we weer vriendjes.
De weg voert zich door steeds mooier wordende landschappen. Er zitten nog steeds vervelende steile klimmetjes in en de auto`s zijn ook geen pretje, maar de rivieren maken het tot vruchtbaar land met veel sinaasappel-plantages en later ook meer wijngaarden.
Het is behoorlijk koud voor de tijd van het jaar en om me heen zie ik op bergtoppen sneeuw liggen. Ik heb in de krant gezien dat het komende nacht mogelijk kan gaan vriezen in het gebied waar ik nu zit.
Daarom eindig ik de avond in een redelijk grote plaats, Citrusdal. Helaas zijn in Zuid Afrika hotelletjes niet meer heel goedkoop en veroorloof ik mezelf niks boven de 10 euro, zeker niet na een paar nachten geleden toen ik al in een hotel zat.
Het laatste hotel wat ik bezoek, blijkt een soort guesthousje te zijn waarvan de eigenaar weg is. Wel zijn er enkele vaste gasten die voor de eigenaar een oogje in het zeil houden en zij vinden het wel prima als ik in de tuin mn tent opzet. Zoals gewoonlijk staat de braai weer aan en zo kan ik weer heerlijk aanschuiven bij hen en mag ik in 1 van de kamers een warme douche nemen, wat met een vorstnacht heerlijk is.
Vrij 18juni; Citrusdal - 20km Z Malmesbury; 129km
Mn gastheren komen uit de omgeving van Kaapstad en hebben me gewaarschuwd dat vanaf Citrusdal er nog een laatste pittige klim is van ongeveer 10kilometer richting Kaapstad. Daarna zijn er gerust nog wel kleine klimmetjes, want het is sinds Nigeria zelden echt vlak geweest, maar dit is de laatste echt grote. Zo zijn er de laatste dagen steeds dingen die ik voor de laatste keer meemaak. Een laatste keer klimmen, een laatste keer afdalen, misschien mn laatste band plakken, mn laatste keer spaghetti eten, en nog wat van dat soort dingen. Het geeft aan de ene kant een heel blij gevoel, aan de andere kant ook een beetje treurig, maar vooral een heel onwerkelijk gevoel. Het laatste klimmetje is inderdaad heel pittig, maar zoals altijd kom je vanzelf wel weer eens naar de top gepeddeld. Vanaf daar is het een lange afdaling en een heerlijke wind in de rug. Dat is ook wel eens lekker. Tijdens fietsen heb je in ongeveer 75% van de gevallen dat je tegenwind hebt, want zijwind voelt vaak meer als tegenwind met je fietstassen die zoveel wind vangen. Je hebt dus vaak het gevoel dat het tegenzit en dat de wind nooit eens met je mee wil werken. Vandaag dus een keertje wel. Ik ben inmiddels verslaafd aan magnums geraakt en eet er dagelijks een stuk of 2. Zo ook bij een pompstation werk ik er even 2 weg en zo 150 kilometer begin je eindelijk te merken dat in dit land het WK wordt gehouden. Je ziet veel auto`s met vlaggen uit de ramen en bijna alle ZuidAfrikanen hebben hoezen om hun buitenspiegels in de vlagkleuren van hun land. Ook zijn er veel voetbalsupporters die een praatje met je komen maken, als je even stilstaat, erg gezellig.
Na de pauze vlieg ik verder over de snelweg en passeer ik het bordje Kaapstad 100km. Ook kom ik nu in het gebied waar veel blanken (AfrikaneRs) me voor hebben gewaarschuwd. Volgens hen ben je in een straal van 200km rond Kaapstad een makkelijk en gewild roofobject voor de donkeren, of zwarten/blacks/niggers/monkeys (voor mij AfrikaneN) zoals zij graag zeggen. Ze hebben me er een beetje bang mee gemaakt maar aan de andere kant kan ik me niet voorstellen, dat de Afrikanen hier zoveel verschillen van de geweldige Afrikanen die ik onderweg overal ben tegengekomen. Aangekomen in Malmesbury zie ik veel Afrikaanse jongeren op straat hangen en rijd ik een stoplicht tegemoet en vraag ik me af of hier al geldt dat je zo je auto wordt uitgetrokken of in dit geval van je fiets wordt getrokken als je stilstaat. Ik stop en lach vriendelijk naar ze, zij lachen vriendelijk en verbaasd terug vanwege het zien van een blanke op een fiets. Ik rij naar ze toe en vraag even de weg, terwijl ik die wel weet. Maar een openingszin is wel handig. Met veel armgebaren maken ze enthousiast duidelijk waar ik heen moet. Ik praat nog even met ze over voetbal en hoe slecht het met BafanaBafana gaat en met veel handjesklap en box-man fiets ik verder. Ik vind het stom van mezelf dat ik me dan toch weer laat bang maken door een paar Afrikaners en het blijkt dus zoals gewoonlijk wel mee te vallen. Natuurlijk kun je niet onder de criminaliteitssatistieken uit, maar ik denk dat die vooral gelden als je in het midden van de nacht door een sloppenwijk met je rolex en gouden ketting rondfietst. Net voor Malmesbury heb ik een telefoontje van QMusic gekregen dat Jeroen van Inkel me gaat bellen rond 5 uur. Als ik Malmesbury ruim 20km achter me heb liggen en het ook bijna donker wordt, word ik inderdaad gebeld door QMusic. Een leuk interview volgt, die nog even wordt onderbroken door de slechte lijn, maar uiteindelijk een mooi stukje geworden. Ik sluit af met te zeggen dat ik weer op zoek ga naar een boerderij om bij te slapen en direct nadat ik ophang stop ik een dikke mercedes op de weg en vraag hem de weg naar Stellenbosch. Hij legt het uit, maar nodigt me ook uit om bij hem te komen slapen. Hij heeft een boerderij een paar kilometer van de route af en hij rijdt snel naar huis en komt terug met een bakkie om mn fiets in te laden. Wat natuurlijk is toegestaan van mezelf, want het zijn meters die van de route afwijken en die ik morgen moet terugfietsen. Aangekomen bij het huis, blijkt het haast een paradijs te zijn en hebben ze zelfs een heel huis als gastenverblijf, wat dus voor mij is. Terwijl ik me douche, wordt de braai aangezet en kan ik na het douchen direct aanvallen. Het is een heel leuk gezin van 3 meisjes en een jongen en ik voel me gelijk thuis. Ook krijg hier gelukkig van een Afrikaner een positiever beeld over Zuid Afrika. Hij legt de situatie allemaal wat genuanceerder uit en geeft aan dat Zuid Afrika uit een hele moeilijke positie komt en nog een lange weg te gaan heeft, maar wel op de goede weg is. Hij onderkent de criminaliteitsproblemen, maar geeft ook aan wat voor leed de Apartheid heeft veroorzaakt. Hij is er heilig van overtuigd dat het goedkomt met Zuid Afrika, al heeft hij wel bedenkingen over de huidige president, de Zulu Jacob Zuma. Deze is beschuldigd van corruptie, verkrachting en heeft een stuk of wat vrouwen en nog een stuk of wat meer kinderen. Ja dit is wel het toonbeeld van een typische president van een Afrikaanse Bananenrepubliek. Ik ben blij van een blanke een positiever verhaal te horen, want als ik de mensen op het platteland moet geloven word je echt depressief. Nu dichter bij Kaapstad, is het beeld wat positiever.
Zat 19juni; Malmesbury - Kleinmond; 119km
Vandaag moet Nederland weer spelen en de 24e wil ik in KAapstad zijn voor de wedstrijd tegen Kameroen. Maar eerst wil ik nog naar Agulhas, het meest zuidelijke puntje, wat 200km van Kaapstad af ligt. Ik ben al snel in Stellenbosch, waar ik van plan was de wedstrijd te kijken, maar het is nog vroeg in de ochtend dus ik fiets verder via Somerset naar Gordon`s Bay. Ik kom net op tijd en schuif in een restaurant aan voor het Nederlands elftal. Het is erg druk, maar ik ben zo`n beetje de enige die geinteresseerd is in de wedstrijd. Als ik vraag of t geluid aan mag, kijken een aantal gasten verstoord op. In de rust bestel ik wat eten en net als ik met de 2e helft aan wil gaan eten, wordt er over gezapt naar een ander sportkanaal waar een of andere vriendschappelijke rugbywedstrijd tussen ZAF en Italie wordt uitgezonden. Ik word razend, maar er zijn alleen maar blanken hier en die interesseren zich niet voor voetbal. Ik werk mn eten naar binnen en verlaat boos t restaurant en ga op zoek naar een cafe waar ze wel voetbal uitzenden. Na een minuutje zie ik er eentje en blij bestel ik een biertje. Bij mn 3e slok wordt ook daar opeens overgezapt naar rugby, ik vraag of ie terug kan voor voetbal voor de laatste 30 minuten, maar daar komt niks van in. Zonder te betalen loop ik weer boos weg. Uiteindelijk een soort KFC gevonden waar ik de enige gast ben en daar kan ik de laatste minuten van de saaie wedstrijd bekijken.
Verder fietsend bereik ik de prachtige zuidkust van Afrika. Hoge kliffen, met woeste golven en een eindeloos uitzicht richting het zuiden. Ik moet nu enkel nog langs de kust veelal 150km horizontaal naar het zuidelijkste puntje fietsen. Het is werkelijk een prachtig gezicht om hier te fietsen. Mensen vertelden me ook dat hier veel witte haaien en walvissen zitten, dus vaak tuur je over de zee, maar helaas niks te zien. Ik kom vlak voor donker aan in Kleinmond en zoek de plaatselijke camping op. Die is reteduur en ik ben de enige gast. De baas is er ook niet en de Zimbabwaanse bewaker is ook wel in voor een dealtje, we besluiten me niet de registreren en ik betaal hem een 3e van de prijs die rechtstreeks in zn zakken verdwijnt. Dan moet ik alleen wel voor 8en weer weg zijn, want dan komt de baas terug. Dat is geen probleem
Zon 20juni; Kleinmond - Die Dam; 115km
Het is nog ruim een dag fietsen naar het zuidelijkste puntje en dat komt goed uit. Ik wil graag de laatste nacht weer puur in het wildkamperen. Rustig fietsend kom ik langs verschillende dorpjes. Ik heb nog een leuk of eigenlijk meer interessant gesprek met een Zimbabwaan. Hij vertelt me dat hij en met hem nog vele andere Zimbabwanen teruggaan naar hun land, omdat ze voor hun leven vrezen. Het gerucht gaat namelijk dat de ZuidAfrikaanse donkere stammen, de Xhosa`s en de Zulu`s weer een Xenophobia gaan ontketenen na het WK. Er is al eens eerder zo`n geweldsoplaaiing geweest die erin het kort om draait dat volgens de inheemse Zuid Afrikanen de Zimbabwanen hun banen inpikken. Maar volgens de veelal blanke boeren en andere ondernemers die ik heb gesproken, werken Zimbabwanen gewoon harder en zijn ze ook een stuk betrouwbaarder. Lastige kwesties dus weer, waar ik als buitenstaander moeilijk over kan oordelen. Wel voelde ik met de Zimbabwaan mee, want het lijkt me niet niks als je het gevoel hebt dat je voor je leven moet vluchten, terwijl je enkel wat geld voor je familie probeert te verdienen.
Ik heb nu al enkele keren een filmpje of foto gemaakt van het laatste stukje onverharde weg waar ik overheen denk te fietsen. Eerst in Angola en later ook tweemaal in Namibie. Maar nu volgt vanaf Die Dam toch weer een heel stuk onverhard pad, wat ik eigenlijk wel leuk vind, want het hoort ook een beetje bij mn tocht door Afrika. Het is hier een uitgestorven en ruig gebied en pal naast de weg zet ik mn tentje voor de laatste keer deze reis op. Op het menu staat uiteraard spaghetti.
Maa 21 juni; Die Dam - Cape Agulhas!!!!; 67km
De laatste fietsdag breekt aan, nog ongeveer 50km te gaan. Na 2,5uur fietsen kom ik aan in Struisbaai en heb ik weer asfalt onder de wielen. Vanaf Struisbaai is het nog 5km tot aan Agulhas. Deze 5km gaan de Westelijke richting op en er waait een harde tegenwind en het begint te regenen. Voor een keertje vind ik dit niet zo erg, want nu is de cirkel helemaal rond. Ik startte namelijk ongeveer 240 dagen geleden ook in typisch dit weer vanuit Grootebroek. Ik zie een bordje dat linksaf wijst en erop staat dat het nog 1000mtr is naar Cape Agulhas. Het laatste stukje is een wandelpaadje en opeens sta ik voor het monument. Ik zet mn fiets op de standaard, kijk om me heen en raak het monument aan waar de Atlantische en Indische Oceaan elkaar ontmoeten. En wat gaat er nu doorheen je heen Ente? Zou een journalist vragen. Blijdschap, euforie, trots, verdriet, opgelucht... Niks van dat alles, eigenlijk voel ik niks. Het is onwerkelijk. Je weet dat het moment eraan zit te komen en tot een echte climax leidt het dan ook niet. Ik had gehoopt alleen te kunnen zijn bij deze speciale plek, maar zoals verwacht komen er af en aan kleine groepjes mensen ook een kiekje nemen van het Zuidelijkste puntje, voornamelijk voetbalsupporters. Een groepje typische Engelse Sjonnies lopen op me af en vragen waar ik vandaan kom en hoe dan en zo. Ik zit er niet echt op te wachten en na 5 keer uitleggen dat ik 18169km heb gefietst om hier te komen, geloven ze het en word ik gefeliciteerd en willen ze met me op de foto. Uiteindelijk vind ik dit geïmproviseerde ontvangstcomité toch wel een beetje leuk. Daarna ga ik tegen het monument aan zitten om uit de wind Tamara te kunnen bellen. Ik heb wekenlang over dit moment nagedacht. Zal ik haar laten schrikken en voor de gek houden dat ik na lang wikken en wegen toch heb besloten om via de Oostkust terug te fietsen?? Ik heb besloten het te doen, maar als ik haar lieve stem hoor, kan ik het niet over mn hart verkrijgen en vertel braaf dat dit het eindpunt is en we elkaar echt snel weer gaan zien. Als ik ophang tikt een vrouwtje me op mn schouder en vraagt of ik mn fiets eventjes van het monument af kan halen. Zij is natuurlijk hier ook helemaal heen komen vliegen en wil graag een foto van het Zuidelijkste puntje met haar erop en zonder zo`n lelijke fiets naast haar. Het liefst gooi ik de vrouw met camera en al richting Antarctica, maar zet toch maar even mn fiets aan de kant. Ik neem net als Martien 6 jaar geleden ook symbolisch een slok van het zeewater en probeer mn gedachten over de reis heen te laten gaan. Maar dit is allemaal veel te moeilijk en niet te bevatten. Ter ere van dit bijzondere maar vooral rare en onwerkelijke moment, besluit ik mezelf maar in het dorpje te trakteren op 2 porties Fish and Chips, een halve liter bier en een liter cola.
Dan heb je 18.169km gefietst en dan zijn de laatste 200km terug naar Kaapstad te veel van het goede. Ik had mn eindpunt bereikt en was er nu ff klaar mee. Ik liftte met een vrouwtje naar Bredasdorp en vanaf daar probeerde ik een lift te krijgen naar Kaapstad, dit lukte niet en in een dorpje 10km verderop zette ik mn tent op in de achtertuin van het hotelletje annex dorpskroeg. Daar in de dorpskroeg kwam ik een man tegen die iemand kende die de volgende ochtend vroeg naar Kaapstad reed en zo geschiedde.
Di 22 juni
Aangekomen in Kaapstad ontmoette ik Kai, die ik in Namibie in Karibib ook al hand ontmoet. Hij heeft jarenlang in Kaapstad gewoond en leidde me er even rond. Ook bracht hij me naar Geigei`s huis. Geigei is familie van hem en al in Namibie hoorde dat ik bij hem welkom zou zijn. Geigei runt de grootste sexclub van Kaapstad en heeft een mooi huis in een soort van OudZuid van Kaapstad. Het hoerenhuis ligt in hartje centrum. Grappig om te bedenken dat als ik in Angola niet met tegenzin ff gestopt was om met Michael te praten, dan had ik in Angola geen duik in het zwembad en een koelkast vol met bier gehad, in Swakupmund geen mooi feestje, geen heerlijke rustdagen in Karibib en geen gastvrije mensen in Kaapstad. Bij Geigei kan ik zonder probleem zo
lang blijven als ik wil.
24 juni; Kaapstad
24juni is natuurlijk de dag van DE wedstrijd tegen Kameroen. Helaas is de spanning er al af, maar desondanks is het een fantastisch feest om mee te maken. Samen met Joann, de vriendin van Roeland die het kaartje voor mij over had, en wat vrienden van haar maken we er een mooi feestje van. Ik wil iedereen die heeft geholpen dit kaartje voor me te regelen bij deze nogmaals bedanken, het was echt een superkado en een mooie bekroning van mn reis. Bedankt; Alexandra, Sjoert, Ruth, Mark, Maaike, Jacobs, Partick, Aat, Bertens, Roland, Geert, Gijs, Pieter Fibbe, Pieter van D., Roeland, Coen, Jensma, Yvon en Frank, Job, Rob, Robert, Marcel B, Marcel R en Janine, Vaders, Loccie, Josine, Yvonne, Moeders en Peter, Tammy, Isabella van Aken, Annelot van Rossum, Willem en Nel Korving, Paula B., Ilse en Bart O, Maarten K., Vod, Knorr, Maarten DM en Leonie, Pieter Hagtingius, Tineke Lakenman, Bart en Leet (en Stijn)!
28 juni; Durban
Een ander hoogtepunt was de wedstrijd tegen Slowakije. `s Ochtends vroeg het vliegtuig ingestapt en bij aankomst in Durban langs het spelershotel gegaan en het kaartje hoogstpersoonlijk van Frank de Boer mogen ontvangen. De sfeer voor, tijdens en na de wedstrijd was geweldig!! Alleen jammer, zoals ook al in het NHD stond, dat ik moest plassen tijdens het eerste doelpunt.
22 juni - 3 juli;Kaapstad
De andere dagen in Kaapstad bestonden vooral uit relaxen, rondje fietsen, veel voetbal kijken en verder lekker niks doen. Hoogtepuntje was nog wel de wedstrijd tegen Brazilie op het fanzone. Ook de interviews met het NHD, Telegraaf, Metro en de Volkkrant waren erg leuk. Temidden tussen veel Zuid Afrikanen, Brazilianen en toch ook vooral Nederlanders ontstond er een positief gespannen sfeertje. Het juichen van de Brazilianen en de blije gezichten van hen in de rust, maakte het overwinningsgevoel alleen maar zoeter!!
3 juli; Vertrek
Joann was zo aardig om me naar het vliegveld te brengen en ik kwam er stipt 2 uur vantevoren. Ik wilde graag mn fiets nog even laten inpakken in een doos, maar daar was het blijkbaar te laat voor. Snel ging ik langs een sealer om wat plasticjes eromheen te wikkelen, wat volgens mij allemaal geen zin had. Gestresst liep ik terug naar de incheckbalie die al gesloten was, maar Joann had geregeld dat er een vrouwtje op me bleef wachten. Mn fiets moest naar de kelder door de rontgenscanner en ik moest m daar zelf heen brengen. Daar aangekomen bleek de fiets er niet doorheen te passen. Ik zag t met lede ogen aan hoe ze stonden te klooien met mn fiets en maakte me grote zorgen of t allemaal wel goed zou komen. Ik mocht niet bij de machine komen, maar uiteindelijk hield ik t niet meer en propte eigenhandig die fiets door de rontgen heen, waarbij mn hoofd ook even lekker half door de rontgenscanner ging. Snel teruggerend naar boven en net op tijd in het vliegtuig gestapt voor de lange reis. Een stressvol einde van 2 heerlijke weken in Kaapstad en een prachtige 8 maanden.
4 juli; Brussel
Vandaag was de grote dag. Allereerst had ik grote spanning of ik mn fiets nog wel heelhuids terug zou zien. Toen dat het geval was en ik mn banden had opgepompt kon ik eindelijk naar de uitgang lopen, waar Tamara te wachten stond. Het weerzien was fantastisch en het leek opeens alsof die lange 8 maanden in een vloek en een zucht vergeten waren. De ouders van Tam hadden een appartementje geregeld voor ons in Brussel en Tam mocht de fiets van Tante Pytsje lenen, dus dat was allemaal ideaal.
5 juli; Brussel - Lier; 54km
6 juli; Lier - Steenbergen; 78km
7 juli; Steenbergen - Wassenaar; 102km
8 juli; Wassenaar - Wilnis; 57km
9 Juli; Wilnis - Amsterdam - Hoogkarspel - Grootebroek; 88km
De dagen terugfietsen met Tam waren wennen, maar vooral heel leuk. De eerste nacht hadden we in een heerlijk hotel in Lier geslapen. De 2e nacht fietsten we langs bij Martien en de familie. Het was erg speciaal om nu ervaringen te kunnen delen, met iemand die het ook heeft gedaan. Savonds zijn we met een groepje naar Bergen op Zoom gefietst en hebben we daar NL - Uruguay gekeken. De volgende fietsten we via het Rotterdamse havengebied en Hoek van Holland, door de duinen naar Wassenaar en sliepen daar op een camping. Vervolgens ging de reis naar Tam`s ouders in Wilnis, waar een heerlijke bbq stond te wachten. De laatste dag waren exact de meters die ik ook de eerste dag had gefiets alleen dan natuurlijk omgekeerd. Aangekomen in Amsterdam stonden Elmer, Frank, Mark, Gijs en Pieter me op te wachten met de prachtige fles champagne die ik voor vertrek had gekregen. De kurk ging ruimschoots de gracht over en de champagne smaakte ons heerlijk. Daarna de laatste 58km richting West Friesland. Eerst een mooi weerzien met mn moeder en zusjes in Hoogkarspel, daarna doorgefietst naar de Geerling in Grootebroek waar mn vader mooie spandoeken had opgehangen en de hele vriendengroep en mn broertje ons op stonden te wachten. Een fantastische en onvergetelijke dag
Nu 2 maanden thuis is het nog steeds wel wennen en af en toe onwerkelijk. Hoewel ik het hier prima naar mn zin heb, is dit fietsen wel verslavend en zou ik soms graag nog zwetend en puffend in 40 graden door Mali ploeteren. Ook is dit af en toe heel moeilijk te bevatten dat ik het echt heb gedaan. Als ik foto`s van mezelf terugkijk, kan ik aan de ene kant haast nog iedere steen op de weg en ieder gesprek dat ik voerde herinneren, aan de andere kant lijkt het wel alsof het voelt dat iemand anders die tocht heeft gemaakt. Zo ver weg, die jongen op de fiets in Afrika. Dat is soms wel frustrerend, maar komt wel goed met de tijd. Het hoort er ook wel een beetje bij denk ik....
Bovenal besef ik dat ik vooral trots en tevreden moet zijn. Ik heb iets gedaan wat al jarenlang mn droom was. Ik dacht eerst dat ik het niet zou durven en kunnen, uiteindelijk heb ik het gedaan en ben ik er ook nog eens heelhuids uit vandaan gekomen. Dat heelhuids is een mooie meevaller, want met name door het Afrikaanse verkeer en die ene nacht met de hyena`s en de andere met de brand had het wel eens anders kunnen aflopen. Toch wil ik graag afsluiten om te zeggen dat ik vooral heel trots ben dat ik mn gevoel heb gevolgd en zo mn droom heb waargemaakt, iets wat ik aan iedereen kan aanraden. Het geeft een rijk en machtig gevoel en zijn alle opofferingen en pijn lijden op de fiets absoluut waard. Tenslotte wil ik graag Afrika en vooral de Afrikanen bedanken hun gastvrijheid, vrolijkheid, inspiratie, humor, lekkere eten, flexibiliteit, en wat nog meer; Shokran, Merci, eh-sheh-wuh, Thank You, Danke, Obrigado, i-ni-cheh, Dankie, naa goodee, jerejef, Bedankt.
Voor nu ga ik maar eens proberen hier een mooi boekje van te maken waarschijnlijk (nog niet zeker). Mensen die hier ervaring mee hebben, alle tips en hulp zijn welkom. Ook ben ik bezig om een mooie presentatie op poten te zetten die ik binnen bedrijven en andere instanties zou kunnen geven. Mijns inziens zijn er veel parallellen te trekken tussen deze solo-fietsreis en met het bedrijfsleven. Naast de leuke anekdotes kun je denken aan enkele leidende thema`s zoals karakter, doorzettingsvermogen, geloven in je doel, durven je gevoel te volgen, discipline, etc. Ook hier kan ik goed hulp en eventuele contacten bij gebruiken!
Bedankt voor jullie interesse en enthousiaste reacties tijdens de reis.
Ente
www.entegroot.mijnalbums.nl
groot.ente@hotmail.com
+31626254262
Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen. Inmiddels ben ik bijna 2 maanden weer in Nederland en werd het toch wel eens tijd het laatste berichtje te tikken. De laatste weken van de tocht met onder meer hyena`s rond mn tent, het eindpunt, de WK-gekte, de aankomst in Brussel en weerzien met Tam en de terugtocht naar Amsterdam en om de cirkel rond te maken, de laatste kilometers terug naar Grootebroek.
Laten we teruggaan naar begin Juni in Noord Namibie. Voor de nog geïnteresseerden: veel leesplezier en foto`s op www.entegroot.mijnalbums.nl
Don 3 juni; Karibib - 20km Z Tsaobis; 95km
Na bijna een week heerlijk rusten bij de gastvrije familie Graser in Karibib was het weer eens tijd te vertrekken.
Eigenlijk wilde ik al eerder gaan, maar ik had geen reservebanden meer en die waren ook niet te krijgen in dat prachtige gehucht. Dus moesten ze per koerier vanuit Windhoek, 200km verderop komen. Op 1 juni kwam de bestelling niet aan, het blijft toch Afrika, en moest ik noodgedwongen nog 2 dagen blijven totdat de volgende levering zou komen. Door een toevallig bezoek van de vader van Michael kreeg ik zelfs nog een band erbij van Europese kwaliteit op zijn kosten.
En zo ging 3 juni op pad met 2 reservebanden voor de laatste ongeveer 2000km.
Bewust had ik gekozen voor een uitgestorven gebied zonder asfalt, zonder dorpjes en dus zonder veel water en voedselplekken. Ik had ook de hoofdweg kunnen nemen, maar dat is een langgestrekt lint van voorbij scheurende vrachtwagens en auto`s en verder weinig boeiende natuur, zo is me verteld.
Zodoende vertrok ik met 12 liter water, 2 volkoren broden, 20 appels, 2 potten pindakaas, een kilo gedroogd vlees (biltong), 6 uien, een kilo spaghetti, een kilo koekjes en nog wat meer spullen.
Geen idee wat mn totale gewicht was, maar zo zwaar was ik mn hele reis nog niet bepakt.
Na 10 km rijden reed ik zwoegend over een mul en hobbelig zandpad toen ik opeens 2 meter voor mn wielen iets zag kronkelen.
Het bleek om een slang van ca 3 meter te gaan en ik schrok me te pletter.
Gelukkig schrok de slang ook en kronkelde hij snel de berm in. Ik probeerde hem nog te achterhalen voor een mooie foto, maar helaas. Nog steeds geen idee wat voor slang het was, maar ik ging er maar vanuit dat ie gevaarlijk was.
De eerste dag kwam ik welgeteld 3 auto`s tegen en zette ik mn tent op bij een kruispunt, waar snachts nog 1 auto voorbij scheurde, een spoor van opgewaaid stof achter zich latend.
Vrij 4 juni; Tsaobis - 20 km W Rostock; 107km
De omgeving na het uitrijden van Karibib was direct leeg, prachtig en machtig tegelijk. Het is de woestijn van de Namibie, waar hoegenaamd bijna geen mensen leven. Namibie is een land zo groot als Duitsland en Frankrijk samen en er leven 2 miljoen mensen. En dan fietste ik ook nog eens in het dunbevolkste gebied van het land. Op de kaart stonden af en toe namen van dorpjes, tenminste dat dacht ik. Het bleken namen van boerderijen te zijn. In tegenstelling tot de rest van Afrika is hier wel al het land eigendom van iemand. Maar omdat er bijna niks groeit bezit 1 boerderij een stuk afgebakend land zo groot als de provincie Utrecht en daar laten ze dan koeien, schapen, zebra`s en gemsbokken op grazen om er een paar keer per jaar een paar van te schieten voor verkoop van vlees en huiden.
Dus de zogenaamde dorpjes op de kaart zijn boerderijen en vaak ligt de boerderij ook nog eens 20km van de weg af, wat het aantal bevoorradingsplekken nog eens een keer drastisch doet afnemen.
Ook pal langs de weg staan hekken, maar verschillende keren zijn spring- en gemsbokken door het hek gekropen op zoek naar eten in dit dorre landschap. En dan kom ik op mn dooie akkertje tegemoet fietsen en raken ze compleet in paniek. Ze zijn het gaatje waar ze doorheen zijn gekropen vergeten en kunnen geen enkele kant op behalve voor me uitrennen. Kilometers lang rennen ze, rennen ze en rennen ze. Dan stoppen ze even om op adem te komen en zien ze die gekke fietser toch weer aankomen. En weer gaan ze! Tot ze kapot zijn en wachten tot ik voorbij fiets en met allerlei schijnbewegingen proberen over het hek te springen of de andere kant op te rennen. Het is een grappig, spectaculair en zielig gezicht tegelijk (heb er ook beeldmateriaal van), de beesten staan doodsangsten uit terwijl ik alleen maar even langsfiets. Ook word ik er wel een beetje bang van want met name de gemsbokken met hoorns van ruim een meter lang en kunnen me mogelijk uit paniek makkelijk doorboren.
Aan het eind van de dag kom ik een man tegen uit Zuid Afrika. Hij vertelt dat hij ook veel gefietst heeft in Afrika en is helemaal gepassioneerd. Ook worden mijn waterflessen weer bijgevuld, wat geen overbodige luxe is in een gebied waar je 10 liter water per dag gebruikt en je maar nooit weet wanneer de volgende bijvulplaats is.
Mn tent zet ik op onder een brug in een soort canyon.
Za 5 jun; Rostock - Solitaire; 90km
De volgende ochtend word ik met de dageraad wakker en in de canyon hoor ik vele geluiden van beesten. Ook rond mijn tent zie ik sporen van een slang en hoefjes van bokken of herten. Gelukkig geen klauwafdruk van een roofdier.
Het is altijd lekker buffelen als je direct na je ontbijt moet klimmen. Zo ook deze keer, ruim 2 kilometer steil omhoog op een grindpad. Gelukkig is de beloning prachtig, uitkijkend over rode bergen en zebra`s in het wild.
Na 2 uurtjes zwoegen stopte er een gele bus naast me en hoor ik: Time for a coffeebreak?? Dat komt mooi uit want ik wilde net pauze houden. De jongen is Ralph, een Duitser van begin 30 die al 2 jaar rondtoert in Afrika en woont in zn bus. Als zijn geld op is, gaat hij in Kaapstad aan de slag als timmerman en verdient snel weer wat geld om daarna weer vrolijk de nomade te kunnen uithangen. Voor ik het weet zitten we in the middle of nowhere in de schaduw van zn busje ruim 3 uur te praten over van alles en nog wat.
Op een gegeven moment wordt het wel weer eens tijd om aan het werk te gaan, fietsen dus.
Eind van de dag bereik ik het eerste echte dorpje in 3 dagen met een heerlijke bakkerij en een winkeltje.
Ook is er een camping met redelijk wat toeristen, vooral blanke Zuid Afrikanen. Dit komt goed uit want het enige wat zij doen is barbequen, of braaien in Afrikaans. Binnen 5 minuten heb ik van 2 verschillende groepen uitnodigingen en besluit ik om een gezellig avondje met Ross en Lucy uit Kaapstad te eten.
De avonden zijn hier aardig fris aan het worden, het is namelijk hartje winter hier en een warme douche is dan toch wel erg lekker.
Zo 6 jun; Solitaire - 30km Z Sesriem; 114km
De volgende ochtend heb ik windje mee en het gravelpad is redelijk vlak. Zodoende heb ik om 1 uur smiddags al 80km onder mn wielen vandaan gereden en kom ik aan in Sesriem. Dit is de toegangspoort tot de beroemde rode zandduinen. Maar omdat Zuid Afrika lonkt, ik waarschijnlijk toch wel een keertje hier terugkom en ik geen zin heb om 60km heen en weer te fietsen, besluit ik na 2 uur pauze met 2 liter cola en een magnum en 10 broodjes pindakaas om verder te fietsen.
Ma 7 jun; Sesriem - Betta; 103km
Gister werd de weg aan het einde van de dag een stuk slechter. De spaarzame auto`s die hierover heen rijden hebben er vervelende wasbordribbels ingereden waardoor ik stuiterend en met flinke tegenwind mn weg vervolg. Ook is de weg eindeloos recht. Een stuk wat maar 5 kilometer lijkt te zijn, blijkt uiteindelijk 25 kilometer te zijn waar ik 1,5 uur over doe.
Aan het einde van de weg ligt een boerderij waar ik mn flessen vul. Er zijn geen mensen in de buurt, maar het water is het belangrijkste. De weg blijft zwaar, enige leuke zijn de vele wilde dieren die je onderweg ziet.
Aan het einde van de dag kom ik aan in Betta, een dorpje waar ik volgens mijn kaart niet langs zou rijden. Dit is een meevallertje en ik zoek de camping op. Ik blijk de enige gast te zijn en de beheerder biedt me een prachtige kamer aan voor de prijs van een campingplaats. Ook vindt hij het wel gezellig om samen te eten wat me weer een kookbeurtje scheelt en heerlijke gemsbok en springbok vlees oplevert.
Di 8 juni; Betta - Middle of Nowhere; 90km
Ik zit nog maar net 20km op mn fiets of ik krijg een lekke band en word ik tijdens het plakken gepasseerd door een jeep met Nederlands kenteken. Het is een jongen die ook via de Westkust onderweg is naar Kaapstad. Hij heeft onderweg een meisje ontmoet en nu reizen ze samen. We praten over de verschillende landen die we zijn tegengekomen en hij klaagt over hoe zwaar Angola wel niet was en klaagt vooral over een stuk weg van 300km lang waar hij een hele dag over deed en vooral in zn 1 en zn 2 moest rijden. Ik bedenk me dat ik over dat stuk 4 dagen aan het buffelen was en het misschien een stukje zwaarder heb gehad.
Het lijkt ons leuk om samen te eten en kamperen savonds, maar ik wil eerst nog een stuk fietsen. We spreken af dat hij ongeveer 80km verderop een kampeerplek zoekt waar ik dan savonds bij de bbq kan aanschuiven.
Maar dan begint mn ongeluksdag. Na mn eerste lekke band, krijg ik daarna tegenwind, stenige en hobbelige of mulle zandwegen. Tot overmaat van ramp krijg ik nog een lekke band, en nog een en nog een en nog een. Bij mn 3e, 4e en 5e lekke band zijn mn reservebinnenbanden op en ben ik gedwongen om temidden van opstuivend zand mn band te plakken en ook kostbaar water te verbruiken om t lek te vinden. Als klap op de vuurpijl breekt ook de ophanging van 1 van mn voortassen af en moet ik er een nieuw schroefje in rammen.
Die 80km ga ik niet halen. Ik doe nog wel mn best en omgeven door pumba-zwijnen, jakhalzen, zebra`s, gemsbokken en aan mn rechterhand prachtige zandduinen, fiets ik het donker tegemoet. Maar hoever ik ook kijk, nergens zie ik een lichtje wat van de Nederlandse jongen kan zijn.
Uiteindelijk besluit ik het maar op te geven en zet mn tent langs de kant van de weg op.
Overigens vandaag mn record gebroken, naast de jeep ben ik maar 1 andere auto tegengekomen.
Tijdens het koken van een heerlijke tonijnpasta hoor ik opeens vanaf vlakbij een hoog gehuil. 2 weken ervoor zat ik nog in Etosha en ik herkende het geluid direct, het is een hyena. En hij klonk verdomde dichtbij. Het is nieuwe maan, dus je ziet geen hand voor ogen. Verschrikt spring ik op en met mn hoofdlamp kijk ik om me heen en al snel zie ik 2 ogen die door het mn licht worden verblind. Ik schrik me dood, zo dichbij een hyena. Ook hoor ik in de verte meer gehuil van een hyena en ik hoop niet dat die zn broertje komt versterken.
Ik zet het op een schreeuwen en maak veel geluid met mn pannen terwijl ik snel mn spullen in de tent doe.
Daar ga ik verder met geluid maken en na een tijdje heb ik het idee dat de hyena weg is en eet ik mijn inmiddels koude spaghetti op. Ik voel me opgelucht dat hyena weg is, maar durf haast mn tent niet meer uit. Ook heb ik alleen mn binnentent opgezet, dus veel bescherming heb ik ook niet. Uiteindelijk val ik bekaf in slaap.
Maar dan midden in de nacht: 2 hyena`s rond mn tent. Ik heb nog steeds de pan met etensresten en gedroogd vlees in mn tent. Ik twijfel wat ik nu moet doen. Als ik het naar buiten gooi hebben ze wat ze ruiken, en zijn ze misschien tevreden. Maar misschien smaakt het naar meer en gaan ze mn tent binnen. Maar als ik het niet naar buiten gooi, dan ruiken ze het misschien ook en komen ze ook naar binnen. Ik besluit het eten `binnenskamers` te houden en zo hard mogelijk als een leeuw te brullen, op mn pannen te slaan en met mn licht heen en weer te schijnen. Het enige wat me nu van de hyena`s scheidt is een stukje stof van een millimeter dik. Het is als een nachtmerrie en voel me bang, maar weet tegelijk dat ik niet bang mag zijn nu. Na een tijdje hoor ik ze niet meer, maar van slapen komt het die nacht niet meer. Ik heb nog nooit zo`n lange nacht gehad en gebeden tot de zon weer op zou komen.
Woe 9 jun; De Hel - Aus; 118km
En gelukkig kwam de volgende ochtend en pakte ik snel mn boeltje in. Op het de zanderige weg zag ik veel dierensporen, vooral veel hoeven maar ook kilometers lang van een kussenachtige pootjes die waarschijnlijk van de hyena`s waren. Misschien roken ze een paar kilometer verder de bbq van die nederlandse kerel en gingen ze daar een kijkje nemen. Oja en Nederlander die daar reed. Als je dit leest: bedankt dat je niet even met je dikke 4WD een stukje terug reed om te kijken waar ik uithing.
Tussen de middag kwam ik aan bij een boerderij en vroeg of ik mn waterflessen kon vullen.
De lieve mensen nodigden me gelijk uit voor een heerlijke warme lunch. Die kon ik wel ff gebruiken na zo`n helse dag en nacht.
Na de boerderij maakte de weg een knik van 90 graden en werd de sterke zijwind zowaar ook windje mee en kon ik in volle vaart op naar Aus. Het eerstvolgende dorpje waar ik hoe dan ook zou eindigen, want nog een nacht in de wildernis zag ik niet zo zitten nu.
Helaas gooiden een lekke band en een klapband roet in het eten. De ene Chinese buitenband is de andere niet. De ene doet het al sinds Kameroen, de andere zit er pas 700km op en is nu al kapot. In het donker bereik ik doodop, maar zwaar opgelucht Aus. Ook op die camping ben ik de enige gast en de koude snijdende wind is niet echt lekker. Zodoende besluit ik mn matrasje uit te rollen in het wc-blok en val ik daar in slaap.
Do 10juni; Aus- 60km Rosh Pinah; 102km
De volgende ochtend ga ik toch maar eens rond vragen wat de risico`s waren met hyena`s. De verhalen zijn wisselend, de ene zegt dat ze vaker bang zijn voor jou, de ander zegt dat ze in een groep makkelijk een mens kunnen pakken. De waarheid ligt zoals gewoonlijk in het midden denk ik.
Na Aus heb ik eindelijk weer asfalt onder de wielen en in vliegende vaart rijd ik in een half dagje ruim 100km. De bewoners van Aus hebben me verzekerd dat ik het hyena-gebied nu uit ben, dus savonds zet ik weer lekker mn tentje in de lege woestijn op.
Vrij 11 juni; 60km N Rosh Pinah - 60km Zo Rosh Pinah; 125km
De laatste dagen is het flink kouder geworden, maar gelukkig gaan de laatste kilometers naar Rosh Pinah in een 20 kilometer lange afdaling richting de Oranje Rivier en wordt het ook wat warmer in het lager gelegen gebied.
Ook krijg ik hier een belletje van Bart dat ik smiddags gebeld wordt door Qmusic voor een radio-interview. Maar helaas heb ik geen bereik als ik verder fiets en gaat het feestje niet door.
Aan de oevers van de Oranje-rivier zet ik mn tent op, een van de prachtigste plekken van de hele reis.
Zat 12 juni; Oranjerivier - Noordoewer; 101km
De prachtige weg gaat nog even verder met aan mn rechterhand de rivier en aan de overkant Zuid Afrika en aan de rechterkant rotsen met veel Bavianen erop. Vanaf Aussenkehr rijd ik weer op asfalt, waarmee ik nu toch echt het laatste stukje gravel achter me laat.
Savonds bereik ik het grensplaatsje Noordoewer. Ik ben de eigenaar van de Orange Lodge tegengekomen in Rosh Pinah en van hem mag ik mijn tent bij zijn lodge gratis opzetten en krijg ik in het restaurant heerlijk eten voorgeschoteld, ook voor noppes. Ook is het WK begonnen wat ik hier lekker kan kijken.
Zon 13 juni; Noordoewer - 17km N Springbok (Zuid Afrika); 95km
Het is een rare gewaarwording, ik rijd de brug over en nu ben ik in het laatste land van mn reis. Het visum is dit keer doodeenvoudig, wat ook wel eens lekker is.
Ook lijkt er wel een muur opgetrokken tot in de hemel. Werkelijk pal aan de grens is de Namibische kant van de lucht nog helemaal blauw en is de ZuidAfrikaanse lucht gevuld met donkere wolken. Nog geen half uur fietsend in ZAF en ik voel de eerste spetters gepaard met een harde wind. Het lijkt wel een Hollandse novemberdag en het zijn mn eerste drupjes regen sinds begin mei in Cabinda.
De regen en wind houdt aan en het landschap is sinds de grens ook een stuk minder boeiend geworden. Uiteindelijk zet ik mn tentje onder de weg in een viaductje op, veilig voor wind, regen en kou.
Ma 14 juni; Springbok - Kamieskroon; 90km
De dag van de eerste wedstrijd van Nederland. Ik had 2 keuzes, of in de redelijk grote stad Springbok kijken, wat al na 20 km op mn route lag, of t 70km verderop gelegen Kamieskroon. Ik koos voor de 2e, wat betekende dat ik bijna 90km in een ochtendje moest fietsen. Bij het opstaan was het koud, regende het pijpenstelen en had ik flinke tegenwind. Bovendien ging de weg op en neer wat het er ook niet makkelijker op maakte. In het hete afrika had ik zo`n beetje al mijn warme kleren weggegooid en zodoende had ik geen lange broek meer en geen muts. Iets wat ik in dit Novemberweer wel goed kon gebruiken. Getooid met een majo, 3 t-shirts, handschoenen en mn windjack (wat ook als kussen fungeert) ging ik weer op pad.
Een race tegen de klok die ik helaas op 10 minuten verloor, ik had zo graag het Wilhelmus willen horen. Aangekomen in het dorpje stonden er allemaal donkere mensen te bibberen onder afdakjes en was er geen cafe met tv te bekennen. Uiteindelijk werd ik doorverwezen naar een hotelletje wat gesloten leek. Ik opende deur en ging op zoek naar leven. Ik vond een vrouwtje en ik vroeg haar of er een tv was. Die was er gelukkig en na enige tijd installeren kon ik vanaf de 25e minuut in een ijskoud hotel Nederland kijken. De wedstrijd was natuurlijk ook weinig opwarmend en het weer werd steeds slechter, dus ik besloot me maar te verwennen een nachtje in een echt hotel.
Di 15juni; Kamieskroon - Bitterfontein; 108km
De nieuwe dag bracht beter weer en dat was wel ff lekker ook. De overgang van 30 graden zonnetje naar 7 graden met regen was iets te veel. Warm was het nog steeds niet, maar t zonnetje was lekker.
Savonds kwam ik vlak voor Bitterfontein bij een boerderij aan en vroeg of ik daar mn tentje op kon zetten. Dat kon en ze boden me gelijk een biertje aan. 2 knechten, donkere mannen zaten in de `bakkie` de pick-up truck wachten op hun bazen, terwijl wij lekker binnen aan n biertje zaten. Zij moesten nog even een stukje land omploegen en ik kon ondertussen mn tent onder een afdakje opzetten.
Teruggekomen werd direct de braai aangezet en de brandy-cola ingeschonken. Schokkend was hun mening te horen over Zuid Afrika. Het verschil tussen blank en zwart was in hun ogen nog levensgroot en sinds Zuid Afrika zwarte presidenten heeft, is het land gedoemd tot mislukken. Ook hadden ze vele verhalen over Zimbabwaanse praktijken, waarbij blanke boeren van hun boerderij worden afgejaagd of vermoord en vervolgens kunnen de Afrikanen de boerderij niet onderhouden en gaat Zuid Afrika ten onder. Ik vond het interessant, maar schokkend tegelijk om dergelijke meningen te horen en kon en kan er zelf geen oordeel over vellen. Wel merkte ik al sinds Namibie dat donkere Afrikanen veel minder spontaan en open met mij omgingen dan in andere Afrikaanse landen. Dus de scheiding tussen blank en zwart is wel sterk voelbaar.
Woe 16juni; Bitterfontein - Klawer; 110km
Bammmm, wat een kater. In Namibie was ik er al achter gekomen, maar hier werd het nog maar eens extra bevestigd. 8 maanden haast geen alcohol gaat je niet in de koude kleren zitten en dus had ik een zware kater van een paar biertjes en brandy-colaatjes. Gelukkig is fietsen wel een goed medicijn tegen de kater en na t eerste uurtje is t weer goed.
Naarmate ik dichter bij Kaapstad kom, wordt het steeds drukker op de weg en dus ook gevaarlijker. Je moet je een gewone smalle 2-baans provinciale weg voorstellen waar je in NL maximaal 80 op mag rijden. In Zuid Afrika mag je hier 120 op en rijden de meeste auto`s 140 en vrachtwagens tegen de 100. Gelukkig zijn het rechte wegen waar auto`s me van veraf kunnen zien, toch voel je je wel behoorlijk kwetsbaar en is het extra gevaarlijk met stevige windvlagen.
Het leuke van drukkere wegen is wel dat er vaker auto`s stoppen om een praatje met je te maken of fotos te schieten van je. Zo ook vandaag stopte er een auto voor mn neus, kreeg wat cola en zakjes chips, ging ik met ze op de foto en reden ze weer verder. Een half uur later zag ik weer mensen langs de weg staan en die leken verdomd veel op die van een half uur geleden. Wat dus ook waar was. Ze vertelden me dat 10km voor me ook 2 Nederlandse fietsers zijn. Ook hadden ze ervoor gezorgd dat die 2 op me zouden wachten. Een half uurtje later zag ik bij een picknicktafeltje 2 fietsers zitten. Het bleek een stel te zijn, ook uit Amsterdam die vanaf Ethiopie naar Zuid Afrika zijn gefietst. Erg leuk om eens Nederlandse fietsers tegen te komen en dan net een paar honderd kilometer voor het einde van mn reis.
We fietsen samen een stukje door naar Vanrijnsdorp en eten daar samen een Fish and chips. Daarna gaan zij een camping zoeken en besluit ik het laatste uurtje daglicht te besteden om nog te buffelen richting het 25km verderop gelegen gehucht Klawer.
Daar in halfdonker aangekomen stop ik bij het pompstation en vraag of ik mn tent op mag zetten bij hun achter. Na telefonisch overleg met de baas mag het en zo kan ik in het pompstation met een aantal Zuid Afrikanen kijken hoe Bafana Bafana dikke klop van Uruguay krijgt.
Don 17juni; Klawer - Citrusdal; 112km
Ik word wakker doordat er iemand tegen mn tent aanschopt, met een zware mannenstem naar me schreeuwt en de opening van mn tent zoekt. Dat lijkt me niet zo moeilijk, maar voor hem blijkbaar wel. Het is 6uur sochtends en t is nog halfdonker. Met een verdwaasd gezicht doe ik open en een norse man gebied me in 5 minuten te vertrekken omdat het hier geen camping is. Ik zeg dat ik met Sonja, de bazin heb gebeld en dat ik hier mocht kamperen. Op militaire toon maakt hij duidelijk dat er maar 1 de baas is en hij laat er geen misverstand over bestaan dat hij dat is. Lekkere miscommunicatie dus binnen de Engen Benzinestation en ik ben het kind van de rekening. Omdat ik binnen 5 minuten mn spullen nooit ingepakt kan hebben en omdat ik zin heb om hem te irriteren doe ik rustig aan. Ook moet ik nodig naar de wc en loop dus eerst even zijn tankstation binnen. Daar blijkt hij iets gekalmeerd en ik leg hem mn verhaal uit. Dan maakt hij een soort van excuses en even later komt zn vrouw zelfs een cappucino`tje brengen en zijn we weer vriendjes.
De weg voert zich door steeds mooier wordende landschappen. Er zitten nog steeds vervelende steile klimmetjes in en de auto`s zijn ook geen pretje, maar de rivieren maken het tot vruchtbaar land met veel sinaasappel-plantages en later ook meer wijngaarden.
Het is behoorlijk koud voor de tijd van het jaar en om me heen zie ik op bergtoppen sneeuw liggen. Ik heb in de krant gezien dat het komende nacht mogelijk kan gaan vriezen in het gebied waar ik nu zit.
Daarom eindig ik de avond in een redelijk grote plaats, Citrusdal. Helaas zijn in Zuid Afrika hotelletjes niet meer heel goedkoop en veroorloof ik mezelf niks boven de 10 euro, zeker niet na een paar nachten geleden toen ik al in een hotel zat.
Het laatste hotel wat ik bezoek, blijkt een soort guesthousje te zijn waarvan de eigenaar weg is. Wel zijn er enkele vaste gasten die voor de eigenaar een oogje in het zeil houden en zij vinden het wel prima als ik in de tuin mn tent opzet. Zoals gewoonlijk staat de braai weer aan en zo kan ik weer heerlijk aanschuiven bij hen en mag ik in 1 van de kamers een warme douche nemen, wat met een vorstnacht heerlijk is.
Vrij 18juni; Citrusdal - 20km Z Malmesbury; 129km
Mn gastheren komen uit de omgeving van Kaapstad en hebben me gewaarschuwd dat vanaf Citrusdal er nog een laatste pittige klim is van ongeveer 10kilometer richting Kaapstad. Daarna zijn er gerust nog wel kleine klimmetjes, want het is sinds Nigeria zelden echt vlak geweest, maar dit is de laatste echt grote. Zo zijn er de laatste dagen steeds dingen die ik voor de laatste keer meemaak. Een laatste keer klimmen, een laatste keer afdalen, misschien mn laatste band plakken, mn laatste keer spaghetti eten, en nog wat van dat soort dingen. Het geeft aan de ene kant een heel blij gevoel, aan de andere kant ook een beetje treurig, maar vooral een heel onwerkelijk gevoel. Het laatste klimmetje is inderdaad heel pittig, maar zoals altijd kom je vanzelf wel weer eens naar de top gepeddeld. Vanaf daar is het een lange afdaling en een heerlijke wind in de rug. Dat is ook wel eens lekker. Tijdens fietsen heb je in ongeveer 75% van de gevallen dat je tegenwind hebt, want zijwind voelt vaak meer als tegenwind met je fietstassen die zoveel wind vangen. Je hebt dus vaak het gevoel dat het tegenzit en dat de wind nooit eens met je mee wil werken. Vandaag dus een keertje wel. Ik ben inmiddels verslaafd aan magnums geraakt en eet er dagelijks een stuk of 2. Zo ook bij een pompstation werk ik er even 2 weg en zo 150 kilometer begin je eindelijk te merken dat in dit land het WK wordt gehouden. Je ziet veel auto`s met vlaggen uit de ramen en bijna alle ZuidAfrikanen hebben hoezen om hun buitenspiegels in de vlagkleuren van hun land. Ook zijn er veel voetbalsupporters die een praatje met je komen maken, als je even stilstaat, erg gezellig.
Na de pauze vlieg ik verder over de snelweg en passeer ik het bordje Kaapstad 100km. Ook kom ik nu in het gebied waar veel blanken (AfrikaneRs) me voor hebben gewaarschuwd. Volgens hen ben je in een straal van 200km rond Kaapstad een makkelijk en gewild roofobject voor de donkeren, of zwarten/blacks/niggers/monkeys (voor mij AfrikaneN) zoals zij graag zeggen. Ze hebben me er een beetje bang mee gemaakt maar aan de andere kant kan ik me niet voorstellen, dat de Afrikanen hier zoveel verschillen van de geweldige Afrikanen die ik onderweg overal ben tegengekomen. Aangekomen in Malmesbury zie ik veel Afrikaanse jongeren op straat hangen en rijd ik een stoplicht tegemoet en vraag ik me af of hier al geldt dat je zo je auto wordt uitgetrokken of in dit geval van je fiets wordt getrokken als je stilstaat. Ik stop en lach vriendelijk naar ze, zij lachen vriendelijk en verbaasd terug vanwege het zien van een blanke op een fiets. Ik rij naar ze toe en vraag even de weg, terwijl ik die wel weet. Maar een openingszin is wel handig. Met veel armgebaren maken ze enthousiast duidelijk waar ik heen moet. Ik praat nog even met ze over voetbal en hoe slecht het met BafanaBafana gaat en met veel handjesklap en box-man fiets ik verder. Ik vind het stom van mezelf dat ik me dan toch weer laat bang maken door een paar Afrikaners en het blijkt dus zoals gewoonlijk wel mee te vallen. Natuurlijk kun je niet onder de criminaliteitssatistieken uit, maar ik denk dat die vooral gelden als je in het midden van de nacht door een sloppenwijk met je rolex en gouden ketting rondfietst. Net voor Malmesbury heb ik een telefoontje van QMusic gekregen dat Jeroen van Inkel me gaat bellen rond 5 uur. Als ik Malmesbury ruim 20km achter me heb liggen en het ook bijna donker wordt, word ik inderdaad gebeld door QMusic. Een leuk interview volgt, die nog even wordt onderbroken door de slechte lijn, maar uiteindelijk een mooi stukje geworden. Ik sluit af met te zeggen dat ik weer op zoek ga naar een boerderij om bij te slapen en direct nadat ik ophang stop ik een dikke mercedes op de weg en vraag hem de weg naar Stellenbosch. Hij legt het uit, maar nodigt me ook uit om bij hem te komen slapen. Hij heeft een boerderij een paar kilometer van de route af en hij rijdt snel naar huis en komt terug met een bakkie om mn fiets in te laden. Wat natuurlijk is toegestaan van mezelf, want het zijn meters die van de route afwijken en die ik morgen moet terugfietsen. Aangekomen bij het huis, blijkt het haast een paradijs te zijn en hebben ze zelfs een heel huis als gastenverblijf, wat dus voor mij is. Terwijl ik me douche, wordt de braai aangezet en kan ik na het douchen direct aanvallen. Het is een heel leuk gezin van 3 meisjes en een jongen en ik voel me gelijk thuis. Ook krijg hier gelukkig van een Afrikaner een positiever beeld over Zuid Afrika. Hij legt de situatie allemaal wat genuanceerder uit en geeft aan dat Zuid Afrika uit een hele moeilijke positie komt en nog een lange weg te gaan heeft, maar wel op de goede weg is. Hij onderkent de criminaliteitsproblemen, maar geeft ook aan wat voor leed de Apartheid heeft veroorzaakt. Hij is er heilig van overtuigd dat het goedkomt met Zuid Afrika, al heeft hij wel bedenkingen over de huidige president, de Zulu Jacob Zuma. Deze is beschuldigd van corruptie, verkrachting en heeft een stuk of wat vrouwen en nog een stuk of wat meer kinderen. Ja dit is wel het toonbeeld van een typische president van een Afrikaanse Bananenrepubliek. Ik ben blij van een blanke een positiever verhaal te horen, want als ik de mensen op het platteland moet geloven word je echt depressief. Nu dichter bij Kaapstad, is het beeld wat positiever.
Zat 19juni; Malmesbury - Kleinmond; 119km
Vandaag moet Nederland weer spelen en de 24e wil ik in KAapstad zijn voor de wedstrijd tegen Kameroen. Maar eerst wil ik nog naar Agulhas, het meest zuidelijke puntje, wat 200km van Kaapstad af ligt. Ik ben al snel in Stellenbosch, waar ik van plan was de wedstrijd te kijken, maar het is nog vroeg in de ochtend dus ik fiets verder via Somerset naar Gordon`s Bay. Ik kom net op tijd en schuif in een restaurant aan voor het Nederlands elftal. Het is erg druk, maar ik ben zo`n beetje de enige die geinteresseerd is in de wedstrijd. Als ik vraag of t geluid aan mag, kijken een aantal gasten verstoord op. In de rust bestel ik wat eten en net als ik met de 2e helft aan wil gaan eten, wordt er over gezapt naar een ander sportkanaal waar een of andere vriendschappelijke rugbywedstrijd tussen ZAF en Italie wordt uitgezonden. Ik word razend, maar er zijn alleen maar blanken hier en die interesseren zich niet voor voetbal. Ik werk mn eten naar binnen en verlaat boos t restaurant en ga op zoek naar een cafe waar ze wel voetbal uitzenden. Na een minuutje zie ik er eentje en blij bestel ik een biertje. Bij mn 3e slok wordt ook daar opeens overgezapt naar rugby, ik vraag of ie terug kan voor voetbal voor de laatste 30 minuten, maar daar komt niks van in. Zonder te betalen loop ik weer boos weg. Uiteindelijk een soort KFC gevonden waar ik de enige gast ben en daar kan ik de laatste minuten van de saaie wedstrijd bekijken.
Verder fietsend bereik ik de prachtige zuidkust van Afrika. Hoge kliffen, met woeste golven en een eindeloos uitzicht richting het zuiden. Ik moet nu enkel nog langs de kust veelal 150km horizontaal naar het zuidelijkste puntje fietsen. Het is werkelijk een prachtig gezicht om hier te fietsen. Mensen vertelden me ook dat hier veel witte haaien en walvissen zitten, dus vaak tuur je over de zee, maar helaas niks te zien. Ik kom vlak voor donker aan in Kleinmond en zoek de plaatselijke camping op. Die is reteduur en ik ben de enige gast. De baas is er ook niet en de Zimbabwaanse bewaker is ook wel in voor een dealtje, we besluiten me niet de registreren en ik betaal hem een 3e van de prijs die rechtstreeks in zn zakken verdwijnt. Dan moet ik alleen wel voor 8en weer weg zijn, want dan komt de baas terug. Dat is geen probleem
Zon 20juni; Kleinmond - Die Dam; 115km
Het is nog ruim een dag fietsen naar het zuidelijkste puntje en dat komt goed uit. Ik wil graag de laatste nacht weer puur in het wildkamperen. Rustig fietsend kom ik langs verschillende dorpjes. Ik heb nog een leuk of eigenlijk meer interessant gesprek met een Zimbabwaan. Hij vertelt me dat hij en met hem nog vele andere Zimbabwanen teruggaan naar hun land, omdat ze voor hun leven vrezen. Het gerucht gaat namelijk dat de ZuidAfrikaanse donkere stammen, de Xhosa`s en de Zulu`s weer een Xenophobia gaan ontketenen na het WK. Er is al eens eerder zo`n geweldsoplaaiing geweest die erin het kort om draait dat volgens de inheemse Zuid Afrikanen de Zimbabwanen hun banen inpikken. Maar volgens de veelal blanke boeren en andere ondernemers die ik heb gesproken, werken Zimbabwanen gewoon harder en zijn ze ook een stuk betrouwbaarder. Lastige kwesties dus weer, waar ik als buitenstaander moeilijk over kan oordelen. Wel voelde ik met de Zimbabwaan mee, want het lijkt me niet niks als je het gevoel hebt dat je voor je leven moet vluchten, terwijl je enkel wat geld voor je familie probeert te verdienen.
Ik heb nu al enkele keren een filmpje of foto gemaakt van het laatste stukje onverharde weg waar ik overheen denk te fietsen. Eerst in Angola en later ook tweemaal in Namibie. Maar nu volgt vanaf Die Dam toch weer een heel stuk onverhard pad, wat ik eigenlijk wel leuk vind, want het hoort ook een beetje bij mn tocht door Afrika. Het is hier een uitgestorven en ruig gebied en pal naast de weg zet ik mn tentje voor de laatste keer deze reis op. Op het menu staat uiteraard spaghetti.
Maa 21 juni; Die Dam - Cape Agulhas!!!!; 67km
De laatste fietsdag breekt aan, nog ongeveer 50km te gaan. Na 2,5uur fietsen kom ik aan in Struisbaai en heb ik weer asfalt onder de wielen. Vanaf Struisbaai is het nog 5km tot aan Agulhas. Deze 5km gaan de Westelijke richting op en er waait een harde tegenwind en het begint te regenen. Voor een keertje vind ik dit niet zo erg, want nu is de cirkel helemaal rond. Ik startte namelijk ongeveer 240 dagen geleden ook in typisch dit weer vanuit Grootebroek. Ik zie een bordje dat linksaf wijst en erop staat dat het nog 1000mtr is naar Cape Agulhas. Het laatste stukje is een wandelpaadje en opeens sta ik voor het monument. Ik zet mn fiets op de standaard, kijk om me heen en raak het monument aan waar de Atlantische en Indische Oceaan elkaar ontmoeten. En wat gaat er nu doorheen je heen Ente? Zou een journalist vragen. Blijdschap, euforie, trots, verdriet, opgelucht... Niks van dat alles, eigenlijk voel ik niks. Het is onwerkelijk. Je weet dat het moment eraan zit te komen en tot een echte climax leidt het dan ook niet. Ik had gehoopt alleen te kunnen zijn bij deze speciale plek, maar zoals verwacht komen er af en aan kleine groepjes mensen ook een kiekje nemen van het Zuidelijkste puntje, voornamelijk voetbalsupporters. Een groepje typische Engelse Sjonnies lopen op me af en vragen waar ik vandaan kom en hoe dan en zo. Ik zit er niet echt op te wachten en na 5 keer uitleggen dat ik 18169km heb gefietst om hier te komen, geloven ze het en word ik gefeliciteerd en willen ze met me op de foto. Uiteindelijk vind ik dit geïmproviseerde ontvangstcomité toch wel een beetje leuk. Daarna ga ik tegen het monument aan zitten om uit de wind Tamara te kunnen bellen. Ik heb wekenlang over dit moment nagedacht. Zal ik haar laten schrikken en voor de gek houden dat ik na lang wikken en wegen toch heb besloten om via de Oostkust terug te fietsen?? Ik heb besloten het te doen, maar als ik haar lieve stem hoor, kan ik het niet over mn hart verkrijgen en vertel braaf dat dit het eindpunt is en we elkaar echt snel weer gaan zien. Als ik ophang tikt een vrouwtje me op mn schouder en vraagt of ik mn fiets eventjes van het monument af kan halen. Zij is natuurlijk hier ook helemaal heen komen vliegen en wil graag een foto van het Zuidelijkste puntje met haar erop en zonder zo`n lelijke fiets naast haar. Het liefst gooi ik de vrouw met camera en al richting Antarctica, maar zet toch maar even mn fiets aan de kant. Ik neem net als Martien 6 jaar geleden ook symbolisch een slok van het zeewater en probeer mn gedachten over de reis heen te laten gaan. Maar dit is allemaal veel te moeilijk en niet te bevatten. Ter ere van dit bijzondere maar vooral rare en onwerkelijke moment, besluit ik mezelf maar in het dorpje te trakteren op 2 porties Fish and Chips, een halve liter bier en een liter cola.
Dan heb je 18.169km gefietst en dan zijn de laatste 200km terug naar Kaapstad te veel van het goede. Ik had mn eindpunt bereikt en was er nu ff klaar mee. Ik liftte met een vrouwtje naar Bredasdorp en vanaf daar probeerde ik een lift te krijgen naar Kaapstad, dit lukte niet en in een dorpje 10km verderop zette ik mn tent op in de achtertuin van het hotelletje annex dorpskroeg. Daar in de dorpskroeg kwam ik een man tegen die iemand kende die de volgende ochtend vroeg naar Kaapstad reed en zo geschiedde.
Di 22 juni
Aangekomen in Kaapstad ontmoette ik Kai, die ik in Namibie in Karibib ook al hand ontmoet. Hij heeft jarenlang in Kaapstad gewoond en leidde me er even rond. Ook bracht hij me naar Geigei`s huis. Geigei is familie van hem en al in Namibie hoorde dat ik bij hem welkom zou zijn. Geigei runt de grootste sexclub van Kaapstad en heeft een mooi huis in een soort van OudZuid van Kaapstad. Het hoerenhuis ligt in hartje centrum. Grappig om te bedenken dat als ik in Angola niet met tegenzin ff gestopt was om met Michael te praten, dan had ik in Angola geen duik in het zwembad en een koelkast vol met bier gehad, in Swakupmund geen mooi feestje, geen heerlijke rustdagen in Karibib en geen gastvrije mensen in Kaapstad. Bij Geigei kan ik zonder probleem zo
lang blijven als ik wil.
24 juni; Kaapstad
24juni is natuurlijk de dag van DE wedstrijd tegen Kameroen. Helaas is de spanning er al af, maar desondanks is het een fantastisch feest om mee te maken. Samen met Joann, de vriendin van Roeland die het kaartje voor mij over had, en wat vrienden van haar maken we er een mooi feestje van. Ik wil iedereen die heeft geholpen dit kaartje voor me te regelen bij deze nogmaals bedanken, het was echt een superkado en een mooie bekroning van mn reis. Bedankt; Alexandra, Sjoert, Ruth, Mark, Maaike, Jacobs, Partick, Aat, Bertens, Roland, Geert, Gijs, Pieter Fibbe, Pieter van D., Roeland, Coen, Jensma, Yvon en Frank, Job, Rob, Robert, Marcel B, Marcel R en Janine, Vaders, Loccie, Josine, Yvonne, Moeders en Peter, Tammy, Isabella van Aken, Annelot van Rossum, Willem en Nel Korving, Paula B., Ilse en Bart O, Maarten K., Vod, Knorr, Maarten DM en Leonie, Pieter Hagtingius, Tineke Lakenman, Bart en Leet (en Stijn)!
28 juni; Durban
Een ander hoogtepunt was de wedstrijd tegen Slowakije. `s Ochtends vroeg het vliegtuig ingestapt en bij aankomst in Durban langs het spelershotel gegaan en het kaartje hoogstpersoonlijk van Frank de Boer mogen ontvangen. De sfeer voor, tijdens en na de wedstrijd was geweldig!! Alleen jammer, zoals ook al in het NHD stond, dat ik moest plassen tijdens het eerste doelpunt.
22 juni - 3 juli;Kaapstad
De andere dagen in Kaapstad bestonden vooral uit relaxen, rondje fietsen, veel voetbal kijken en verder lekker niks doen. Hoogtepuntje was nog wel de wedstrijd tegen Brazilie op het fanzone. Ook de interviews met het NHD, Telegraaf, Metro en de Volkkrant waren erg leuk. Temidden tussen veel Zuid Afrikanen, Brazilianen en toch ook vooral Nederlanders ontstond er een positief gespannen sfeertje. Het juichen van de Brazilianen en de blije gezichten van hen in de rust, maakte het overwinningsgevoel alleen maar zoeter!!
3 juli; Vertrek
Joann was zo aardig om me naar het vliegveld te brengen en ik kwam er stipt 2 uur vantevoren. Ik wilde graag mn fiets nog even laten inpakken in een doos, maar daar was het blijkbaar te laat voor. Snel ging ik langs een sealer om wat plasticjes eromheen te wikkelen, wat volgens mij allemaal geen zin had. Gestresst liep ik terug naar de incheckbalie die al gesloten was, maar Joann had geregeld dat er een vrouwtje op me bleef wachten. Mn fiets moest naar de kelder door de rontgenscanner en ik moest m daar zelf heen brengen. Daar aangekomen bleek de fiets er niet doorheen te passen. Ik zag t met lede ogen aan hoe ze stonden te klooien met mn fiets en maakte me grote zorgen of t allemaal wel goed zou komen. Ik mocht niet bij de machine komen, maar uiteindelijk hield ik t niet meer en propte eigenhandig die fiets door de rontgen heen, waarbij mn hoofd ook even lekker half door de rontgenscanner ging. Snel teruggerend naar boven en net op tijd in het vliegtuig gestapt voor de lange reis. Een stressvol einde van 2 heerlijke weken in Kaapstad en een prachtige 8 maanden.
4 juli; Brussel
Vandaag was de grote dag. Allereerst had ik grote spanning of ik mn fiets nog wel heelhuids terug zou zien. Toen dat het geval was en ik mn banden had opgepompt kon ik eindelijk naar de uitgang lopen, waar Tamara te wachten stond. Het weerzien was fantastisch en het leek opeens alsof die lange 8 maanden in een vloek en een zucht vergeten waren. De ouders van Tam hadden een appartementje geregeld voor ons in Brussel en Tam mocht de fiets van Tante Pytsje lenen, dus dat was allemaal ideaal.
5 juli; Brussel - Lier; 54km
6 juli; Lier - Steenbergen; 78km
7 juli; Steenbergen - Wassenaar; 102km
8 juli; Wassenaar - Wilnis; 57km
9 Juli; Wilnis - Amsterdam - Hoogkarspel - Grootebroek; 88km
De dagen terugfietsen met Tam waren wennen, maar vooral heel leuk. De eerste nacht hadden we in een heerlijk hotel in Lier geslapen. De 2e nacht fietsten we langs bij Martien en de familie. Het was erg speciaal om nu ervaringen te kunnen delen, met iemand die het ook heeft gedaan. Savonds zijn we met een groepje naar Bergen op Zoom gefietst en hebben we daar NL - Uruguay gekeken. De volgende fietsten we via het Rotterdamse havengebied en Hoek van Holland, door de duinen naar Wassenaar en sliepen daar op een camping. Vervolgens ging de reis naar Tam`s ouders in Wilnis, waar een heerlijke bbq stond te wachten. De laatste dag waren exact de meters die ik ook de eerste dag had gefiets alleen dan natuurlijk omgekeerd. Aangekomen in Amsterdam stonden Elmer, Frank, Mark, Gijs en Pieter me op te wachten met de prachtige fles champagne die ik voor vertrek had gekregen. De kurk ging ruimschoots de gracht over en de champagne smaakte ons heerlijk. Daarna de laatste 58km richting West Friesland. Eerst een mooi weerzien met mn moeder en zusjes in Hoogkarspel, daarna doorgefietst naar de Geerling in Grootebroek waar mn vader mooie spandoeken had opgehangen en de hele vriendengroep en mn broertje ons op stonden te wachten. Een fantastische en onvergetelijke dag
Nu 2 maanden thuis is het nog steeds wel wennen en af en toe onwerkelijk. Hoewel ik het hier prima naar mn zin heb, is dit fietsen wel verslavend en zou ik soms graag nog zwetend en puffend in 40 graden door Mali ploeteren. Ook is dit af en toe heel moeilijk te bevatten dat ik het echt heb gedaan. Als ik foto`s van mezelf terugkijk, kan ik aan de ene kant haast nog iedere steen op de weg en ieder gesprek dat ik voerde herinneren, aan de andere kant lijkt het wel alsof het voelt dat iemand anders die tocht heeft gemaakt. Zo ver weg, die jongen op de fiets in Afrika. Dat is soms wel frustrerend, maar komt wel goed met de tijd. Het hoort er ook wel een beetje bij denk ik....
Bovenal besef ik dat ik vooral trots en tevreden moet zijn. Ik heb iets gedaan wat al jarenlang mn droom was. Ik dacht eerst dat ik het niet zou durven en kunnen, uiteindelijk heb ik het gedaan en ben ik er ook nog eens heelhuids uit vandaan gekomen. Dat heelhuids is een mooie meevaller, want met name door het Afrikaanse verkeer en die ene nacht met de hyena`s en de andere met de brand had het wel eens anders kunnen aflopen. Toch wil ik graag afsluiten om te zeggen dat ik vooral heel trots ben dat ik mn gevoel heb gevolgd en zo mn droom heb waargemaakt, iets wat ik aan iedereen kan aanraden. Het geeft een rijk en machtig gevoel en zijn alle opofferingen en pijn lijden op de fiets absoluut waard. Tenslotte wil ik graag Afrika en vooral de Afrikanen bedanken hun gastvrijheid, vrolijkheid, inspiratie, humor, lekkere eten, flexibiliteit, en wat nog meer; Shokran, Merci, eh-sheh-wuh, Thank You, Danke, Obrigado, i-ni-cheh, Dankie, naa goodee, jerejef, Bedankt.
Voor nu ga ik maar eens proberen hier een mooi boekje van te maken waarschijnlijk (nog niet zeker). Mensen die hier ervaring mee hebben, alle tips en hulp zijn welkom. Ook ben ik bezig om een mooie presentatie op poten te zetten die ik binnen bedrijven en andere instanties zou kunnen geven. Mijns inziens zijn er veel parallellen te trekken tussen deze solo-fietsreis en met het bedrijfsleven. Naast de leuke anekdotes kun je denken aan enkele leidende thema`s zoals karakter, doorzettingsvermogen, geloven in je doel, durven je gevoel te volgen, discipline, etc. Ook hier kan ik goed hulp en eventuele contacten bij gebruiken!
Bedankt voor jullie interesse en enthousiaste reacties tijdens de reis.
Ente
www.entegroot.mijnalbums.nl
groot.ente@hotmail.com
+31626254262
-
01 September 2010 - 16:14
Fan:
Wat weer een verhalen, de cirkel is rond! Ik zou je graag een keer persoonlijk willen ontmoeten, zou dit op een of andere manier mogelijk zijn? -
01 September 2010 - 19:46
Janneke:
Ente, wat goed dat je toch nog het laatste verhaal geschreven hebt! Ik heb het weer vol plezier gelezen. Echt super mooi hoe jij je belevenissen omschrijft, echt hartstikke mooi. Dankjewel voor deze beleving op papier. Heel veel plezier vrijdag. -
01 September 2010 - 19:48
Paco:
kerel,.....topper.Een held erbij.
Sprakeloos...
veel succes en besef dat jij een voorbeeld zult zijn voor velen.
-
02 September 2010 - 07:08
Willem En Nel:
Lieve Ente,
Bedankt voor het delen van al je belevenissen op je reis naar Zuid Afrika!
Je mag inderdaad heel trots zijn op jezelf dat je je gevoel hebt gevolgd en je droom hebt waargemaakt.
Wij zijn ook trots op jou en blij met jou als "ideale" schoonzoon!!
Wij wensen jou en Tamara heel veel geluk toe de de
komende jaren. Maak ook samen jullie droom waar!!
Liefs van Willem en Nel -
02 September 2010 - 09:36
Bart:
Zozo, kon je er eindelijk tijd voor vrij maken jongen. Het volgende wk staat bijna alweer voor de deur... Maar goed, stiekem toch wel leuk om nog even te lezen en foto's te bekijken. -
02 September 2010 - 20:14
Maartje:
Hoi Ente,
Wat een ervaring. Trots mag je zeker zijn! Wat is mooier dan je dromen leven?
Ik ben benieuwd naar je toekomst plannen!
Groetjes Maartje -
03 September 2010 - 08:43
Jaap:
Hey Ente,
Geweldige prestatie hoor, ik ben pis jaloers op je!
Bedankt voor die geweldige verhalen die je hebt geschreven en de mooie foto's, ik lees ze nog vaak opnieuw en ik hoop dat je er ook een boek over gaat schrijven.
Van mij had je trouwens wel via de oostkust terug mogen fietsen haha.
Gefeliciteerd met je verjaardag en een fijne dag nog.
Ik hoop in de toekomst nog veel over je avonturen te lezen.
Groeten,
Jaap Vijn,
Lingerie Marijke -
03 September 2010 - 12:18
Henk En Salima:
hoi ente,
we kennen elkaar niet, maaaaaaaaaaaaaaar we hebben genoten van je reisverhalen!!!
grt van ons uit mooi nijmegen -
06 September 2010 - 09:14
Mark Pel:
Ente! Wat een verhalen en belevenissen! Schitterend!
Ik hoop dat je snel bij HCF langskomt voor een lunch of borrel! -
05 Maart 2011 - 20:50
Frank:
Slappie! Toch maar is een keer je laatste verhaaltje gelezen, is een treinrit naar het zuiden nog ergens goed voor:) ongelooflijk dat het alweer een half jaar geleden is, binnenkort moet je maar even een filmpjesavond voorbereiden! Maandag maar samen naar de zuidas fietsen? -
12 Oktober 2013 - 19:05
Claudia En Hannes:
Hoi Ente,
Wij sturen je een bericht via deze weg want konden helaas niet je email adres vinden.
Wij zijn Hannes en Claudia en gaan volgende week beginnen aan onze fietstocht van Kaapstad naar Amsterdam. Het afgelopen jaar hebben wij een lodge in Malawi gerund waar we Marley en Dave hebben ontmoet. Zij hebben ons verteld over jullie geweldige reis van Kaapstad naar Dar Es Salaam. Hebben jullie nog goede tips voor ons (Namibie)? Zou heel erg leuk zijn als wij wat tips van jullie kunnen krijgen. Misschien vinden jullie het leuk om op onze website te kijken www.hannesandclaudiaonabike.nl
Hopen snel iets van je te horen. Onze email is claudia,and.hannesonabike@gmail.com
Groetjes,
Hannes en Claudia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
