Week 6 & 7; Zuid Spanje & Marokko

Hallo beste lezers,

Hier dan het eerste berichtje vanuit Marokko, Rabat om precies te zijn.
Bij het laatste berichtje was het nog even wachten tot Tamara zou komen. In het kort hebben we een geweldige 4 dagen gehad die echt onvergetelijk waren en wat mij betreft de batterij genoeg heeft opgeladen voor de komende 6 maanden. Voor jou ook Tam? ;). In Marbella is mn weelderige krullenbos ook met pijn in het hart gekortwiekt. Is toch een stuk handiger merk ik als je een paar dagen niet gedouched hebt en scheelt ook een paar kilo aan gewicht! Ook super bedankt vrienden uit WF en met name BartHag voor het mooie AZ-shirt met AJax logo en leuke teksten erop. Hij zit ook erg lekker dus als de stift echt watervast is zal ik m veel dragen!! Oja en uiteraard weer erg bedankt voor alle leuke berichtjes op de site en mailtjes. Smsjes op mn NL nr komen niet meer aan want er zit nu een Marokkaanse sim in. In de berichtjes lees ik vaak het woord Respect. Erg bedankt en ik voel me er door vereerd, maar ik kan jullie wel vertellen dat iedereen dit kan, t is alleen een kwestie om op de fiets te durven stappen. Als je er eenmaal op zit dan gaat t wel. Iedere meter die je maakt is er 1 (tenzij je verkeerde richting fietst) en uiteindelijk kom je wel ergens.

Din 15 dec; Torremolinos; 0km; mentale rustdag en baaldag
Helaas was na het afscheid de fietsbatterij helemaal leeg. Ik was van plan om de direct de dag erna te vertrekken maar ik had er totaal geen zin, dus ik bleef nog maar een extra nachtje in het pittoreske Torremolinos. Achteraf kwam t nog goed uit want ik kwam erachter dat mn kettingpons kapot was en dus ik kon ik bij de Decathlon nog even een nieuwe halen.

Woe 16 dec; Torremolinos - San Rogue; 118km
Deze ochtend toch maar met frisse tegenzin op de fiets gestapt en typerend voor mn gemoedstoestand begon t ook nog eens te regenen. De route was zeer enerverend. Langs de kust een oneindige 3baans snelweg waarvan ik als ik geluk had een half metertje langs de vangrail als mijn fragiele territorium mocht beschouwen. Tam had me gedwongen een helm te kopen in Malaga en die gaf me op deze weg ook wel een veilig gevoel. Gelukkig was de lengte ervan maar beperkt, 130km tot aan Algeciras waar de boot zou wachten om me naar het Afrikaanse continent zou brengen.
De avond pal langs de snelweg een relatief rustig plekje op een golfbaan voor mn tent kunnen vinden, hole 16 om precies te zijn. Het diner was de vertrouwde pasta bolognese.

Don 17 dec; San Rogue - Tetouan (Marokko); 67km
Bij het opstaan bekroop me een gevoel van nieuwgierigheid maar ook angst. Vandaag zou ik, rampspoed voorbehouden, Marokko binnenfietsen. Eerst nog even een paar kilometer Europa tot ik tegen de middag de boot bereikte. Voor de zekerheid nog even pasfotos laten maken met mn nieuwe criminele boevenkop voor het geval ze me niet zouden herkennen op gedateerde pasfotos. Ook begon bij de boot het geregel en de oplichterij al. Mensen die je proberen wijs te maken dat op de plek waar heel groot Vendre de Tickets a Ceuta staat het echt niet mogelijk is om tickets voor de boot te kopen en dat zij wel een adresje hebben waar t wel kan. Toch maar gewoon even proberen maar de normale kassa en verdomd; je kan daar gewoon tickets kopen. Op de boot 2 Nederlandse Marokkanen tegengekomen die in een nacht vanuit NL naar Zuid Spanje waren geraced. Altijd wel een mooi contrast als je vertelt dat je zelf pas 40 dagen onderweg bent. Bij het uitrijden van de boot wilde ik er uiteraard voor zorgen dat ik als eerste de boot af zou zijn; het Afrikaanse continent op. Maar Ceuta is nog een klein stukje Spanje dus het oogde nog vertrouwd. Ook regende het pijpestelen, ik had me Afrika enkel zonnig voorgesteld.
Na een paar kilometer kwam toch echt de grens in zicht. Ook hier vele mannetjes die met een bluf zeggen dat ik hun paspoort aan hun moet geven en dat zij t regelen. Ja Daaaaaaaaag. Bij het loket kreeg ik een mooie stempel; hoefde niks te betalen en kon ik verder fietsen. Honderd meter verder stonden talloze taxi's te wachten en ook ik kreeg vele aanbiedingen om mijn fiets op te laden op zo'n barrel. Nee bedankt, ik fiets liever. Ook wat Martien al beschreef heel veel oude auto's en mensen die met handkarretjes goederen uit Ceuta halen en vlak over de grens verkopen. Na een paar kilometer keerde rust terug en zette ik koers richting Tetouan, 50 kilometer verderop. De weg was breed en goed er was zelfs een fietspad, die had ik sinds Frankrijk niet meer gezien! Einde van de middag in Tetouan aangekomen en een hotelletje gevonden. Ik wilde graag mn eerste nacht in Marokko niet in de tent slapen. Tetouan was een leuk stadje en een jongen nam me op sleeptouw door de stad. Ik dacht, goh wat aardig en gezellig. Uiteindelijk bleek hij het toch om geld te gaan terwijl ik dacht dat hij door het hotelletje werd betaald. Naja ik gaf hem 20 dirham, ongeveer 2 euro en nam me voor voortaan ietsje minder naief te zijn. Ook had ik in het stadje nadat ik afscheid van de jongen had genomen in een cafetje thee gedronken met mannetjes die allemaal kiffa, een soort wiet, door lange pijpen aan het roken waren. Tetouan ligt aan de voet van het rifgebergte en dat is het centrum van de de hasjproductie die officieel illegaal is maar volop aan de gang is.
Een van die mannen aan de grens vertelde me ook dat het visum van Mauretanie niet aan de grens te krijgen is toen ik vertelde dat ik daar naartoe fietste. Ik dacht dat hij me in de maling nam omdat ik geen gebruik had gemaakt van zijn regelaarsdiensten. S avonds in Tetouan toch maar even gecheckt in een internetcafe en warempel, t bleek nog waar te zijn ook. Sinds 6november2009 is het niet meer mogelijk het visum te bemachtigen aan de grens en moet je dit halen in Rabat. Het bleek dat minder dan de helft van het betaalde geld voor visums ook daadwerkelijk de overheid bereikte, dus om hier meer controle op te krijgen hebben ze het gecentreerd in de ambassade in Rabat. Dikke streep door mijn mooie uitgestippelde route via het binnenland en dus koers zetten richting de drukke kust. Welkom in Afrika.

Vrij 18 dec; Tetouan - iets voorbij Chefchaouen; 70km
Bij het opstaan regende het opnieuw hard maar het was niet koud. Met een regenpak dus prima fietsweer. Aan het einde van de stad zag ik vele geitenherders die hun geiten de stad inleidden voor verkoop. Pff ik geef het je te doen, 30 geiten met een stok door het drukke verkeer leiden richting centrum. Ik vraag me af of ze in hun business plan ook een post voor gederfde inkomsten van doodgereden geiten hebben opgenomen.
10kilometer voorbij Tetouan, de weg ging geleidelijk de heuvels in en t regende steeds harder. Een paar jongens in een restaurantje wenkten me om te komen schuilen en ging erop in. Helaas spraken ze geen woord Frans. Opvallend dat in de steden prima Frans wordt gesproken maar je bent de hoek nog niet om of ze spreken op t platteland alleen maar Arabisch. Ik nam daar een kop mierzoete thee. Normaal vind ik dat niet te zuipen maar op de fiets zijn die suikers een welkome versterking en dus geeft mn lichaam aan dat het prima smaakt.
Verder de heuvels in viel het me op dat iedereen maar een beetje langs de zeg zit of loopt en echt economische activiteit is er op een paar winkeltjes en olijvenplantages niet te bekennen. Ook kreeg ik verscheidene malen hasj aangeboden wat ik iedere keer vriendelijk afwees. 1 man in een auto dacht in mij de gouden klant gevonden te hebben. Hij stopte langs me toen ik een heuvel opkroop en liet me een bonk hasj zien zo groot als een tennisbal. De 1e vraag of ik geinteresseerd was sloeg hij over, en hij ging gelijk over tot de vraag hoeveel ik voor zijn tennisbal over had. 50 euro zei ik voor de grap. Had ik beter niet kunnen doen want nu dacht ie dat we toch echt in de onderhandelingsfase zaten. Na vriendelijk lachen en Non Non excusez vervolgde ik mn weg. Een paar kilometer verder waren er opdringere jongetjes die geld of een ander cadeau van me willden hebben. 100 meter daarna had de hasjverkoper me weer tuk op de heuvel en blokkkeerde de weg met zn auto. De vraag hoeveel gram ik dan wel wil hebben ipv de hele tennisbal. Nee dank u. Ik vervolgde mn weg maar mn versnelling stond nog veel te zwaar om uit stilstand weg te fietsen op de steile helling. KRAKKK!!!! Ketting gebroken. Ook dat nog... In de regen op een heuvel met de hasjverkoper en de jongetjes in mn nek. Mn 2 andere kettingen lagen diep in mn tassen verscholen en ik moest dus alle bagage in de regen uitstallen. Tot overmaat van ramp kwamen de jongetjes me helpen, maar ik vertrouwde ze voor geen cent maar ik kreeg ze ook niet weg. Na een paar minuten had ik een nieuwe ketting eromheen en vroegen de jongetjes om geld voor hun zogenaamde hulp. Nee dat krijg je niet, wel had ik nog een halve liter cola en die wilde ik ze best geven, maar daarin waren ze niet geinteresseerd. Nou ja dan niet en ik vervolgde mn weg. S Avonds was het gelukkig droog en ik zocht een kampeerplekje. T was vrij lastig want ht waren veel stenige en steile hellingen. Wel stroomde er een klein riviertje in een grote bedding en dat was vlak en ik overwoog om aan de oever van de rivier uit het zicht mn tent op te zetten. Dit deed ik toch maar niet, want straks wordt misschien een kleine rivier een grote rivier. Uiteindelijk vond ik op een heuvel in een bos een vlak plekje. Juist op het moment dat ik de binnentent neergelegd had, barstte de hel weer los en goot het van de lucht. Na een paar minuten de buitentent eroverheen maar toen kon ik inmiddels zwemmen in mn binnentent. Maar goed, beetje dweilen en uitknijpen en t is weer redelijk droog. De nacht bleef het regenen en ik vond het ook wel spannend om in Marokko te slapen. Tot overmaat van ramp voelde ik een bobbel onder mn matrasje. Bleek het mn matras zelf te zijn. De binnencompartimentjes waren gescheurd en zo was t matras niet lek maar scheurde t van binnenuit steeds verder naarmate ik er lucht in bleef blazen. Pff als dit nou in Spanje was gebeurd kon ik nog wel iets nieuws kopen dat een beetje kwaliteit had. In Marokko zal dit lastiger zijn denk ik.

Zat 19dec Chefchaouen - 30km ten westen van Ouezzane; 87km
In de ochtend regende het nog steeds en na een bar slechte nacht mn zeiknatte tent weer ingepakt. Het kleine riviertje van gisteravond was een bruine kolkende massa geworden. Dus goeie les; NOOIT je tent in een riveirbedding opzetten mensen!
De eerste kilometers waren met veel heuvels en ook nog eens met veel vervelende kinderen. Tot nu toe had ik geen stenen naar mn kop gehad, maar nu kwam het er dan toch echt van. In totaal een stuk of 10 stenen naar mn kop gehad maar geen 1 raakte me gelukkig. Het is heel apart. Kleine kinderen tot ongeveer 6 jaar zijn gewoon heel schattig en verlegen. En dan de groep van 6-14 zijn vaak ettertjes. En daarna lijkt het wel hoe ouder ze worden hoe vriendelijker. Vaak als ik langs fiets kijken mensen je met een ietwat norse blik aan. Misschien is het niet eens nors maar kijken ze zo omdat ze denken; Huhhh wat is dit nou, een blanke op de fiets hier in Marokko. Als je daarna vrolijk Bonjour of Salim Madikum ofzo zegt, dan barsten ze open en krijg je vaak een vrolijke lach en een grote zwaai terug, erg leuk.
Een ander minpuntje zijn de honden in kleine dorpjes. De meeste liggen gewoon relaxt te chillen, maar af en toe zit er een agressieve tussen. Hekjes voor een erf kennen ze daar niet en met onblote tanden en een grommende en schuimende bek rennen ze je achterna. T is dan voor mij altijd de kunst om in te schatten wie er sneller is. Op t vlakke en heuvel af IK, maar heuvel op HOND. In het tweede geval is de enige remedie om af te stappen en snel een steen of iets te pakken, je groot te maken en hard terug grommen. Moet wel een komisch gezicht zijn voor omstanders maar tot nu toe werkt dit. Ben benieuwd of dit ook bij leeuwen werkt haha.
Na een paar uur stopte het met regenen en kon ik ook wat meer genieten van het mooie Marokkaanse landschap. In de middag heerlijk Kefta gegeten, mn favoriete gerecht tot nu toe. Ik zoek in dorpjes vaak het eettentje uit waar de gevilde geiten of schapen op hun kop voor het restaurant hangen. Hier krijg je dan voor 1,5 euro een stuk brood, een lekker sausje met wat rijst of patat en lekker vlees. Heerlijk!! Dus ik heb mn eetritme voor t gemak een beetje omgegooid. Smiddags lekker warm eten en savonds brood met la vache qui ruit kaas en fruit en koekjes. Wel opletten dat je met rechterhand eet, nog wel eens lastig voor een stijve linkspoot als mij.

S avonds had ik niet zoveel zin om weer op dat kapotte matras te slapen maar hotelletjes waren er ook niet. Op een gegeven moment werd ik door een paar mannen gewenkt en ik ging erheen voor een praatje. Ze bleken bewakers te zijn van een constructieplaats en ze sliepen daar snachts op die plaats in tenten. Ze nodigden me uit om er bij hun te slapen en daar ging ik graag op in. Zij bleken de sleutel van de eetvoorraadkist vergeten te zijn, dus we aten mijn eten wat lang niet genoeg was voor 4 personen, en ik sliep in hun tenten. 2 van de mannen spraken redelijk Frans en we hadden erg gezellig gepraat onder t genot van mierzoete thee en de gebruikelijke 'vredespijp'. S avonds sliep ik in de tent met een jongen die echt geen woord Frans sprak. Ook deed hij heel vaag. T was koud en t leek of hij gebaarde of we niet samen in 1 bed konden slapen. Voor de kou of iets anders. Ik hield uiteraard de boot af en deed of ik ging slapen. Na een tijdje keek ik onder de dekens vandaan naar hem en ik zag hem met grote ogen naar me staren. T gaf me niet echt een lekker gevoel maar misschien was hij gewoon erg onder de indruk ofzo. In ieder geval had ik die nacht heerlijk geslapen op en onder een schapenvel en had ik ook nog al mn spullen.

Zon 20dec; 30km ten westen van Ouezzane - Kenitra; 120km
Met een heerlijk zonnetje, de wind in de rug en de heuvels afdalend richting het vlakkere kustgebied was het puur genieten. De vriendelijkheid van de mensen was me al opgevallen maar met het mooie weer is het nog eens in het kwadraat. Ik krijg bijna een lamme hand en stijve kaken van het zwaaien en lachen. Ook word je constant uitgenodigd door mensen om een praatje te maken of thee te komen drinken. Ik sla het 10keer vaker af dan dat ik het aanneem. Dat is op zich wel jammer maar anders fiets ik per dag maar 20km en dan ben ik er in 2012 nog niet. Overigens vind ik het nu ook wel wat lastiger om op afstanden te focussen. In Europa was het makkelijk, in 38 dagen Malaga bereiken aan de hand van het routeboekje. Nu mag ik de route zelf bepalen en is er ook minder tijdsdruk. Dit is natuurlijk vooral heel goed om je reis goed te kunnen beleven en ervan te genieten, maar de keerzijde is dat je niet echt een vastomlijnd doel hebt. Kaapstad is veel te ver en complex om als doel voor ogen te houden.
Eind van de middag de eerste echt grote stad binnengereden, Kenitra. Slalommend door het verkeer ging ik er redelijk snel doorheen. Het einde van de dag nadert en ik moet wel een relatief rustige plek hebben om te kamperen. Dit blijkt vrij lastig te zijn tot er plotseling een lange strook bos opdoemt langs de drukke weg iets buiten Kenitra. In Europa is het makkelijker om ongezien een zijweggetje in te slaan en je tent op te zetten. Maar hoe rijd ik hier rechtstreeks vanaf de drukke weg waar ook nog eens allemaal mensen langslopen en die allemaal nieuwsgierig naar me kijken. Uiteindelijk besloot ik om half het bos in te rijden en te doen of ik ga plassen en dan een rustig moment af te wachten dat ik relatief ongezien het bos in kan glippen.
Het lukt en iets verderop 50 meter van een zandweggetje zet ik mn tent op. Iets verderop zie ik ook allemaak kistjes staan op de grond in een groepje. Geen idee wat het is. Net als ik halverwege ben met de tent stopt er op het zandweggetje in het schemerdonker een auto. 2 mannen beginnen nog meer kistjes bij de andere kistjes te zetten. Ik blijf verstijfd staan en hoop dat ze mij niet kunnen zien achter de bomen. Na een kwartier wachten gaan ze eindelijk weg en zet ik inmiddels in het donker mn tent verderop. Ik heb nog steeds geen idee wat die kistjes zijn, mn eerste gedachte was een soort kerkhofje ofzo, maar daar is het weer iets te oneerbiedig voor.

Maa 21dec; Kenitra - Rabat; 40km
Vandaag het laatste stukje richting Rabat. Vlak voor ik de stad inrijd komt er een jongen naast me fietsen die vrolijk tegen me begint te praten in gebrekkig Frans. Toch vind ik het wel leuk maar ook irritant want met het drukke verkeer en al het getoeter versta ik niks van hem en ik wil me ook liever op de weg concentreren. Maar hij praat onverstoorbaar verder en wijst naar van alles en nog wat en is blijkbaar erg trots op een stad. De ene moskee na de andere met de onverstaanbare Arabische namen zijn blijkbaar heel bijzonder. Op een gegeven moment begint hij zelfs winkeltjes aan te wijzen. Ik citeer en dit is serieus niet verzonnen. Kijk daar is een winkel waar ze mobiele telefoons verkopen. Ja dat zie ik ook wel kerel. De topper was bij een stalletje dat kippeneieren verkocht. 'Kijk dit zijn eieren van de kip.' Ik kon de beste jongen niet duidelijk maken dat wij toch ook echt kippen en eieren in NL hebben. Aangekomen in Rabat had ik honger en kocht ik voor hem en mezelf een lekkere pizza. Daarna hotel zoeken, met mn schaduw achter me aan. Dat kwam op zich goed van pas want hij kon dan mooi op mn fiets passen als ik een hotel in ging. Veel waren vol of te duur, dus ik moest er aardig wat af. Uiteindelijk nam ik afacheid van de jongen die Aissa heette en op t laatst vroeg hij me om geld, wat ik vriendelijk weigerde. We namen evengoed hartelijk afscheid maar toch krijg je er een rare nasmaak van. Ik vroeg er niet om dat hij naast me kwam fietsen en voor gids ging spelen. En oke t kwam handig uit voor de veiligheid van mn fiets, maar ik heb hem daarvoor ook mee uit eten genomen. En uiteindelijk vraagt hij me toch om geld. Ik snap het aan de ene kant wel, maar vind het wel erg jammer. Dan vraag je je achteraf wel af of hij nou enkel uit nieuwsgierigheid me aansprak of dat het hem puur om een blanke met geld te doen is. Ik sta heel graag open voor mensen en om ze te ontmoeten maar ik heb mn witte baard en mn rode mijter thuisgelaten en ga dus geen cadeautjes de hele tijd geven. Ik moet mn zesde zintuig duidelijk nog beter ontwikkelen om dit beter aan de kunnen voelen waar mensen het nou werkelijk om te doen is. S avonds in internetcafe 2 Engelsen gesproken die met de auto door Afrika gaan naar Cameroon en die vertelden me dat je het beste sochtends vroeg bij de ambassade kan zijn en dat je dan misschien savonds je visum hebt.
Later op de marktplaats een vervanging voor mn matras gekocht. Met een schaar en lijm werd er uit 2 verschillende soorten stoffen toch weer een aardig matrasje gefixt. Hopelijk slaapt het een beetje, het is in ieder geval beter dan niks zoals de vorige nacht.

Din 22dec; Rabat. Project Visum; Ambassade Mauretanie
Sochtends vroeg opgestaan en vol goede moed en gedouched en geschoren in de taxi gestapt naar de ambassade. Daar om 8uur aangekomen waren er nog ongeveer 40 anderen, veelal Europeanen. Na 2 uur wachten was er eindelijk een teken van leven aan de andere kant van de poort en werden er mondjesmaat formulieren uitgedeeld en mensen naar binnen gelaten om je paspoort af te geven en te betalen. De beambtes leken er genoegen in te scheppen om hun macht te tonen en in het gedrangt voor de poort gingen ze lekker langzaam te werk en hielden ze ervan om je terug te duwen. Ik was de grootste van de groep en werd een paar keer in de wacht gezet terwijl ik toch echt netjes op mn beurt wachtte. BLijkbaar gaf dat hem een opgewonden gevoel van macht om als klein mannetje de grootste blanke man op zn plaats te zetten. Nou ja het hoort er allemaal bij als ik die klotestempel maar krijg. Om 4 uur zou het klaar zijn.
4 uur smiddags was dezelfde groep mensen weer richting de ambassade getogen die in een buitenwijk van Rabat ligt. Maar natuurlijk was het nog niet klaar. Ja wat niet klaar de visums niet of je klaverjaspotje niet??
Om 6uur kregen we te horen dat het ongeveer 9uur zou worden. Met een groepje lotgenoten gingen we wat eten halen en met een muziekje en wat blikken bier bouwden we zowaar nog een feestje voor de poorten van de ambassade. Die beambtes zijn natuurlijk ook niks gewend want tot 6nov kwam er nooit iemand en konden ze de hele dag klaverjassen, nu moeten ze opeens per dag ongeveer 40° formulieren afhandelen en stempels zetten.
Om 10uur ging dan eindelijk de poort open en kreeg iedereen zn visum dat 30 dagen geldig is. Iedereen blij behalve ik..... Iedereen is namelijk met een auto, vrachtwagen of motor en ik de enige gek op een fiets. Normaal gaat een visum pas in als je het land daadwerkelijk binnengaat; dit visum ging per direct in. Dat betekent dat ik heel Marokko en Mauretanie, ongeveer 2500-3000km in 30 dagen moet doen. Op zich te doen maar ik wil er geen gedwongen Dakar RAlly van maken. En dit heb ik ook heel duidelijk aangegeven op het formulier dat ik pas in Januari bij de grens aankom. Snel terug en vragen of ze dit nog niet even kunnen veranderen. Kom morgen maar terug zeiden ze....
Ik had gehoopt de volgende dag lekker de fiets op te kunnen stappen en de kerst door te brengen in Marrakech, wat een leuke stad schijnt te zijn. Dit wordt nu ruw verstoord. T was op dat moment erg vervelend aangezien alle anderen blij waren met het visum en ik teleurgesteld afdroop. Na ff skypen met Tam kon ik t ook wel wat beter relativeren en de Kerst boeit ook niet. Waar het ook is, het is toch niet in NL.

Woe 23 dec Rabat; Project Visum, Ambassade Mauretanie, part 2
Volgende ochtend kwam ik om 10 uur weer opdagen aangezien de vorige ochtend daarvoor toch geen activiteit was. Dit keer met mn fiets in de hoop dat het direct geregeld zou kunnen worden en ik door zou kunnen fietsen richting zuiden. Ik werd apart gezet en ik dacht nu gaan we t krijgen. Onderhandeling over de prijs van het nieuwe visum. Ik had vantevoren al wat kleingeld in mn broekzak gehouden zodat ik ze evt wat kado kon doen. Na een half uur wachten werd ik meegenomen naar het kantoor van de ambassadeur zelf; of in ieder geval de belangrijke man die de baas daar is van de afdeling stickers en stempels. Maar t viel alles mee, hij wilde alleen even weten vanaf wanneer ik t visum wilde laten ingaan. Graag op 7 januari meneer. Dank u. Geen extra geld, wel nog ietsje wachten. Ik kon om 3uur smiddags terugkomen. Dus ik zag t wel allemaal weer gebeuren, ik rekende mezelf al voor, 3 uur zal dan wel een uurtje of 10 worden. Met gemengde gevoelens weer teruggefietst naar mn hotel en daar opnieuw ingecheckt.
Om 3uur weer heen. Er stond alweer een behoorlijke groep mensen te wachten voor de poort en een aantal waren ongeduldig aan het kloppen, wat meestal averechts werkt. Dus ik wist wel weer hoe laat het zou worden. Toch nog even bij de bewaker in het hokje bij de poort vragen hoe het zit. Met al mn bijeengeraapte moed en bluf ga ik weer naar de man die me dag ervoor de hele tijd als vee behandelde. Ik zei op vriendelijke doch zeer dringende toon dat ik een afspraak met de ambassadeur had om 3 uur en het was 1 over 3. Ik verwachtte dat hij me zou uitlachen en terugsturen maar tot mn stomme verbazing mocht ik doorlopen, de andere toeristen achterlatend. Hij was me naar een kantoortje aan de andere kant van de binnentuin dat ik daar naartoe moest lopen. Toen ik binnenstapte zag ik het hoofd STEMPELS op een matje richting Mekka uitgebreid bidden. Het leek me beter even stokstijf te wachten buiten de deur. Na 5 lange minuten hoorde ik wat gerommel en een geschuif van een stoel. Hij was klaar dus ik stapte binnen. Hij herkende me, lachte naar me, en gaf me mijn paspoort met een nieuwe stempel en hij wenste me een prettige reis. Goh zo dus zo kan het ook, heerlijk. Dolblij liep ik naar buiten in de stromende regen op zoek naar een taxi. Taxi waren er niet veel tot er opeens een man stopte en vroeg waar ik heen moest en hij zei dat ie me daar wel heen kon brengen voor noppes. Heerlijk dat gelukshalfuurtje!!!!!!

En dus nu heb ik onverwachts wat tijd gehad om een berichtje te schrijven. Foto's lukken niet op deze computer om over te zetten en ik heb er ook geen puf meer voor dus die houden jullie tegoed. Ik ga nu lekker nog even wat eten en dan slapen en morgen weer lekker op de fiets. Hoewel Rabat best een relaxte stad is heb ik zin om weer lekker op het platteland langs kleine dorpjes met leuke mensen te toeren.

Veel leesplezier weer en alvast een hele fijne witte kerst!!!

Ente