week 16-17; Zuid Mali&Burkina Faso

Trouwe lezers,

Een nieuw berichtje vanuit de mooiste hoofdstadnaam ter wereld; Ouagadougou. Inmiddels ben ik de 9000km gepasseerd en kan ik toch wel met redelijke zekerheid zeggen dat ik de helft ben gepasseerd. Gemakshalve even aangenomen dat ik mijn voorgenomen route niet al te drastisch hoef aan te passen door visa- of veiligheidbeperkingen.

Het gaat allemaal nog prima en ik heb er veel plezier in, al zijn de vele kilometers Oostwaarts langdurig. Ik ben blij als ik in Kameroen ben en alleen nog maar het kompas op ZUID hoef te zetten! Geen fotos dit keer, enkel een lap tekst..........

Route richting grens Burkina Faso; ca 430km
Maandag 15 feb; Bamako - 57km zuidelijker; 57km
Di 16 feb; 40 km Oost Bougouni; 139km
Woe 17 feb; tot 10km oost Niena; 112km
Do 18 feb; Niena - grens; 115km; geslapen in niemandsland! Uitgestempeld bij Mali en nog niet ingestempeld bij Burkina Faso

Na 3 heerlijke rustdagen in de Mission Catholique was ik maandag 15 februari weer op de fiets gestapt. Voor ik de stad uitreed wilde ik nog even zonnebrand kopen, want deze is ook verloren gegaan in de brand. Dit bleek moeilijker dan gedacht. Langs verschillende apotheken geweest maar zonnebrand voor Toubabs hebben ze niet. Wel kwam ik bij toeval een gasbrandertje tegen voor omgerekend 9 euro. Ik kocht m en racete terug naar een internetcafe om snel de verzending van de benzinetank te annuleren. Dus nu kan ik eindelijk weer koken. Gelukkig heb ik nog een klein tubetje van toeristen in de Mission Catholique gekregen, waar ik voorlopig mee toe kan. Hoewel de zon vaak sterk is, zit ik na een dag niet douchen onder genoeg stof dat ik daardoor toch niet snel verbrand. Je haar weer kortwieken is leuk, maar ik heb er wel een verbrande hoofdhuid door gekregen. Zodoende heb ik voor t eerst het veel te kleine Holland Sport petje op moeten zetten!
Ook kwam ik erachter dat de ophanging van een van de bagagedragers was afgebroken, maar een lasser in Bamako had het binnen 2 minuten voor 50cent gefixt!

De route richting Burkina Faso is eentonig. Een goed geasfalteerde asfaltweg waar af en toe vrachtwagens en bussen voorbij razen. Regelmatig zie je ook uitgebrande karkassen van bussen of vrachtwagens langs de weg zijn. Echt medelijden krijg ik dan niet want als ik af en toe zo'n bus langs zie razen kijk ik er niet van op dat er zo af en toe eentje zichzelf en zn passagiers te pletter rijd. T zijn echt een stelletje maniakken die totaal geen grenzen kennen wat betreft veiligheid. Ook hebben ze soms lak aan een tegemoetkomende blanke fietser. Als tegenliggers in willen halen, dan doen ze dat gewoon. En ik kan ze geen ongelijk hebben. Uiteindelijk weten ze ook wel dat die gekke blanke zn fiets in de berm stuurt als hij een zwaarbeladen vrachtwagen recht op zich af ziet razen. T maximale wat ik dan kan doen om mn woede af te koelen is een grote middelvinger opsteken.
Het landschap is sinds Senegal in grote lijn hetzelfde en ook de mensen en het eten verschilt niet veel. Wel wordt het steeds heter. Ik weet niet of dat komt doordat ik verder landinwaarts rijdt of dat dat komt door het verstrijken van de tijd, maar de uren dat het prettig fietsen is worden steeds korter. Ik sta op om 6 uur en probeer om 7 uur op de fiets te zitten. Tot 10uur is het heerlijk, daarna wordt de zon sterker en wordt t heet. Wel komt vaak eind van de ochtend de wind opzetten (9 van de 10 keer tegenwind, een droge warme wind die uit de Sahara komt) wat de hitte enigszins draaglijk maakt. Ik probeer het vaak uit te zingen tot een uurtje of 1 en dan is het echt hoog in de 30 of laag in de 40 graden. Dan een goede pauze van 2 uur, ergens in een hangmat, lekkere stoel of onder een boom en dan vanaf 3 uur tot half 7 kun je wel weer redelijk fietsen.
Zoals ik al zei, de mensen zijn in West Afrika in grote lijn hetzelfde. Je krijgt altijd wel een vriendelijke groet en mensen vragen hoe het gaat. Leuk is ook altijd om te vertellen dat je vanuit Nederland hierheen bent komen fietsen. De verbaasde gezichten vol ongeloof blijven leuk om te zien. Vaak moet je ze ook nog eens uitleggen waar NEderland ligt, sommigen denken dat het ergens bij Amerika ligt en dan vertel ik ze vol geduld waar het ligt en welke landen ik gepasseerd ben. Vol respect en ongeloof staren ze je dan aan. Vaak laat ik mn camera in mn broekzak zitten want als je begint met fotos te laten zien van de hele reis, dan ben je nog een paar uur zoet. Iedere foto lijken ze minitieus te willen bestuderen.
Het 'donnez moi un cadeau' hoor je gemiddeld ook een keer of 200 per dag, meestal van kinderen. Gek genoeg verschilt het per dorp. Soms heb je een dorpje waar de kinderen vrolijk naar je zwaaien en toubabou schreeuwen en als je dan terugzwaait zijn ze helemaal in extase en gieren ze van de pret. Je voelt je dan net de paus of de koningin die braaf wuift naar haar het publiek langs de weg. En dan het volgende dorpje staan de kinderen bijdehand langs de weg en zeggen ze niet eens gedag maar vragen ze direct om een cadeau. Alsof de ene dorpsoudste het stimuleert en de andere het juist verbiedt. Grotendeels van kinderen kan ik het wel hebben als ze om een cadeau vragen, met volwassenen heb ik vaak wat minder geduld en vind t dan moeilijk mn irritatie te verbergen.

Afgezien van het om geld vragen zijn veruit de meeste mensen wel in voor een babbeltje en zijn ze de goedheid zelve. Helaas is soms hun Frans wat slecht te verstaan. Ik denk dat het te vergelijken is met hoe een Surinamer of Antilliaan Nederlands praat. Dat maakt een goed gesprek soms lastig, omdat ik natuurlijk ook niet vloeiend ben in Frans.
Als ik zou willen kan ik eigenlijk iedere avond wel in een dorpje slapen in een hutje. De moslimcultuur zorgt ervoor dat de mensen gastvrij zijn, een reiziger op zoek naar een slaapplaats mag je niet weigeren. Hoewel dit natuurlijk heel leuk is om bij de mensen thuis te slapen, krijg ik ook steeds meer behoefte aan rust in de avond. Het is heel leuk allemaal, maar vaak spreken de mensen op het platteland slecht Frans en ben je de hele avond het centrum van de aandacht voor het hele dorp. Iedere beweging wordt gadegeslagen door een stuk of 40 nieuwsgierige kinderen die met grote ogen en open mond je uren aan kunnen staren. Bovendien eten ze pas om een uurtje of 9 en als je een dag lang gefietst hebt, scheur je van de honger om 7uur. Zodoende slaap ik veruit het grootste deel van de nachten in mn eentje ergens in de bosjes langs de weg. Vlak voor donker de tent opzetten en tegelijkertijd water laten koken voor een bak koffie. Dan muziekje van de telefoon opzetten en lekker in t gras liggen, koffie drinken en naar de ondergaande zon staren. Als t donker is met de hoofdlamp op eten koken, (9 van de 10 keer spaghetti met groente en veel knoflook en maggi) en na het eten met een kaars aan nog wat lezen, in dagboek schrijven of naar de prachtige sterrenhemel staren en filosoferen over t leven. Tenminste dat filosoferen over de zin van het leven enzo is wat ik verwachtte te doen aan het einde van de dag als je alleen bent en naar de sterren kijkt. Ik ben er inmiddels achter gekomen dat je je gedachten niet kunt dwingen. Vaak denk ik over hele praktische dingen als hoever tot het volgende dorp, hoeveel water heb ik nog, welk volgende dorp heeft misschien elektriciteit en dus koude cola, wat heb ik morgen voor ontbijt, hoever nog tot het volgende land of juist over de meest banale dingen in Nederland. De grote filosofische theorieen blijven uit haha. Eigenlijk komen die dingen vaker op onverwachte momenten. Tijdens het fietsen dwalen je gedachten bijvoorbeeld vaak af naar van alles en nog wat.
SLechter nieuws is dat de termieten op een ochtend gaten hebben gegeten in mn NIEUWE buitentent. In dit gebied zet ik alleen mn binnentent op en stop ik de buitentent in een zak. Ook kijk ik altijd of ik niet vlakbij een termietenhoop sta. En uitgerekend mn 2e nacht met de nieuwe tent wordt ik afgestraft voor nalatigheid. De avond ervoor was het wat lastiger een slaapplek te vinden en zodoende was het al halfdonker toen ik mn tent opzette en kon ik niet goed zien waar het precies was. In de ochtende haalde ik de buitentent uit de zak, legde m even op de grond om deze later met de binnentent op te rollen. Maar eerst effe eten dacht ik. Toen ik een kwartier later terugkwam zaten er allemaal termieten op de buitentent. Als een malle schudde ik het doek heen en weer, maar ze hadden al zitten knagen. Gelukkig is het niet fataal en kan ik de kleine gaatjes aan de benedenranden wel weer fixen. Stom is het wel en het leert me nogmaals na de brand dat ongeluk in een heel klein hoekje kan zitten en dat routine niet mag overgaan in laksheid.

Vrij 19 feb; Grens - Bobo Dialasso; 133km
Zat 20 feb; Bobo; Rustdag
Burkina Faso is ook in grote lijn hetzelfde als Mali. Een groot verschil is wel dat er hier veel meer fietsers zijn. Burkina Faso is in de top 5 van armste landen en zodoende hebben de meeste mensen enkel geld voor een krakkemikkige Chinese fiets. Ze vervoeren er van alles op. 50 liter water, grote takkenbossen, manden vol rijst en noem maar op. Al die fietsers is erg gezellig. De Burkinabe's zijn van zichzelf vrij luie fietsers denk ik want vaak haal ik ook jonge jongens zonder bagage met gemak in. Als ze dan die blanke voorbij zien komen schrikken ze wakker en vinden ze het toch wel interessant om aan te haken bij mn tempo. Me voorbij gaan doen ze vaak niet, misschien willen ze me niet beledigen. Gevolg is wel dat ik hier in Burkina meer dan eens een treintje vorm met de locals. Kilometerslang zitten er een stuk of 5 in mn slipstream en ik maar zwoegen. De kop overnemen ho maar haha. Afrikanen zijn liever lui dan moe. Passerende auto's kijken verbaasd op naar dit gekke treintje, alsof de blanke in alle macht probeert los te komen van zn achtervolgers.
In Bobo, de 2e stad van Burkina heb ik een rustdag genomen en even heerlijk een middagje PES2010 gespeeld. Wel zo'n beetje alles verloren helaas...

Route Bobo- Ouagadougou; 358km
Zon 21 feb; vertrek uit Bobo; 112 km
Ma 22 feb; 105 km
Di 23 feb; aankomst in Ouagadougou; 141km
De 356 km tussen Bobo en Ouagadougou wilde ik graag in 3 dagen afleggen zodat ik vanaf woensdag de tijd zou hebben voor visum dingetjes in Ouagadougou. De eerste 2 dagen schoten niet heel erg op, zodoende ben ik de laatste dag om 5 uur smorgens opgestaan en ben ik in de halfschemer vertrokken om op tijd in Ouaga aan te komen.
Dit lukte en ik verblijf nu sinds dinsdagavond in Ouagadougou. Hier moet ik mijn visum voor Burkina verlengen en een visum voor Niger regelen. Woensdag vol goede moed eerst naar de politie om mn visum te verlengen. Ik verwachtte dat dit in 5 minuten gepiept was, maar niet helaas. Het duurde 3 dagen of als je 5000franc betaalt 1 dag. Hmmm, dan eerst maar het Niger visum regelen. Op de fiets door een hete stad pendelen op zoek naar de ambassade. Gelukkig is Ouaga een van de best georganiseerde Afrikaanse steden die ik tot nu heb gezien, dus t duurde niet lang tot ik de ambassade vond. Het visum bleek 20000franc te kosten en duurde 3 dagen tot t klaar was. T was woensdag, en vrij, zat en zon werken ze niet. Dus dat betekent dat t pas maandag of dinsdag klaar zou zijn. Goh en meneer, als ik 5000 extra betaal, kunt u dan snellere service verlenen. Anwoord: ik kan niks beloven maar kom morgenochtend maar terug. Volgende ochtend vol goede moed weer richting de ambassade. Ik had een leesboek meegenomen om de tijd te doden. De man van de administratie vertelde me dat hij het visum had gemaakt, maar dat de ambassadeur op een of andere reunie was en hij moest nog zn handtekening zetten. Oke en wanneer komt de ambassadeur terug? Dat wisten ze niet. Gelukkig hadden ze lekkere banken en ik besloot te gaan lezen. Na 2 uur had ik mn boek uit, kreeg ik honger en dorst en was de ambassadeur er nog steeds niet. Pff klotezooi. Ik besloot later op de dag terug te keren voor poging 2. Nu was de ambassadeur er wel maar was de administrateur er niet en mn paspoort lag in zijn bureau waarvan zogenaamd alleen HIJ de sleutel heeft. En wanneer komt de administrateur terug? Geen idee is het antwoord van de vriendelijke bewaker. Ik zuchtte en besloot terug te fietsen naar mn kamer om een nieuw boek te halen en maar weer te wachten bij de ambassade. Je kan wel kwaad worden maar t helpt je geen steek verder. Ik heb gewoon maar te accepteren dat dit ook bij mn reis hoort. TIA...................
Mn boek gehaald en mentaal opgeladen voor een paar uur wachten, stond de bewaker met mn paspoort in de hand!!!! Dat is een lekkere meevaller! Direct met mn paspoort naar de politie geracet en hopelijk kan ik die vanmiddag ophalen met een verlenging erin. Gek systeem hier in Burkina. Eerst krijg je een visum voor een week voor 10000franc, dan kun je het bij de nationale politie gratis laten verlengen tot 3 maanden. Logica zie ik niet. Wel heb ik een probleem als t vandaag niet geregeld is, want vandaag loopt mn weekvisum af. Maar goed, dat zal wel loslopen denk ik.

Nog even een hoofdstukje over de armoede die je hier ziet. Gemiddeld genomen zijn de mensen op het platteland armer en hebben ze minder toegang tot voorzieningen als ziekenhuizen en scholen. Toch voel ik op het platteland weinig pijn. De mensen leven een simpel bestaan, maar hebben altijd wel een zak rijst in de hoek staan en water uit een waterput. En dat water is prima, ik drink het zelf nu ook al ruim 2 maanden ongezuiverd en nog geen 1 keer echt ziek geworden. Wel zie je bijna in ieder dorp kinderen met blikken lopen waar ze resten eten in kunnen doen. Zelf probeer ik vaak wat eten over te houden en dit aan zo'n kind te geven. Toch, hoe cru dit ook klinkt, de kinderen lopen dan wel in vodden en eten van de straat, echt uitgemergeld zien ze er niet uit en ze spelen ook gewoon vrolijk met elkaar. Ik heb het idee dat in kleine dorpjes de sociale controle aardig werkt, zodat niemand echt verhongerd. Ook heerst er in dorpjes een soort gelatenheid, de acceptatie van een simpel armoedig bestaan, maar toch ook niet zo erg dat ze geen water en rijst hebben.
In grote steden daarentegen zie je mensen meer vechten voor om te overleven en hier voel ik meer de pijn van de armoede. Ik denk dat het komt dat gemiddeld genomen de mensen die naar de stad komen op zoek zijn naar een beter leven en het merendeel vind dit niet. En overleven in de grote stad lijkt voor mij een stuk harder dan in een dorp. In een dorp kun je nog een mango van de boom plukken, in de stad niet. Hier lopen jonge jongens de hele dag met een handkar in de brandende hitte om plastic zakjes water te verkopen, sigaretten, oliebollen, of telefoonkaarten. Vooral de jongens met de telefoonkaarten snap ik niks van. Ongetwijfeld geven de grote telefoonmaatschappijen maar een hele kleine marge weg aan die straatverkopers van beltegoedkaarten, maar je ziet ze door de hele stad staan en ik zie er nooit eentje een telefoonkaart verkopen! Ook probeert hier iedereen je wat te verkopen of vragen ze om geld, vervelend maar wel erg logisch. Ook is onvermijdelijk het verschil tussen rijk en arm veel groter in de stad. Het maakt me kwaad dat de rijken hier niks om hun medebevolking geven, maar hierover later een keer meer.
Kortom, op het platteland heerst een soort gelatenheid, acceptatie van het simpele armoedige bestaan. In de steden zie je het gevecht tegen de armoede veel beter en maakt het verschil tussen arm en rijk ook dat het mij veel meer raakt...

Voor me ligt nog 400km Burkina Faso. Dan komt Niger. Een land waar helaas vorige week een coup is geweest. De grenzen waren zelfs even gesloten, maar gelukkig zijn die weer open en onveilig is het er niet volgens de berichten. In de hoofdstad wacht het grote project VISUM NIGERIA. Op forums heb ik gelezen dat de ambassade de geweldige flexibele en ruime openingstijden voor visa heeft op dinsdag en donderdag van 10uur tot 1uur. Dus morgenochtend vertrekken en hopelijk red ik de ongeveer 530km tot NIamey voor donderdag. En dan maar afwachten of ik het visum kan bemachtigen! We zullen het zien en ik zal het jullie laten weten..


UPDATE: Inmiddels de verlenging van het visum binnen en ik hoefde er niks voor te betalen, in tegenstelling tot de verwachte 5000franc die me eerder werd verteld. Ook merkte ik bij een routinecheck van mn fiets dat er wat speling in het voorwiel zat. Overmoedig dacht Ente dit wel even te kunnen fixen. Mooi niet dus en ik eindigde weer bij een lokale fietsenmaker die t in een paar minuten repareert. Ente en assen van wielen, t is simpelweg geen combinatie. Dat terwijl ik t geen hocus pocus vind als ik goed oplet hoe de fietsenmaker het doet. Maar goed, ik heb het maar te accepteren. Ik ben goed in fietsen, banden plakken en remblokje vervangen lukt ook nog wel, maar helaas moet ik toegeven dat de rest al gauw billenknijpen wordt voor me.


Tot het volgende bericht!

@ Bart Hag; Kun je vanaf vnvnd de schaatsuitslagen weer smsen? Thnx!